Film trochę o dorastaniu, trochę o godzeniu się (lub niegodzeniu) z rzeczywistością, trochę o stanie wojennym, trochę o tym, że wśród ludzi są ludzie i taborety. Fajne (i baaaardzo życiowe) dialogi, fajni aktorzy, fajne zdjęcia, fajny klimat, historia natomiast poruszająca i potrzebna w dzisiejszyej polsce, w której niektórzy chcą malować obraz rzeczywistości tylko dwoma antagonistycznymi kolorami. Słowo FAJNY bardzo pasuje do tego filmu.

Można się przyczepić, że temat miał w sobie potencjał, którego nie wykorzystano, że można było pogłębić portrety psychologiczne bohaterów, rezygnując z niektóych niepotrzebnych i wyświechtanych wątków, że całość jest naiwna, bla, bla, bla.

Ale to jest właśnie idealny lekki, ale przy tym niegłupi, bezpretensjonalny film pokazujący kawałek życia.

Mateusz Kościukiewicz ma rozbrajający uśmiech, Olga Frycz jest śliczna, Andrzej Chyra (jak zwykle) nie zawodzi aktorsko. postać grana przez Herman wydawała mi się trochę przekolorowana, ale może po prostu nie znam życia. ;)

Co więcej, widać tu dokładnie, ile uroku mają filmy, gdzie rzeczywistość nie przypomina połączenia katalogu Ikei i magazynu Avanti. Ileż wdzięku jest w tych meblościankach i paprotkach! ;)))))

Najfajniejszy film, jaki ostatnio oglądałam w kinie. Brawo, Jacek Bocuch!