jak yin i yang wespół w zespół i pospołu z Zapaśnikiem darrena - tam męska powłoka cielesna, tu żeńska, w dziewięćdziesięciu procentach czasu ekranowego wygrana na samych tylko zbliżeniach, zmuszona jest się godzić z nieuchronnością bolesnego przeznaczenia, płacić srogi trybut i zbierać co zasiała.

(smutne, acz prawdziwe, bo każdemu jego niebo jak powiada poeta)

z pełną wewnętrznego a rozdzierającego bólu pamelą, która obnaża się tutaj jak nigdy dotąd i na pewno jest sobą bardziej niż inni, choćby jamie lee..

co z kolei łatwo będzie zapokumać na przykładzie na przykład podejścia do charakteryzacji - podczas gdy jamie lee upozowano na zmęczoną, umarszczoną, zasolariumifikowaną i cokolwiek podtłuściałą, pamela po prostu jest sobą

(to jest ze zmęczeniem, umarszczeniem, podtłuścieniem i zasolariumifikowaniem, które nie wymagają korekt)

by the way:

dziadek francis w procesie umierania, wnuczka gia w procesie narodzin.

sprawiedliwa wymiana pod koncepcję tak zwanych międzypokoleniowych naczynek połączonych.

gia wygrywa, ponieważ ma umiarkowane apetyty.

w jej Minimalopolis to wielkie przegląda się w małym.