Chyba bardziej kino z pod ręki Refn'a niż azjatyckie ;p

Refn'a oglądałem oprócz tego tylko Valhallę oraz Bronsona i nie przyminał mi zupełnie żadnego z nich. Za to kino azjatyckie jak najbardziej. Muszę w końcu obejrzeć Drive ;P

No to miałeś wszechobecną cisze jak w Valhalli, do tego brutalność jak praktycznie w każdym jego filmie, choć najbardziej by tu pasowała trylogia Pushera.

Mi na ogół kino azjatyckie nie kojarzy się z realistycznym czymś, na ogół to co się dzieje w filmach jakie oglądałem jest mocno przekoloryzowane, ale to moja subiektywna opinia bo wodziłem gdzieś tylko z 15 filmów w 100% produkcji azjatyckiej.

pozdro

Cisza faktycznie była podobna do tej z Valhalli, ale Tylko Bóg Wybacza był o wiele bardziej zrozumiały i jednak trochę więcej w nim mówili.

Kino azjatyckie kojarzy mi się właśnie z dużą ciszą i obrazami mówiącymi o wiele więcej niż słowa. Do tego kojarzy mi się z dużą brutalnością. Głównie odnoszę się do kina z Korei Południowej, bo właśnie z tego kraju oglądałem najwięcej filmów azjatyckich ;P Ale nie jestem żadnym znawcą, a filmów azjatyckich i tak mało oglądałem, ale po prostu uważam, że ten film właśnie jest podobny w wykonaniu do nich :)

Pozdrawiam.

i to koniecznie !

PS: W sumie "Drive" jest stworzony bardziej na wzór "zachodni" , natomiast "Tylko Bóg wybacza" to mocno oniryczno-surrealistyczny obraz. Ale obydwa filmy odwołują się do przestępczego pół-świadka i gorącego poczucia sprawiedliwości ...

Rewelacyjna i zaskakująca Kristin Scott Thomas w roli toksycznej matki zdziry! I to jedyne, co mnie zaskoczyło, bo tak pięknie malowane półmrokiem i sztucznym światłem tęskne obrazy już wcześniej widziałam w filmach Wong Kar Waia ("Spragnieni miłości", "Happy together"), w koreańskiej "Pani Zemście" był i surrealizm obrazów i zemsta, w fińskiej "Saunie" tajemnica czerni za drzwiami i pragnienie oczyszczenia, a w filmach Lyncha narastająca groza i zagubienie jak w sennym koszmarze, z którego nie możesz się wybudzić. Ale w odróżnieniu od tych filmów - "Tylko bóg wybacza" w ogóle nie szarpnął mych emocji, nie pomacał mej duszy, był jak piękne dzieło sztuki...dla sztuki.