Jan Jakub Kolski nie cieszył się formą w ostatnich latach, jego wrażliwość i decyzje artystyczne coraz bardziej rozmijały się z oczekiwaniami widzów, a jego filmy coraz bardziej przestawały kogokolwiek obchodzić. Jednak ubiegłoroczne potrójne wyróżnienie na festiwalu w Gdyni, sprawiło, że o Ułaskawieniu zrobiło się głośniej i... cóż, słusznie.
To film, który w bardzo bezpośredni sposób czerpie z biografii rodziny Kolskiego - bohaterami są jego dziadkowie, a syn, którego pragną pochować - to wujek Kolskiego, żołnierz wyklęty. Ten film, to trochę takie odczynianie magii - Kolski odtwarza śmierć wuja w taki sposób, jaki roiła sobie matka Odrowąża (czyli babka Kolskiego) - miała nadzieję, że umarł we śnie i w filmie tak właśnie ginie. Z kolei cały film to przechodzenie kolejnych etapów żałoby, łącznie z zemstą i pochowaniem syna w górach, co w rzeczywistości nigdy nie miało miejsca. Dzięki temu - Kolski daje szansę swoim dziadkom w odpowiedni sposób przejść żałobę i pogodzić się ze śmiercią syna, na co w prawdziwym życiu nigdy nie mieli szansy.
Jednym słowem - Ułaskawienie to troszkę takie prywatne misterium, do którego Kolski dopuścił swoich widzów. I to robi duże wrażenie.
Ponadto jest to też bardzo udane kino drogi - bohaterowie podróżują pociągiem i na piechotę przez pół Polski, zderzając się z realiami z 1946 roku - pełno rosyjskiego i polskiego wojska, zbiegli Niemcy ukrywający się po lasach, więźniowie obozów koncentracyjnych ledwo wracają na łono świata, opustoszałe wioski i miasteczka - jednym słowem - przedziwne czasy.
Świetną robotę robią też aktorzy - Błęcka-Kolska i Jankowski idealnie odnajdują się w poetyce dialogów pisanych przez Kolskiego.
Jest to film bez wyraźnie zarysowanego konfliktu, dlatego dość trudno w niego wejść, ale warto spróbować, bo jest to kino frapujące, które pozwala troszkę uszczknąć ducha czasów tużpowojennych.
Pełna recenzja tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=iy9ML0xVt1c