Moje wesele? Tyle już wycierpiałam, że nie umiem przypomnieć sobie mojego wesela – wyznaje jedna z bohaterek filmu Mohammada Damanzana. Reżyser tworzy portrety czterech kobiet żyjących w górzystym regionie Iranu, w miejscowości Torgheh. Łączy je to, że grają na doutarze – dwustrunowej lutni. Do tej pory nie znalazłam żadnej przyjemności z życia. Jeśli to jest życie, to jest ono nic niewarte – mówi jedna z nich, zmuszona do zaakceptowania powtórnego małżeństwa swego męża i przyjęcia poniżającej roli drugiej żony. Film Damanzana cechuje niebywały autentyzm. Reżyser buduje go poprzez etnograficzną obserwację codziennego życia bohaterek i uważne słuchanie ich skarg. Z zaskakującą otwartością opowiadają one o mężach uzależnionych od narkotyków, o poczuciu zdrady i porzucenia. Tylko granie na doutarze pozwala mi zapomnieć o złu tego świata – mówi jedna z nich. Oficjalnie nie mają jednak prawa grać. W trakcie nauki po instrument sięgały pod nieobecność mężczyzn; za publiczne występy ściga je prawo. Czasami przerywano wesele, bo przyjeżdżała policja i zabierała mi doutar – opowiada utrzymująca się z grania jedna z bohaterek. Od wieków doutar jest instrumentem pasterzy ze środkowej Azji. Cechuje go melancholijne, miękkie brzmienie, nad wyraz trafnie odzwierciedlające trudne życie bohaterek dokumentu, i na swój sposób splecione z nim.

Cztery irańskie kobiety z północnego Khorasan, śpiewające i grające na doetar, muszą zmierzyć się z wyzwaniami, jakie rzuca im życie. Ich wspólną pasją jest wyrażanie swojego bólu poprzez muzykę. Mimo że każdego dnia cierpią z powodu wielu społecznych uprzedzeń, film pokazuje ukojenie, jakiego zaznają dzięki muzyce.