Lubię ten sposób konwersacji z widzem, który rezygnuje z normalnej narracji na rzecz kolażu wspomnień, myśli i interpretacji. Wittgenstein jest filarem filozofii XX-wiecznej. Ale nie jest to film, który ma stanowić kompendium jego filozofii, jest raczej wyznaczeniem myślowego horyzontu, rzuceniem kilku problemów i myśli. Widzimy zwykłego człowieka, który prowadzi nieustanny dyskurs z samym sobą i stawia sobie niebotyczne wymagania moralne. Walczy o prawdę, o zbawienie, o prostotę bycia. Jest w nim coś z dziecka, jest coś z przybysza z kosmosu, który patrzy z zainteresowaniem na ziemian i ich sposób komunikacji, jest też coś z mieszkańca ziemi, który czuje i przeżywa szereg wewnętrznych napięć. Wittgenstein: samotny, nierozumiany i genialny z jednej strony, a ludzki z drugiej, gdy Jarman przedstawia go jako zafascynowanego Johnnym, z którym łączyła go duchowa i cielesna więź. Ta cielesność i niezgoda na życie rzucały się cieniem na to, kim był. Uciekał przed intelektualistami, żeby nie "prostytuować swojego umysłu", rozumiał, że "filozof nie jest szczęśliwy", zaś sama filozofia jest chorobą umysłu. Sam jednak nie uciekał, dociekania stanowiły treść jego życia, w końcu "najważniejsze, to dojść do ładu z sobą". Proste, piękne, trudne do osiągnięcia.

"Bez butów jest lepiej. Znacznie lepiej".