I na koniec motto dla Was: prawdziwe szczęście odnajdziecie dopiero na starość, powracając do swoich korzeni czyli tych wszystkich wsi, miast, miasteczek i dziur z których wypełzliście na podbój świata.
---
I takie rozwiązanie także ten film pokazuje - na przykładzie postaci Romano.

Zle calkowicie podchodzisz do tej produkcji. Otworz sie troche. To nie film gansterski, to nie film akcji gdzie masz a -> b -> c. Masz tak w zyciu? Nikt nie ma. To film o starym czlowieku ktory nie wie gdzie mu uciekl ten czas. Odnosnie Ramony- zginal Ci ktos ze znajomych? Miales tam super akcje itd?
Ludzie wiedza malo, ida na pogrzeb, zyja dalej.

To bardziej studium czlowieka niz film w jego samym znaczeniu. Moze z czasem to zrozumiesz. I nie chodzi mi o wiek, tylko o sytuacje w zyciu. Czasami jest to smierc, czasami rozstanie, czasami sam wiek.

Ramona miala AIDS.

Wyglądasz mi na ideał.
Po co ci kino? ... pococicokolwiek:)

Jak słyszę takie pierdoły, to mam ochotę kląć. Film jest zły, bo nie podali podręcznikowej nazwy choroby, na którą zmarła jedna z bohaterek i nie pokazali wypadku, w którym zginęła inna postać. Znasz przyczyny ich śmierci, która w tym filmie jest wszechobecna, wyziera spod płaszczyka pozorów i złudzeń, co sugeruje już sekwencja początkowa z japońskim turystą, którego śmierć jest skonfrontowana z pocztówkowym portretem Rzymu i jest to klucz do całej historii. Co więcej, nazywasz coś bzdurą, zarzucasz brak logiki jednocześnie jednoznacznie tę logikę opisujesz, wskazujesz dokładny ciąg przyczynowo-skutkowy, tylko nie potrafisz zrozumieć, że nie wszystko trzeba podać na tacy widzowi, że nie na tym polega kino.

Różnica między nami jest taka, że Tobie takie kino odpowiada a mnie zwyczajnie męczy. Dwuznaczność, symbolika, niedopowiedzenia, ogólny chaos - to wszystko powoduje, że całość staje się dla widza ciężkostrawnym daniem. Kino ma bawić, straszyć, wzruszać, przerażać ale nie męczyć. Wielkie Piękno wymęczyło mnie bardziej niż seria 40 pompek na bezdechu. Jestem wielkim miłośnikiem kina europejskiego ale zdecydowanie nie w takim wydaniu.

Przekonałeś mnie, że ten film warto obejrzeć. Naprawdę. Najpierw przedstawiasz zarzuty. A raczej "zarzuty". Że nie wiadomo, na co choruje jedna z bohaterek i że nikt nie pokazał Ci śmierci "gościa". Później dajesz popis jakiejś ślepej frustracji. Atakujesz już nie film, ale ludzi, którym się spodobał. I robisz to w sposób szczerze prostacki. A na koniec wyłazi z Ciebie politruk, który z miną Jeffreya Jonesa, mówiącego w Amadeuszu o ilości nut, pisze o tym, co kino ma robić. Pozwolę więc sobie przypomnieć Ci, że kino to sztuka. A sztuka "ma" budzić emocje. To wszystko. Oczekuję więc dobrego filmu.

Nie zawiedziesz się.

Cieszę się niezmiernie, że moja "prostacka" opinia wobec ludzi zachwycających się tą "wydmuchą" tak Cię osobiście dotknęła, że aż z tej desperacji postanowiłeś po niego sięgnąć i samemu wyrobić sobie opinię na jego temat. Szczerze jestem z siebie dumny ;)

Z twoich wypowiedzi widac, iz najwyrazniej bawi cie prowokowanie zdaniami, do ktorych sam nie jestes przekonany, ale czerpiesz pozywke z prowokowania i czyjejs zrozumialej frustracji, na twoje glupawe i ignoranckie stwierdzenia.

