Jeden z pierwszych filmów Marco Ferreri opowiada historię Don Anselmo, starszego pana, który w domu czuje się samotny, jego rodzina zajmuje się sobą, jego syn stara się, w jego mniemaniu, kontrolować jego życie. Chodzi na pogrzeby, ma przyjaciela, z którym się czasem spotyka. Gdy przyjaciel dostaje inwalidzki moto-wózek Don Anselmo strasznie się nim jara. Razem z nim i innymi niepełnosprawnymi na moto-wózkach wyrusza na piknik. Szybko jednak okazuje się, że aby spotykać się z nowymi znajomymi potrzebuje własnego wózka. Niestety (!) ale Don Anselmo może chodzić o włansych nogach, więc jego syn, całkiem nieźle ustawiony prawnik, nie chce kupować mu takiego prezentu. Więc Don Anselmo zaczyna kombinować...
Film jest sprawnie zrealizowany i dobrze zagrany. Reżyseria jest przyzwoita, ale się nie wybija. Jak na komedię, film zbyt mało śmieszy, choć miejscami jest zabawny. Finał historii mnie zaskoczył, jednak w tym przypadku, wolałbym ,aby zakończenie, którego się spodziewałem, dokonało się. A Ferreri zrobił inaczej i wg mnie historii brakuje puenty. W rezultacie z filmu nie wiele wynika. Dobrze się go ogląda i ciężko mu coś więcej zarzucić, ale jednak w moim odczuciu historia ta powinna zakończyć się inaczej. Może po prostu nie zrozumiałem intencji reżysera?