Hmmm, w sumie masz trochę racji. Podobny portret człowieka "sukcesu", który całe życie poszukuje prawdziwego spełnienia i szczęscia, które wydaje mu się, że zaznał jedynie dawno temu. Ale czy każdy film próbujący opowiedzieć o życiu, nie mówi o tym samym, tylko innym jezykiem? Immanentną częscią życia jest brak prawdziwego spełnienia i szczęscia.

Ciekawe spostrzeżenia, choć ja nie generalizowałbym aż tak bardzo. Nie wydaje mi się, żeby wszystkie filmy o życiu (nawet ludzi "sukcesu") stawiały taką diagnozę. Ostatnie zdanie zabrzmiało bardzo dołująco. Po części się z nim zgadzam, jednak uważam, że niemożność osiągnięcia pełni szczęścia jest paradoksalnie czymś... dobrym.

Ok, oczywiście nie chce tu stawiać kategorycznych sądów, ale każdy film (a także każde inne dzieło), który chce poważnie potraktować widza i nie próbuje na siłę pocieszać i mamić iluzorycznymi wizjami spełnienia w tym życiu, zawsze prowadzi do takich wniosków. Zawsze uwidoczni poczucie samotności, bo choćby zawsze był otoczony bliskimi, zawsze jest osamotniony w swoich myślach i świadomości, nie sposób zrozumieć innego człowieka w pełni, nie sposób przeniknąć jego myśli. Zresztą, każdy umiera samotnie i tylko to jest istotne.

Zresztą pod tym względem Obywatel i Wielkie piękno, są podobne, pokazują samotność człowieka wśród ludzi. A im więcej ich wokół, tym bardziej dojmujące jest to uczucie. W scenie z Antonello Vendittim, jest to powiedziane wprost.