Przez wszystkie partie wokalne modliłam się, żeby przestali śpiewać (głosy mieli niezłe, ale nie powalające na kolana - no, na pewno lepsze od głosu prima donny ;)) w kółko to samo, a wreszcie zaczęli grać. Historia zapowiadała się dosyć ciekawie, owiana była nutką tajemniczości, a tu co? Gdzie była ta wielka miłość pomiędzy Christine a Roulem? Nie wiem, czy to wina aktorów, czy reżyser kazał im tak zagrać ;), ale ja nie widziałam żadnej chemii między nimi, żadnej namiętności, żadnego wielkiego uczucia, o którym tyle śpiewali. Ani jedno spojrzenie, pocałunek czy gest nie wskazywało na to, że się kochają. Nigdy w życiu nie domyśliłabym się tego, gdyby nie te ich niekonczące się miłosne piosenki... Ja wiem, że musical rządzi się swoimi prawami, ale ile razy mozna powtarzać jeden i ten sam refren i motyw muzyczny?
Co do miłości Upiora, to moim zdaniem to nie była miłość tylko niebezpieczna fascynacja, która poniekąd doprowadziła go do szaleństwa. On pragnął, żeby ktoś go wreszcie zaakceptował, pokochał, zrozumiał, no i akurat padło na nią... W pewnym sensie zaopiekował się nią, nauczył ją śpiewu i przez to czuł się wreszcie potrzebny. Chyba wiedział, że ta miłość nie skończy się happy endem, wiedział, że nie ma szans wygrać z Roulem, dlatego pozwolił jej odejść. Zrozumiał, że Christine miała być lekiem na całe wyrządzone mu zło, a wcale nie była, bo go nie kochała. Mimo to, nie wyrzucił jej ze swojego serca... Zresztą jak można było pokochać kogoś, w który było tyle nienawiści? Dziewczyna dobrze mu powiedziała, że problem nie leży w jego twarzy (chociaż w sumie stąd się wziął) tylko w jego sercu. Bo chyba nie musiał popełniać tych wszystkich zbrodni, prawda?
Jeśli chodzi o Christine, to nie wiem czy ona naprawdę wierzyła, ze to Anioł Muzyki uczy ja spiewu? Bo wyglądało na to, że tak, dopóki on się jej nie pokazał. No naprawdę... Nie podobała mi się jej postać - taka mdła, naiwna i bez zycia. Podobnie zresztą jak jej ukochany, który był takim dzielnym rycerzykiem, biegającym wśród sniegów i zawiei w samej koszulinie, byle tylko ratować jej życie ;)... W porównaniu z nimi Upiór był o niebo lepszy - przynajmniej widać po nim jakieś uczucia - nienawiść, ból, złość, rozczarowanie.
Scenariusz trochę mnie rozczarował, bo tajemnica Upiora wczale nie była taka "tajemnicza" jak się na to zapowiadało. Akcja stawała w miejscu poprzez przydługie piosenki - mogło być więcej dialogów, w ogole powinni byli ją jakoś przysieszyć... W pewnych momentach robiło się grożnie, interesująco, ale ten nastrój szybko mijal... Rzeczywiście, najwiekszym atutem filmu są kostiumy i scenografia, a to chyba za malo, żeby uczynić film niezapomnianym, prawda? Bo, jak już wspomniałam, nie była to dla mnie historia wielkiej miłości, która wyciska morze łez, wciska cię w fotel i powoduje, że motyle zaczynają latać ci w brzuchu...
PS. Może wyda sie to dziwne, ale Upiór przypominał mi trochę Heathcliffa
z "Wichrowych Wzgórz", a Roul tego pirata, którego grał Bloom w "Piratach z Karaibów"... :))