Mnie zawsze w tym filmie najbardziej poruszały sceny, w których były małe dzieci. Chociaż tutaj Tina jest na pierwszym miejscu, należy pamiętać, przez jakie te maleństwa przeszły piekło. Szczególnie smutna jest scena jak kochanka Ike'a się postrzela, a jej dziecko biegnie zobaczyć, co się stało z mamą, a ta potem je porzuca... Albo ich bezradność, gdy Tina była katowana, a one nie mogły nic zrobić. To musiało odbić się na ich psychice... Poza tym zawsze przechodzi mnie dreszcz w ostatniej scenie, gdy filmowa Tina śpiewa, a zaraz pokazuje się prawdziwy koncert Turner. Chociaż zawsze wiem, że to film oparty na biografii to traktuję go jak każdy inny. Dopiero gdy na końcu pojawia się autentyczna kobieta, którą znam i szanuję, doświadczam szoku... Zawsze mi w tym momencie ciarki przechodzą po plecach. No i ten film jest jednym z dwóch, na których szczerze i prawie przez całość płakałam. Ten drugi to też biografia muzyka, ''Skazany na bluesa''.