Ja osobiście uważam, że ów wnuk znał już historię z ust swojej babci, a ta z kolei chciała przekonać się, czy Walter zasługuje na spotkanie i przebaczenie. Chłopak wiedział, jak było naprawdę i mógł ocenić, czy staruszek mówi prawdę i podjąć decyzję, czy doprowadzić do spotkania z Anne. W ten sposób widz ma pewność, iż pomimo narratora uczestniczącego w wydarzeniach, nie zmienił on swojej roli w historii. Obsadzenie sir Christophera Lee w tej roli było zresztą dość dziwne, skoro w trakcie IIWŚ służył w RAF-ie, a tutaj jego bohater ma '39 roku kilka lat. Został zatem odmłodzony albo akcja we współczesnym planie czasowym toczy się później niż w 2009. Największy absurd w tym filmie występuje natomiast w momencie, kiedy Anne ucieka i rodzina próbuje przekonać ją do zmiany decyzji. Słowem fatalne zakończenie tej historii. Ani nie jest dramatyczne, gdyż film nie kończy się śmiercią Anne, ani nie jest sprawiedliwe, gdyż jej prześladowcy nie zostają ukarani. Takie zatrzymanie się w połowie drogi, niezdecydowanie, jak mocnym akcentem zakończyć akcję.

Też miałam takie wrażenie, że wnuk miał za zadanie sprawdzić, czy Anna powinna spotkać się ze swoja rodziną - tylko skoro historia się w miarę zgadzała to czemu nie doszło do niego. Jednak jak sam zauważyłeś zakończenie jest urwane z choinki. Dobrze wiedzieć, że nie tylko mnie coś zgrzytał z takim a nie innym rozwiązaniem akcji ;). Dzięki!

Niestety brak logiki i konieczność zgadywania o co autorowi mogło chodzić obniżają znacząco wartość filmu...
W sumie, po takiej dawce emocji, chciałoby się doszukać więcej sensu w zakończeniu :(