Przymiotnik "barokowy" doskonale opisuje film. Trwa prawie 3h, gdy historię można było poprowadzić i zamknąć w standardowym wymiarze dziewięćdziesięciu minut. Dodałbym również "groteskowy", ponieważ film zestawia ze sobą starość, stateczność (mąż gł. boh. oraz jego rodzina) i młodość, żywiołowość (paparazzo), czy różnice klasowe: burżuazja vs środowisko kloszardów. Patrząc przez pryzmat kategorii estetycznych, wszystko pięknie, ładnie - tylko po co. Ponadto można zaobserwować sceny filmowe wymieszane (na mój gust niepotrzebnie) ze scenami teatralnymi (nietypowa choreografia, bardziej egzaltowana gra aktorów - właśnie na modłę teatralną). Wydaje mi się, że groteskowość, to rozdarcie, ma symbolizować uczucia postaci granej przez Sophie Marceau (swoją drogą świetnie grała) - okej można było, ale nie trzeba było tego uwydatniać w taki sposób - sztuka dla sztuki. Co do scenariusza i wydźwięku filmu - tu mam spore zastrzeżenia. W wielkim skrócie: Clelia (Sophie Marceau) zupełnie przypadkowo poznaje Cleve'a (Greggory) gdy ten kupuje kwiaty swojej narzeczonej. Niewiele było potrzeba parze bohaterów żeby w następnej scenie baraszkować w łóżku a później nawet się hajtnąć. Mąż jest opiekuńczy, odpowiedzialny, stateczny, Clelia wydaje się być z nim szczęśliwa - do czasu. Pewnego dnia poznaje w pracy młodego, buńczucznego paparazzo, który stwierdza że zdjęcia Clelii są gównem i że cały świat nim jest. Z biegiem czasu paparazzo pokazuje jej życie pełne wrażeń, emocji i Clelia daje się temu pochłonąć. Główna bohaterka przeżywa potem nieszczęśliwe chwile, ponieważ szanuje swojego męża i chce być mu wierna, ale prawdziwie pożąda paparazzo. I TYM CHCIAŁEŚ ZDOBYĆ WIDZA P. ŻUŁAWSKI? Wielu facetów wychodzi z założenia, że kobieta nie wie czego chce, kobieta zmienną jest i że pojąć kobietę to jak zgłębić fizykę kwantową. Nic bardziej mylnego - p. Żuławski spieszy z wyjaśnieniami w filmie - bardziej stereotypowo nie dało się podejść do tematu zapatrywań kobiety wobec mężczyzny. Kobieta woli łobuza, bo łobuz kocha najmocniej.