Raczej to kwestia tego, że mają uporządkowane emocje, które nauczyły się ze sobą współpracować? Czyż nie to, że u Riley każda emocja ciągnęła w swoją stronę było przyczyną całego ambarasu?

W pewnym sensie tak, ale u Riley najwięcej do powiedzenia miała radość. Wydaje mi się, że decyzje u jej mamy podejmowała ostatecznie smutek.

Mnie zastanawiało dlaczego emocje np.: u taty miały wąsy, u mamy takie same włosy i ubranie, u chłopaka również włosy a emocje Riley pod względem ubioru kompletnie się różniły.

Może dlatego, że jeszcze była nieukształtowana. Emocje rodziców były pewnie ze sobą w zgodzie, współpracujące.