Też uwielbiam krainę trwa.

podzielam twój zachwyt, Kraina Traw jest wspaniała! ostatnio znowu mnie to uderzyło podczas zabawy z dzieckiem, ono ma zdumiewającą cechę bycia w kilku rzeczywistościach naraz do których, przez które i w które przechodzi ot tak, za pomocą jakiegoś pstryczka w głowie, pstryk i już jest: siedzisz z dzieckiem i gadacie, nagle w sekundę dosłownie podsuwasz jakiś niewidzialny obraz, dajmy na to udajesz że dołączyła postać we fraku, zachowujesz się tak jakby tam była, mówisz do niej, kłaniasz się, cokolwiek - otóż dziecko natychmiast to podłapuje, zabawa wsysa go bez reszty, po czym tworzysz inne kombinacje, zapraszasz inne postacie, wymyślasz spiski, tworzysz intrygi, rozbudowujesz wątki, cokolwiek, ono jest w tym z tobą. a jednocześnie w każdej chwili możesz to przerwać albo przechodzić z jednego do drugiego. i cała Kraina Traw gilliama można by powiedzieć oparta jest na tym prostym chwycie zabawy dziecka, oblepiania widzialności rzeczy własną wyobraźnią, tam jest po prostu kilka filmów naraz, które należy sobie wizualizować..

Kraina Traw to jeden z dwóch znanych mi filmów nakręconych w technice your-own-head-home-video-movie (w opozycji do techniki smell-o-vision w swojej odmianie odoramicznej wynalezionej przez john watresa;), ten drugi to Poetic Justice wspaniałego hollisa framptona:

https://www.filmweb.pl/film/Hapax+Legomena+II%3A+Poetic+Justice-1972-238276

kino to radykalny, trochę tu ryzykuje, ale co tam, polecam - można albo się wkręcić albo wyłączyć w której się chce minucie, ostatecznie obojętnie:)

teraz, gilliam niejako bierze technikę framptona i adoptuje ją na potrzeby filmu fabularnego po prostu.. w Wendy oczywiście takich subtelności nie ma i być nie może, tam wszystko jest dosłowne, musi być pokazane, jasne, wypada być wdzięcznym jedynie za to, że pokazuje się to nie po hollywoodzku - no ale, i tak dalej, ostatecznie bliżej jej do ekranizacji Gdzie Mieszkają Dzikie Stwory spike'a jonze'a niźli Krainy Traw gilliama..