A ja uważam, że przy takiej wypowiedzi nie mam już nic do powiedzenia :>
Wspaniałe podsumowanie tego dylematu. Całkowicie się zgadzam i uważam, że Christine zrobiła najlepsze co mogła zrobić - pokazała Upiorowi, że może zostać zaakceptowany, że nie wygląd jest jego głównym problemem, a zło które wyrządzał innym i że jeśli się zmieni, mógłby zmienić swoje życie.

Uważam, że powinna wybrać Upiora. Raul był zapewne tym właściwszym kawalerem do wzięcia, tzw. "dobrą partią", jednak nie miał w sobie za grosz pasji i namiętności Eryka. Wydaje mi się, że robił to, czego się od mężczyzn w tamtych czasach oczekiwało-bronił honoru kobiety. Bardzo szczytny cel, ale nawet jeśli Raul kochał Christine to była to miłość przyjacielska i taka "doczesna". Upiór wielbił śpiewaczkę, była to prawdziwa żarliwa miłość kochanka wyrażana w każdym czynie i geście. Przy ukochanej czuł się lepszy, bez niej wariował. Zgadzam się, że lepszym kandydatem na męża był Raul, ale powinna wybrać miłość Upiora wraz z jego namiętnością i niekiedy porywczością (charakterystyczną dla kogoś tak pokrzywdzonego przez los). GDZIE PRAWDZIWA MIŁOŚĆ?

Na ten temat akurat dyskusje nigdy się nie skończą. Każdy wybiera według własnego wyboru : ) Mi osobiście było szkoda Upiora, zwłaszcza w końcowej scenie, takiej pełnej nadziei. Jednak jak mówię, postępował niewłaściwie do Christine - jakby na siłę chciał, aby ona go kochała, aż w końcu ją to przestraszyło. Nie była po prostu pewna co do swojej przyszłości z kimś, kto mordował dla niej osoby i za wszelką cenę chciał ją zdobyć, Nie można też pominąć tego, że miała tylko około 20 lat, a on był sporo starszy. Być może jako młoda dziewczyna nie mogła zrozumieć tej namiętności dorosłego już mężczyzny, a wybrała równolatka, który wtedy pomagał jej, mogła mu się zwierzyć z lęków i obaw, nie podawał się za jej ojca, aby ją zwabić, a nawet ruszył za nią w pościg. To też musiała być miłość! :) Ale jak mówisz, nie tak namiętna, To, że nie miał na jej punkcie obsesji, nie znaczy, że jej nie kochał. Skoro miłość z dzieciństwa przetrwała, to musi coś w niej być. Również według mnie Butler był za przystojny w roli Upiora w filmie i za bardzo hmm.. "romantyczny", niż w wersji musicalowej, gdzie jest wręcz on szaleńcem.

Mam jednak dla Ciebie dobrą wiadomość, jeśli nie oglądałaś Upiora w Upiorze w wersji musicalowej, to zapewne nie znasz jego sequelu "Love never dies". Tam Christine jest z Upiorem, ma z nim syna. Jednak uważam, że ta kontynuacja jest bezsensu - z Christine zrobili tanią dziewczynę (no sorry, spędziła z Upiorem noc przed ślubem, będąc zaręczoną z Raoulem (mogła od razu zostać z Upiorem), a potem tak normalnie sobie za niego wyszła, Raoul jest pijakiem, a Upiór ma wesołe miasteczka, po czym Christine nie może przez całe dwie godziny zdecydować z kim być, mimo, że cały czas lgnie do Upiora, a na koniec ginie z ręki swojej najlepszej przyjaciółki Meg, która kocha się w Upiorze (!). Jak dla mnie to totalna paranoja, zniszczenie postaci i tej pięknej powieści, która daje do myślenia, a każdy może dopisać własne zakończenie..

Dlatego ja uznaję jedynie film i pierwszą wersję musicalu, który chyba też nie okazał się hitem, skoro jest wystawiany tylko w Australii. ; )

Chciałam jeszcze dodać, że skoro Upiór uszanował jej decyzję, jestem pewna, że inaczej spojrzał na życie, a za to co zrobiła dla niego czuwał nad nią aż do śmierci. To też jest miłością - uszanowanie czyjegoś zdania i kochanie go, mimo, że odszedł, a nie tylko przez jakiś okres. To też musiała być prawdziwa miłość : ) Christine też po części ją odwzajemniała. Kochała każdego na swój sposób : )

Co do Christine-słuszna uwaga :) A co do seguelu to na pewno obejrzę, dzięki za wskazówkę, zawsze warto na to spojrzeć z innego punktu widzenia, chociaż uważam wszelkie ulepszenia oryginału za zbędne, skoro to co już powstało jest piękne. Aż łezka się w oku kręciła przy ostatniej scenie "Upiora..", coś cudownego :)

Zgadzam się całkowicie! :) . Uważam, że sequel też jest bardzo piękny, a muzyka cudowna, ale dla mnie w ogóle nie pasuje do pierwszej części, dlatego traktuję go jako osobną historię o niespełnionej miłości, a na postacie nie patrzę jak na Christine i Erika - tylko na zupełnie inne osoby, a gra Anny i Bena - cudo, cudo i jeszcze raz cudo! Rzadko spotyka się aktorów tak dobrze wczuwających się w swoje postacie.