„Abduction” to film, który nie stawia przed widzem żadnych ambitnych wymagań. To kino, które woła: jeśli chcesz adrenaliny, walki wręcz, bez długich rozmów, wchodź. Scott Adkins wkłada w rolę wszystko to, co ma najlepszego: moc, energię, determinację. Walka, brutalna, szybka, często niemal bez oddechu, to najjaśniejszy punkt filmu. Są kopnięcia, ciosy, strzały, pogoń, a wszystko z montażem i dźwiękiem, które potęgują wrażenie chaosu i zagrożenia.

Film dobrze spełnia rolę zapchaj-dziury po ciężkim dniu: nie wymaga myślenia, pozwala się oderwać od codzienności. Tło fabularne nie jest niczym skomplikowanym, typowa opowieść o zemście, przestępcach i ratowaniu bliskich. I chociaż to schemat, to w tym przypadku działa, bo akcja i tempo często nadrabiają brak głębi.

Są też momenty słabsze. Postaci poboczne są płaskie, ich relacje nijakie. Kiedy film próbuje dodać dramatycznego ciężaru, brakuje subtelności, przez co momenty emocjonalne wypadają sztucznie. Fabuła raczej donikąd, większość zwrotów to przewidywalne klisze. W efekcie film zostaje z kilkoma scenami, które widz zapamięta, i całą resztą, którą łatwo zapomnieć.

Mimo to „Abduction” ma swój urok, jeśli przyjmiesz go za to, czym jest, widowisko akcji bez zbędnych udziwnień. Dla fanów brawlerów i szybkiego tempa to pozycja do obejrzenia. Ale ten, kto szuka czegoś więcej, dramatyzmu, głębi, postaci z przekonaniem, raczej poczuje się zawiedziony.