... oczywiście ze względu na Sex Pistols, którymi w tamtych czasach się zasłuchiwałem.
Kiedyś, w czasach poprzedzających przełom, dostęp do tego rodzaju muzyki i filmów był u nas raczej utrudniony - oglądało się je w domach kultury, na kameralnych pokazach video VHS (zazwyczaj raczej marnej jakości kopie), organizowanych w ramach jakiś tam "przeglądów kina undergroundowego". Zazwyczaj każdy z tych filmów owiany był aurą sensacji i kusił smakiem zakazanego owocu, więc kupić bilet było dosyć trudno. Nie dostałem się na projekcję tego filmu w późnych latach 80'.
Obejrzałem go teraz i ... mit mojej młodości legł w gruzach ...
Przyznam - nie spodziewałem się aż TAKIEGO gniota! Jeden z najgorszych filmów muzycznych, jakie widziałem w życiu, jeżeli nie najgorszy. Tandeciarstwo tego obrazu wręcz przeraża. Dzieło sprawia wrażenie odpustowej magmy, ulepionej z chaotycznie posklejanych, przypadkowych sekwencji, do których ktoś doczepił znaczek "Sex Pistols" i wystawił na sprzedaż.
Bo taki było zapewne zamierzenie inspiratora powstania tego celuloidowego bohomaza - Malcolma McLarena. Zebrać do kupy to, co zostało po zespole (amatorską kamera filmowane momenty pijackich libacji + tanie dokrętki z udziałem zaledwie dwóch Pistolsów) i zarobić na tym tak dużo, jak się da.
Cóż - po latach mogę powiedzieć. Marny zespół - mierny film ...