Z tym "budzeniem emocji" - jak nasrasz na środku chodnika w biały dzień, też wywołasz tym emocje przechodniów, ale czy to jest stuka od razu? Także zastanów się dwa razy zanim walniesz taki przeintelektualizowany bełkot.

Nic nie poradzę na to, że nazwanie kina sztuką jest dla Ciebie przeintelektualizowanym bełkotem i bliższa jest Ci chodnikowa defekacja. Zastanowiłem się już dawno i mam świadomość, że ryzyko konfrontacji z jej efektami jest w tutaj jeszcze wyższe niż w RL, co swoją wypowiedzią potwierdzasz. Mógłbym oczywiście dodać, że chodzi o budzenie emocji przy pomocy artystycznych środków wyrazu, ale znowu odbilibyśmy się od definicji tychże środków a Ciebie mój przeintelektualizowany bełkot mógłby wpędzić w jeszcze większą frustrację. Może więc powinienem pójść inną drogą i wspomnieć o różnej maści performerach? Nie, chyba też nie...
Miłego dnia życzę :)

Aleś sobie dopowiedział całą historię. Ja tylko zwróciłem uwagę, że nie wszystko co budzi emocję jest sztuką, bo to można było wyczytać z Twojej wypowiedzi. A co do "Wielkiego piękna" to jak widać film oceniliśmy na tę samą ocenę.

Aleś się "wycofał"... Widzisz, Dzida_86 napisała, że "Kino ma bawić, straszyć, wzruszać, przerażać". Do tego odniosłem się pisząc o budzeniu emocji. Wybacz, ale Twoja uwaga o przeintelektualizowanym bełkocie nie jest wyłącznie zwróceniem uwagi. A ocena... Tak, już odpowiadając na Twoją zaczepkę pomyślałem, że niezależnie od naszej dyskusji film oceniliśmy tak samo. Sztuka zbliża? :)

No właśnie, ma budzić emocje. A prócz nudy nie wzbudził we mnie nic. Dowodem na to, że w ogóle nie pamiętałam, że go już oglądałam wcześniej.

Cóż, ja jestem pewien, że zapamiętam ten film. Narracja jest w oczywisty sposób nudna. Ale to jest nuda charakterystyczna, nuda ze stylem i nuda nie pozbawiona jakości. Być może więc jest to film bardziej znudzony niż nudny?

A później pojawiają się flamingi. Pewnie gdyby pojawiały się częściej, uznałbym ten film za fascynujący. Ale zamiast nich jest Toni Servillo i jego gorset. W jakiś sposób to do mnie trafia, budząc emocje. One zawsze są subiektywne.

Oprocz kina konsumpcyjnego, ktore bawi, straszy, wzrusza i generalnie karmi twoja lemingowatosc i braki w zyciu jest takze kino ambitniejsze, ktore uczy, zmienia poglad na swiat, sklania do refleksji, a nie tylko karmi twoje zyciowe niedobory i zapycha zwierzece popedy. Wiec reasumujac, sa ludzie takze wrazliwi i wyksztalceni, dla ktorych ten film jest uzupelnieniem potrzeb, nawet jesli ma zly smak.

Ja bym się z Twoją opinią zgodził na poziomie poparcia dla Putina, ale ta lemingowatość jakoś mnie odrzuca...

spoko :) dzięki za twoją opinię ;)

Nie wiem jak ten film może męczyć. Mam pewne podejrzenia, ale to myśl dość brutalna...

