Polowałem na to od dawna, bo w dzieciństwie widziałem fragmentami. Wtedy wydawał mi się strasznie dziwnym połączeniem "kina gadanego" i horroru. Teraz mam podobne wrażenie. "Dreamscape" jest ciągiem ciekawie zbudowanych scen sennych, na które w trakcie seansu czekamy najbardziej, ale oddziela je gruba warstwa jałowych dialogów. Na szczęście są one wypowiadane ustami znakomitych aktorów, wśród których znalazł się nawet Max von Sydow i Christopher Plummer. Na drugim planie całkiem nieźle poradził sobie David Patrick Kelly. Cwaniaczek Quaid i poważna Kate Capshaw w rolach głównych to już nie ta klasa, ale miło się ich ogląda u początków kariery.
Klimat jest tu przedni, zwłaszcza gdy wchodzimy w głowy kolejnych osób nękanych koszmarami. Znalazł się wśród nich chłopiec wyobrażający sobie asymetryczne wnętrza rodem z "Gabinetu dr. Caligari" oraz stary zazdrośnik, którego umysł przypomina czarną komedię. Niestety finałowy sen, mimo równie świetnej scenografii, jest zbyt efekciarski. A co za tym idzie, po prostu głupi. Gdyby nie zakończenie, całośc wyglądałaby dużo znośniej.
Podsumowując, mam mieszane uczucia. Polecam "Dreamscape", ale w tym samym roku produkcji wyszedł jeden dużo lepszy film o koszmarach. Więc nic dziwnego, że ten jest trochę zapomniany.