(...) Rose, główną bohaterkę filmu, poznajemy w niefortunnych okolicznościach. Dziewczyna ulega wypadkowi drogowemu i trafia pod opiekę doktora Keloida – chirurga plastycznego, który podda ją nowatorskiemu zabiegowi. Operacja przeszczepu skóry prowadzi do nieprawidłowej morfogenezy tego narządu: pod naskórkiem pacjentki rodzi się organizm żyjący własnym życiem, pasożytujący na ludziach. Rose przemienia się w pozbawione samokontroli monstrum, o zwodniczym seksapilu: wykorzystuje swe wdzięki, by żerować na mężczyznach. Nie ma żadnych hamulców, kieruje się niezaspokojonym głodem. Krew i orgazm są dla niej eliksirem życia.

Terminy „skin flick” i „body horror” można więc stosować w odniesieniu do „Wściekłości” naprzemiennie. Zacierają się tu ramy gatunkowe: to zarówno film o seksie, jak i kino grozy przypominające wczesne dokonania George’a Romero. Cronenberg bawi się oczekiwaniami widza; sięga po klasyczne, horrorowe motywy. Rose przedstawia jako wampira doby rewolucji seksualnej, a z Keloida czyni szalonego naukowca – pełnego pychy, gwałcącego prawa natury. Nad Montrealem – gdzie umiejscowiono akcję – wisi aura paranoi i osaczenia. Społeczeństwo musi odnaleźć się w ojczyźnie chaosu, bo „choroba” Rose daje początek epidemii. W powietrzu unosi się zapach apokalipsy, a złowieszcze relacje radiowe i telewizyjne wyjęte są jakby z „Nocy żywych trupów”. Cronenberg w kolorach betonu i zadymionego nieba maluje obraz miasta na równi rozległego i klaustrofobicznego, rozwiniętego ekonomicznie, ale naznaczonego skazą. W nihilistycznym finale ludność sprowadzona zostaje do poziomu pomiatanego odpadu. (...)

Pełna recenzja na #HisNameIsDeath