Wróżka z getta

11 kwietnia 2007 r. w warszawskim Domu Małego Dziecka im. Baudouina przy ul. Nowogrodzkiej odbyła się niezwykła uroczystość: decyzją Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu 97-letnia Irena Sendlerowa została najstarszym w historii Kawalerem Orderu Uśmiechu. Z wnioskiem o przyznanie jej tego pięknego odznaczenia wystąpił 15-letni Szymon... 11 kwietnia 2007 r. w warszawskim Domu Małego Dziecka im. Baudouina przy ul. Nowogrodzkiej odbyła się niezwykła uroczystość: decyzją Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu 97-letnia Irena Sendlerowa została najstarszym w historii Kawalerem Orderu Uśmiechu. Z wnioskiem o przyznanie jej tego pięknego odznaczenia wystąpił 15-letni Szymon Płóciennik, uczeń gimnazjum z Zielonej Góry. On też zainicjował w swojej szkole akcję informacyjną na temat Holocaustu, uznawszy, że jego rówieśnicy niewiele wiedzą na ten temat. Szymon napisał list do Ireny Sendlerowej i po paru tygodniach otrzymał od niej serdeczną odpowiedź oraz książkę o niej "Matka dzieci Holocaustu – historia Ireny Lendlerowej" pióra Anny Mieszkowskiej, z dedykacją bohaterki. Reportaż ukazuje okoliczności przyznania tego odznaczenia, zawiera relację z uroczystości i migawki ze spotkania pani Ireny z wychowankami domu dziecka oraz z Szymonem Płóciennikiem. Przypomina też, poprzez wypowiedzi wielu osób, sylwetkę tej wciąż pogodnej, pełnej ciepła, optymizmu i życzliwości wobec innych "siostry Jolanty", bo tak nazywano w czasie okupacji Irenę Sendlerową. Ta drobna, niepozorna kobieta, w okresie wojny pracownica miejskiego ośrodka pomocy społecznej, zaczęła pomagać Żydom na długo przed powstaniem warszawskiego getta. W grudniu 1942 roku świeżo utworzona Rada Pomocy Żydom "Żegota" mianowała ją szefową wydziału dziecięcego. Jako pracownik ośrodka pomocy społecznej Irena Sendlerowa miała przepustkę do getta. Dzięki swojej odwadze i poświęceniu, którymi zaraziła także innych, współpracujących z nią ludzi, zdołała uratować aż 2,5 tys. żydowskich dzieci. Nigdy jednak nie uważała siebie za bohaterkę i nadal powtarza, że robiła tylko to, co należało robić. Nie mogła bowiem obojętnie patrzeć na bezmiar krzywd, zbrodni i cierpienia. W reportażu mówią o niej m.in.: Joanna Sobolewska-Pyz ze Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu, dr Jacek Leonciak – historyk PAN, Janina Zgrzembska – córki pani Ireny, Anna Mieszkowska oraz Katarzyna Ludwiniak – nauczycielka z gimnazjum, które wystąpiło o przyznanie mu imienia Ireny Sendlerowej. czytaj dalej