"no ma bawić, straszyć, wzruszać, przerażać ale nie męczyć."
Co za totalne bzdury, HAHAHAHAHAHAH- takie coś możesz dopasować do konkretnego gatunku filmowego, a nie do KINA!
co za typ z ciebie.

przyjacielu, nie bede bronil tego filmu bo byl nudny az mi sie oczy przymykaly ale byc moze taki wlasnie mial byc jak zycie tego starefo pleyboya czyli mimo przepychu nudne i bez znaczenia a Ramona... byla tylko jedna z wielu lasek ktore mu sie przetoczyly przez zycie (ps. chcialbym miec taka forme na starosc :D) wiec to co sie z nia stalo, czy umarla czy poszla w czort z perspektywy bohatera to nieistotne zreszta jak wszystko. na podsumowanie dodam ze Jep rozmyslal o ksiazce o niczym bedac bohatrem opowiesci o niczym. Zdecydowanie oskar to za duze wyroznienie bo chocby europejskie kino stac na znacznie wiecej

Jest w tym filmie kwestia, którą chciałbym Ci zadedykować:

Zamiast więc odgrywać lepszą, a nas traktować z pogardą, obdarz nas uczuciem.
Wszyscy stoimy na krawędzi rozpaczy.
Jedyne, co możemy, to spojrzeć sobie w oczy, dotrzymać towarzystwa, zabawić się...
Czyż nie?

***

Dla mnie jest to właśnie taki film o krawędzi rozpaczy. Jest chaotyczny i niepoukładany, ale taki miał być!!!
Może po prostu ludzie tacy jak ja, będący już bliżej tego drugiego brzegu, mają nieco inną optykę, niż młodzi. podbijający świat...
Choć z drugiej strony, mojemu 25-letniemu synowi, też się ten film podobał...

Łatwo jest dzisiaj wciskać wydmuszki jako arcydzieła. Film bezwstydnie żeruje na prawdziwym ponadczasowym dziele "Dolce vita". Jestem pewien, że za lat kilka nikt nie będzie pamiętać o "Wielkiej piękności", zaś film Felliniego dalej będzie inspiracją.

Dramatem jest, że prawdziwe arcydzieło tego reżysera, "Skutki miłości" jest tak mało znane.

A moim zdaniem "Dolce vita" jednak trochę się zestarzało. Dlatego cieszę się, że ktoś je uwspółcześnił i jednocześnie wzbogacił w tak udany sposób.

Gość jedzie autem a po chwili przechodzimy do sceny jego pogrzebu. I co Twoim zdaniem powinno być pomiędzy?

A cóż to za pretensje. Niezrozumienie stosunkowo prostych scen. Jakieś epitety w stosunku do entuzjastów filmu, potem fontanna żółci wylana na głowy "słoików"... Film jest nadspodziewanie dobry między innymi z powodu niejednoznaczności i surrealizmu jaki błyska tam co jakiś czas. Życie i historie jakie go tworzą bywa niedopowiedziane, koktajlowe i przetykane nostalgią przemijania. A w tym filmie jest to bardzo smakowicie podane. Może trochę przeestetyzowane to wszystko, ale bardzo atrakcyjne w całości.

A mnie z kolei bawią do łez Ci z komentatorów, którzy z luźną manierą i na zasadzie rzekomo racjonalnych argumentów mieszają z błotem DOBRE filmy, tylko dlatego, że nie do końca skumali ich treść i formę (oraz współgrę tych dwóch elementów). Wtedy mogą się postawić jeszcze wyżej nad śmiesznymi wyznawcami pseudo-alternatywnego kina i wydać opinię o tym, że nie ma co wysilać mózgu na przyswojenie czegoś istotnie interesującego.
Osobiście stronię od przesadnie artystycznych i dennych filmów, które mają mieć awangardowy wydźwięk, a są nieudanym zlepkiem klatek o miałkiej i rzekomo wywrotowej fabule.
Natomiast ten film jest po prostu rewelacyjny - muzyka pięknie wkomponowana, genialne zdjęcia, dobry styl jak chodzi o operowanie kamerą, niesamowity klimat, bardzo dokładne i trafne studium ludzkiej natury. Mnie ten film nie męczył ani chwili, chciałam, żeby się nigdy nie kończył, chociaż - ponieważ potraktowałam go dość osobiście - przygnębiał mnie znacznie w zasadzie z każdą minutą.
Dziękuję dobranoc, nie cwaniakuj więcej bez sensu. :)

