Uwielbiam ten film, choć zawsze gdy go oglądam, mam nieodparte wrażenie, że twórcy bali się pójść na całość. I wcale nie mam na myśli epatowania widza przemocą czy okrucieństwem. Chodzi mi o próbę tłumaczenia zachowań głównego bohatera autorytarnymi czy wręcz psychopatycznymi skłonnościami. Czuję, że nie o to chodziło twórcom, którzy wcale nie chcieli krytykować stworzonej przez nich postaci. Wydaje mi się, że scenarzysta pierwotnie zamierzał dać upust swojej frustracji światem, ludźmi i beznadziejnymi, choć powszechnie akceptowanymi zjawiskami. Chciał stworzyć bohatera, który ma dosyć współczesnego świata, jest nim zmęczony, nie potrafi się do niego przystosować-czyli depresyjnego, sfrustrowanego i znerwicowanego, ale wrażliwego człowieka (trochę w stylu Miauczyńskiego z Dnia świra), który w końcu nie wytrzymuje i bierze sprawy w swoje ręce. Nie atakuje on jednak tylko przestępców, ale pozornie Bogu ducha winnych ludzi, którzy także mają sporo za uszami. Tylko kto pokazałby taki film, w którym główna postać rozprawia się z różnej maści idiotami, egoistycznymi dupkami, oszustami, wyzyskiwaczami, chamami, i w dodatku jest za to chwalona i usprawiedliwiana przez twórców filmu? Przecież taki obraz nie miałby szans powstać. Dlatego trzeba było trochę inaczej to pokazać i uczynić z bohatera psychopatę, który jest wkurzony, bo ma to w genach. Sprytny zabieg, ale dla mnie wymowa tego filmu jest jednoznaczna. Cywilizacja w obecnym kształcie jest nie do zaakceptowania, a mnóstwo niby zwyczajnych ludzi to niestety szumowiny, które bezlitośnie potrafią doprowadzić normalne, wrażliwe jednostki do rozpaczy i aktów desperacji.