Zacznę od tego, że kina nie odwiedzałem ponad rok, co kiedyś trudno byłoby mi sobie wyobrazić. Jakoś nie mogłem się zebrać, zresztą rzadko też udawało mi się w ostatnich latach trafić na coś naprawdę interesującego. O nowym dziele Borcucha usłyszałem kilka miesięcy temu. Pomyślałem sobie, że to może być coś godnego uwagi.

Kupiłem bilet, usiadłem na swoim miejscu, zgasły światła i... od pierwszych minut do samego końca, nie oderwałem wzroku od ekranu. Gdy pojawiły się napisy, żaden z widzów nie zerwał się ze swojego miejsca do wyjścia. Chyba każdemu było żal opuszczać salę, szczególnie kiedy słychać było jeszcze muzykę.

Film "Wszystko, co kocham" zrobił na mnie wielkie wrażenie. Nie do końca potrafię sprecyzować, co najbardziej mnie ujęło. Chyba za odpowiedź mógłby posłużyć sam tytuł, bo znalazło się w tym obrazie wszystko, czego sobie mogłem życzyć. Przedstawiona historia jest prosta i jednocześnie niezwykła. Bije z niej radość, pozytywna energia, żar młodości, bunt, świeżość, z drugiej strony, pojawia się także miejsce na refleksje. Przyznam, że sam momentami się uśmiechałem, innym razem byłem wzruszony. Myślę, że w tym tkwi moc dobrego dzieła, że potrafi wywołać w widzu wiele dobrych emocji i nie pozostawia obojętnym.

Wielkie brawa należą się reżyserowi i scenarzyście w jednej osobie, Jackowi Borcuchowi, który podzielił się kawałkiem swojego życia. Nie bał się zaryzykować dając nam, widzom, fantastyczny prezent. Również jestem pełen uznania dla niego za to, że postawił na debiutantów, dzięki czemu film wydaje się jeszcze bardziej autentyczny.

Mateusz Kościukiewcz nie grał Janka. On nim po prostu był. Grać, znaczy udawać, być sztucznym, a sztuczności w jego wydaniu nie było. To samo tyczy się Olgi Frycz, która była Basią. Przyznam, że naprawdę niesamowicie pokazali uczucie łączące ich bohaterów. Piękna miłość, bez dwóch zdań. Słowa uznania należą się także Jakubowi Gierszałowi (Kazik), Mateuszowi Banasikowi (Staszek), Igorowi Obłozie (Diabeł).
Oczywiście to samo tyczy się Anny Radwan i Andrzeja Chyry. Absolutnie zaskoczyła mnie Katrzyna Herman w roli Sokołowskiej. Wyglądała wspaniale, była zjawiskowa, zalotna i seksowna. Kojarzyła mi się trochę z Maleną.

Nie należy też zapominać o świetnych zdjęciach Michała Englerta. Podobało mi się to nasycenie kolorami, co dodatkowo dodawało filmowi uroku. No i te ujęcia nad morzem.

Film "Wszystko, co kocham" na pewno nie byłby tym samym, gdyby nie muzyka Daniela Blooma, która stworzyła niepowtarzalny, niesamowity i wyjątkowy klimat. Dawno żadne kompozycje instrumentalne nie zrobiły na mnie tak wielkiego wrażenia. Na pewno kupię płytę, bo jest tego warta.

Na koniec powiem tylko, że po pierwszym seansie w kinie obiecałem sobie, że pójdę na to drugi raz. Tak tez zrobiłem i nasunął mi się jeden wniosek - muszę to zobaczyć znowu :)