Takie jest życie. Absurdalne, pełne niedomówień, tajemnic. Ktoś nagle odchodzi, umiera, pozostawiając nas bez odpowiedzi. Rozumiem Twoje rozgoryczenie filmem, mimo, że mi się podobał. Taki urok filmu - brak logiki, ale czy życie jest logiczne?

rada swietej ad materialu na ksiazke, powrot do korzeni, miejsce gdzie powrocil wspomnieniami do pierwszej (ichyba jedynej milosci), to jest to wielkie piekno

Przerost formy nad treścią. Kompletne nieporozumienie. Pseudointelektualny gniot, który zapewne miał być dziełem sztuki współczesnej. Ja nie dałem się wkręcić. Serdecznie nie polecam.

To nie mialo byc dzielo sztuki, ale jak widac niezrozumiale dla ciebie zabiegi w filmie czynia go od razu dnem i gniotem i zasluguje od razu na 1.

Przychylam się do powyższej opinii. Nie dostrzegłem w tym filmie niczego, co byłoby warte uwagi.

Uważam, ze film moze sie nie podobać. Ale tylko głupiec go nie doceni. Nie sa według Ciebie wartymi uwagi piękne zdjęcia? Uważam, że są jest mnóstwo świetnych ujęć. Muzyka jest wkomponowana wręcz idealnie. Wyraziste postaci, dobrze napisane dialogi, moje pozytywne wrażenia dotyczące tego filmu są niezliczone i nie mogę zrozumieć jak ktoś moze nie zwrócić uwagi na te kwestie. Jedynym racjonalnym wyjaśnieniem jest po prostu brak wrażliwości. I okej :)

Co do zarzutu o pseudointelektualnej sztuce współczesnej to przeciez nawet w samym filmie zostaje ona wyśmiana (scena w ktorej artystka od wibracji uderza głową w mur).

Być może brak mi wrażliwości i dopuszczam do siebie myśl, że ekstremalnym wrażliwcom film może przypaść do gustu, a o tym się nie dyskutuje. Pięknych zdjęć było w historii kina tyle, że to chyba zbyt mało, z muzyką jest dokładnie tak samo. Sama opowieść mająca za zadanie nieść jakieś tam przesłanie, zupełnie do mnie nie trafiła, bardzo specyficzna rzecz.

Piękny film! Najbardziej 'puste' życie jakiegoś Włocha ma w sobie więcej wdzięku i życia niż niejednego rockmena czy anglosaskiego pseudointelektualisty

W sumie to troche sie z Toba zgadzam. Mnie tez ten film nie zachwycil. Jedyne plusy to to, ze byly ladne zdjecia i ze byl o starych ludziach, co nieczesto mozna oglądać na ekranie. Ale ma w sobie cos z wydmuszki ;) byc moze dlatego, ze generalnie wloska kultura ma, jak dla mnie, cos z pozerstwa, efekciarstwa, robienia wielkiego halasu o nic...no i lekkie balaganiarstwo w fabule jak dla mnie tez bylo widoczne ;) Dorabianie do tego chaosu filozofii jest nieco naciagane i tez mnie nie przekonuje. Pewnie niektorzy widza w tym urok i takie wydumane, nadete klimaty trafiaja w ich wrazliwosc, ja jednak w filmach szukam czegos innego...

"Jestem artystką, nie muszę objaśniać każdej bzdury" - to chyba dobre motto dla tego filmu i każdej innej formy tzw. "sztuki", która nie musi trzymać się kupy, opowiadać jakiejś konkretnej historii, w ogóle mieć jakiegokolwiek sensu. Banda klakierów i tak zawsze będzie wołać "brawo, brawo!", a im bardziej król nagi, tym lepiej czuje się widownia, która udaje, że rozumie "głębię" "dzieła", które oklaskuje. Radzę jednak więcej milczenia, bo głupota milcząca może udawać mądrość, ale kiedy się wypowie, to już nie.