Twórcy filmu stworzyli dzieło w konwencji "niezależnego" dokumentu. Bardzo utrudnia to odbiór filmu, a przecież to samo można było pokazać bez tej głupiej konwencji, pokazującej autora jako naiwniaka i wstrętnego mięsożercę, który stopniowo doznaje oświecenia. W tym wszystkim na pewno trzeba docenić cierpliwość - godne podziwu były zadawanie niewinnych pytań o dietę w wywiadzie z przedstawicielem stowarzyszenia przeciw cukrzycy, bez zająknięcia o sponsorach organizacji (wiadomo, koncerny spożywcze) oraz udawanie, że to reakcja odpytywanego spowodowała chęć sprawdzenia listy tychże sponsorów.
W ogóle stawianie pytań to najmocniejsza część filmu. W drugiej części, w której mają padać odpowiedzi, mamy już właściwie wylew wegańskiej propagandy, z argumentami naukowymi, pseudonaukowymi i potocznymi. O tym że człowiek powinien jeść wyłącznie rośliny świadczyć ma m.in, to, że nie ma on budowy mięsożercy, czy to, że wszystkie białka pochodzą od roślin (bo ostatecznie gdzieś w łańcuchu pokarmowym jest roślinożerca). Nie czas to i nie miejsce na dyskusje z takimi argumentami. Sądzę, że wszyscy ludzie znający podstawy biologii i nastawieni do tematu mniej fanatycznie zrozumieją, dlaczego wymieniłem akurat te.
Wspominania wyżej konwencja miała zapewne przekonać widza, że nie ma do czynienia z fanatykami, tylko z autorem, który sam początkowo wiedział niewiele i stopniowo dążył do odkrycia "prawdy". W ten sposób widz nie dostaje od początku ww. wylewu myśli pt. "nie jedz mięsa" i ma uwierzyć, że widzi materiał kogoś nastawionego względnie obiektywnie. Problem w tym, że druga część filmu to kłamstwo kompletnie rozbija. Karty zostają odkryte i jeśli ktoś na początku dał się złapać, to w tym punkcie na pewno zmieni zdanie.