Czy tylko mi Titanic formą bardzo przypomina klasyczną grecką tragedię? Po pierwsze mamy tu fatum, już pierwsze sceny bardzo dosadnie pozbawiają nas wszelkich złudzeń co do losu tytułowego parowca. Losy bohaterów co prawda nie są całkowicie zdeterminowane, ale czuć w kościach, że rejs niekoniecznie skończy się dla nich happy endem. W granicach retrospekcji mamy również zachowaną zasadę trzech jedności. Jedność miejsca, czasu i akcji wydaje się być ewidentna. Zakończenie jest dość łatwe do przewidzenia, ale może w tym tkwi cała sztuka. Nie chodzi o cel lecz drogę, z którą powiązane jest oczyszczenie, czyli greckie katharsis. Nie wiem czy reżyser zastosował te zabiegi celowo, ale może właśnie te dyskretne nawiązania do antyku nadały głębi Titanicowi??...Taka luźna rozkmina.