Nawet bez elektronicznego zegara odliczającego czas, szkoda tracić 2 godziny życia na ten film. Pomysł czasu jako formy pieniądza jest interesujący, ale to jedyny plus tego filmu. W filmowym świecie czas jest najwyższym dobrem, a ludzie noszą zegarki na wierzchu jakby się prosili o to, żeby ich napaść i z tego czasu okraść. To tak jakby dzisiaj obwiesić się złotem i brylantami, zabrać walizkę z napisem milion $ i spacerować nocą po niebezpiecznych dzielnicach. Nie można było przechowywać czasu na jakimś koncie, jak zresztą robili strażnicy czasu? A te zegary nie powinny być ukryte dla osób postronnych? Słusznie wielu zauważyło, że w takim świecie na ulicach panowałby na ulicach chaos. Bo niby co miałoby powstrzymać desperata, któremu zostało kilka chwil życia do złapanie kogoś za rękę i zabrania mu czasu? Jedźmy dalej. Matka głównego bohatera wsiada do autobusu. Bilet miał kosztować 1h, a więc zostaje jej pół godziny życia na to, żeby dojechać do syna i nabić konto. Przecież autobus mógłby się zepsuć, syn nie dotrzeć na miejsce, no ale musimy mieć durną bohaterkę dla zwiększenia napięcia. Odnoszę wrażenie, że od pewnego momentu film traci wszystkie aspekty s-f i jest po prostu futurystyczną wersją Bonny i Clyde, gdzie pieniądze w bankowych sejfach zastąpiono czasem i tyle. Szkoda Waszego życia na to badziewie.