Mimo, że ten musical zwiastuje zmiany w konwencji gatunku, które później nadejdą, sam w sobie jest daleki od naturalności. Motywy są tu bardzo uproszczone, by nie rzec po prostu naiwne. Motyw miłości od pierwszego wejrzenia i miłości nade wszystko, mimo że szekspirowski nigdy nie był sportretowany równie naiwnie. Wszystko właściwie dzieje się bez uzasadnienia i choćby minimalnego podłoża psychologicznego tylko punkt po punkcie według schematu.
Natomiast jeśli chodzi o stronę czysto techniczną: zdjęcia, choreografia, muzyka, itp. wybija się ponad przeciętność.

Właśnie, wszystko byłoby pięknie i ładnie, gdyby nie te portrety psychologiczne, lub raczej ich kompletny brak. Maria, mimo niewątpliwego talentu aktorskiego Natalie Wood, była bardzo płytka, naiwna do bólu jak czterolatek, przez co zniszczyła całkowicie większość scen - dopiero pod koniec coś z siebie wykrzesała. Jednak, dzięki temu, miała szansę zaistnieć Anita, postać z pazurem, którą będę wielbić do końca swych dni. Prawdę mówiąc, chciałabym zobaczyć jakąś osobną filmową historię Anity i Bernardo - dwie nietuzinkowe postaci - mogłoby z tego wyjść coś dobrego.