Oglądając ten film, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jest on inspirowany prozą Flauberta: przez jawne odniesienia: LO im. G. Flauberta; nauczyciel, powołujący się na Flauberta, kiedy mówi Claudowi jak pisać, kilka razy pojawiająca się w filmie okładka: un coeur simple
i bardziej ukryte: mieszanie fikcji z rzeczywisością jak w Madame Bovary, niekiedy pojawiająca się (eksplicytnie) w filmie postać narratora - nauczyciel - jakby ujawniający się narrator powieści; postać Esther to jakby Emma Bovary - "kobieta z klasy średniej", która, jednak, w przeciwienstwie do Emmy, wybiera prozę życia.
I podobnie jak u Flaubera, prowadzenie narracji w filmie jest ciekawe: film wydaje się być realistyczny/obrazowy (motyw "mówionego obrazu"), ale narrator opisuje tylko to co wydaje mu się kluczowe dla postaci, zmieszane z uczuciami jakie ta cecha w nim wywołuje. Dlatego jeśli celem reżysera było stworzenie filmu realistyczno-subiektywnego, myślę, że cel ten osiągnął :).