Często jest porównywany do Allena, zwłaszcza, że ma porównywaną częstotliwość wypuszczania kolejnych filmów. Ale prawda jest taka, że najwięcej zawdzięcza dwóm reżyserom, czyli Ozu i Rohmera.

Pisałem o tym wcześniej innej osobie, która narzekała na stosowane przez reżysera zoomy. Hong'owi pomysł na korzystanie z zoomów pochodzi właśnie z filmów Erica Rohmera, ten element stylistyczny jest nie jednym pożyczonym od Francuza. Jest to środek stylistyczny dość popularny w kinie, zwłaszcza tym z lat 70 i 80-tych. Chyba pierwszym filmem wykorzystującym go na dużą skale był "Zmierz bogów". Nie ma w tym nic z amatorstwa, reżyser bardzo sprawnie nim się posługuje. Zoomy pojawiają się u niego praktycznie od debiutu, i tak naprawdę różnią się tylko intensywność ich stosowania. Są one stosowanie do budowania dramaturgi w scenach, ale nie tylko. Reżyser podkreśla, że jego film są konstruktami, a stosowanie zoomów podkreśla kontrast miedzy realizmem sceny a sztucznym środkiem firmowym. Nie jest on wcale filmowym realistą. I nie są to tylko zbliżenia, ale także oddalenia kamery. Reżyser stosuje też zoom do przekierowania uwagi widza. Dam przykład: W jednym z filmów, mamy bohatera który jest świadkiem kłótni małżeńskiej między swoim przyjacielem i jego żoną. Bohater przestaje się nią internować, patrz gdzieś, i nagle zoom przybliża nam jego spojrzenie. Patrzy pod nogi na mała zieloną pełznącą gąsienice. Czysta poezja poezja. Ale też zoom pokazuje nam coś, co dzieje się na obrzeżu oglądanej sceny, ktoś coś do siebie mówi, ale obok może dziać się coś innego.

Dzięki za ten komentarz. Zachęca mnie on tylko do bliższego zapoznania się z twórczością Ozu i Rohmera, jak i innymi filmami Honga. Ozu widziałem tylko "Tokijską Opowieść" i jedyne podobieństwa jakie zauważyłem to trochę podobne, statyczne ujęcia i fakt, że oba filmy są bliskie zwykłych spraw, teoretycznie zwykłych ludzi. Chociaż poruszane przez Ozu w tamtym filmie problemy zdają się być dużo większego kalibru. Może źle to odebrałem, ale "Twoja i Tylko Twoja" wydała mi się przede wszystkim (gorzką, bo gorzką), ale jednak komedią.

W kwestii zoomów wiele mi rozjaśniłeś i przy kolejnym filmie Honga postaram się patrzeć na to inaczej. Sporo tego stworzył, więc może jakaś rekomendacja, za co się najlepiej wziąć w następnej kolejności? :)

Odpisałem od razu i napisałem dużo, ale mi się skasowało. Teraz zebrałem się, żeby drugi raz napisać.

Mam wrażenie, że masz trochę idealistyczne wyobrażenie o twórczości zwłaszcza Ozu. Choć jest on uważany za najbardziej japońskiego reżysera z Japonii, to jednocześnie był on jednym z najbardziej zafascynowanych kinematografią amerykańską. Wiele jego fabuł to były dosłowne przeróbki istniejących wcześniej amerykańskich filmów, nawet taki klasyk jak "Tokijską opowieść" to japońska wersja amerykańskiego klasyka, i to takiego nominowanego do Oskara. Zresztą jeśli się przyjrzeć, mamy od niego melodramaty, komedie slapstikowe, komedie romantyczne, a nawet kino gangsterskie. Ozu to humanista, ale we wszystkich gatunkach kina. W ostatnim okresie twórczości zrobił taki film jak "Dzień dobry", gatunkowo jest to kino familijne, a znajdziemy tam np. żarty z pierdzenia. I wciąż jest to wielkie kino, wybitnego reżysera. Hong w pewnym sensie balansuje na cienkiej linii pomiędzy komedią a dramatem, u niego lekkość opowieści jest podszyta ciężarem. Od jego filmu "Hahaha", który powstał w odpowiedzi na zarzuty, że jego kino jest nihilistyczne jest więcej humoru, radości. Dla Hong wszystkie relacje międzyludzkie są podszyte cynizmem, świadomą lub nie kalkulacją, np. aby zobrazować rozkład dawnej przyjaźń reżyser pokazuje scenę, gdy jeden przyjaciół uprawia seks z byłą dziewczyną przyjaciela tuż obok niego, drzemiącego z przepicia (jest sugestia, że udaje sen) lub w innym filmie, akcja koncentruje się na zdobyciu niewinnej dziewczyny, dziewicy, ale obaj panowie są żałośni, a ich zaloty są jednocześnie liryczne i żałosne, momentami podpierające się szantażem, a sama niewinność jest ładną, ale bez osobową postacią, mającą "specyficzną" relacje z bratem.

Trochę inaczej ma się sprawa z Rohmerem, bo już same pobudki dla jakich kręcił filmy był wzniosłe. A mianowicie chciał aby oglądający jego filmy poczuł Boga, doznał iluminacji, nawrócił się. Nie na jakąś konkretną religie, ale na samą istotę Boga. Żeby wierzył. Warto mieć to z tyłu głowy, bo jako reżyser i scenarzysta nie robi tego wprost. Dodam, że postępował tak, bo sam doznał iluminacji poprzez oglądany film, dokładnie przez film "Ziemia drży" i scenę z połowem ryb. Ten element codziennej wzniosłości jest też ukryty w filmach Honga, gdy postacie stoją i rozmywają i w trakcie, nie za pomocą jakiś maszyny, komputera, ale całkiem naturalnie zaczyna padać śnieg. W widzu coś zaczyna drżeć. Mamy w jego filmach takie małe iluminacje, ale żaden z jego bohaterów nie jest ich w stanie dostrzec, są zbyt egoistyczni, zakochani, żałośni. Przez to jest uważany za nihilistę.

Ja bym oglądał w kolejności powstawania, bo Hong jest reżyserem, który w pewnym sensie kręci ciągle ten sam, jeden film. Ale jeśli ogląda się jego filmy jeden po drugim, to widać, że powoli schodzi z niego jakiś ciężar, jest bardziej wyluzowany. Opowiada zdecydowani swobodniej.

Przepraszam za zwłokę.

Również chciałem podziękować za pomoc w interpretacji i odbiorze filmów Sang-soo. Obejrzałem na razie 4 jego filmy, ale już staje się jednym z moich ulubionych współczesnych reżyserów.

Rewelacyjne komentarze, dziekuje