Wszystko się zgadza i miałem podobne odczucia, z małym ale. Przypadłość głównego bohatera to nie obłęd, tylko klasyczne freudowskie wyparcie (oczywiście ciut przerysowane na potrzeby dramaturgii). Wyparcie, które ma swą logikę. Film może nie wybitny ale ładnie układa wszystkie klocki. I teraz pytanie - czego szukamy w dobrym filmie: tajemnicy? zaskoczenia? A może klasycznego happy endu z wielkim "UFFF" na końcu? Bo jeśli oczekiwać tajemnicy, końcówka nie powinna niczego wyjaśniać i wtedy film mógłby łatwo dostać (słuszną) łatkę bełkotu. A jeśli wszystko się wyjaśnia, czujemy niedosyt, bo to "oklepane wątki" i "wszystko to już było"... Czyli: I tak źle, i tak niedobrze ;) Tak więc - film na mocną siódemkę.

Myślę (ale tylko mi się wydaje bo nie znam autorki wątku) że Oregano chodziło o to, że niepotrzebnie rozwiązaniem była choroba/obłęd/wyparcie bohatera bo to częsty motyw w filmach, a już ostatnio to aż z przesada. Mnie też to nie kupiło. Liczyłam na coś innego, a ostatnio każdy film typu thriller psychologiczny opiera się właśnie na tym-ze to główny bohater ma problem natury psychicznej.