Cóż, przed dwiema godzinami zakończyłem seans, nie wiem więc, czy wypada już pisać o filmie czy przemilczeć i przemyśleć niektóre sprawy - jeżeli pojawiają się we mnie takie wątpliwości, oznacza to że film miał coś w sobie, że był dobry.

Pierwsze co skupia uwagę to fenomenalne zdjęcia. Dosłownie pieszczą wzrok! Wyraźne kontrasty, miejscami jaskrawość, mało "ciemności", nawet w lesie czy w nocy.

Muzyka. "Jest" i w zasadzie tyle tylko można o niej napisać. Trochę razi brak różnorodności muzycznych motywów, co chwilę słyszymy te same dźwięki, czasami nie bardzo adekwatne do prezentowanej sceny.

Aktorzy - wzorowi - zaś młodzież wręcz wyśmienita. Co warte zaznaczenia, Błęcką-Kolską dało się oglądać, a to już wiele. Trochę nie wyraźna jest rola Żyda-ojca, zwłaszcza w pewnym przykrym dla niego momencie, jakby zabrakło mu emocji; po za tym gra Żyda bez przekonania (myślę o warstwie językowej - wypowiada się wzorową, pięknie brzmiącą polszczyzną, zero naleciałości z jydisz).

Fabuła. Prezentuje się ciekawie, są jednak chwile, kiedy ma się ochotę zamknąć oczy i pomyśleć - quo vadis Kolski?:

Dialog matki z synem (znany ze zwiastunu):- Jesteś teraz jedynym mężczyzną w tym domu... Ech, gdzieś to już słyszałem, w kilku... kilkuset filmach... Ale to detal, detal bardzo rzeczywisty i być może częsty w tamtych ciężkich czasach.

Śmierć jednej z ciotek mogła nastąpić w bardziej subtelny sposób.Końcówka filmu - widać że robiona na siłę. Może lepiej było pozostawić pewne niedopowiedzenia? Ktoś na siłę chciał dołożyć kolejnego trupa. Jest jeszcze kilka kwestii ale wolę unikać tzw. "spolierów".

I jeszcze jedno - ekipie w Wenecji w ciemnio dałbym paręnaście milionów na jakiś film wojenno-batalistyczny. Ok. 2-minutowa scena ataku powietrznego na polskie oddziały na wykonana na wysokim poziomie, doprawdy profesjonalnie (zatem jubileuszowy spot PISF zaczyna znajdować powoli pokrycie w rzeczywistych produkcjach a nie tylko planach).