Ciężki smutny i niestety prawdziwy film. Myślę, że w każdej rodzinie są takie rzeczy mniejszego lub podobnego kalibru. Trochę dziwne to, żeby brat nie zareagował do brata. Tacy to najczęściej się lubią i piją ze sobą flaszeczkę. Zakończenie jak dla mnie przewidywalne. Więckiewicz zagrał gorzej od brata.

Mi postać Freda przypominała wizerunek "typowych polaczków". Zazdrośni, chamscy w stosunku do podwładnych, tchórzliwi, zawsze wiedzący najlepiej i tak dalej. Fred robił wszystko przez cały film aby widz zdążył go znienawidzić. Niestety takie obrazy widzimy w życiu prawdziwym. Wandalizm i chuligaństwo istnieje, w społeczeństwie panuje totalna znieczulica (brak empatii), ogólnie człowiek człowiekowi wilkiem. Film jest bardzo prawdziwy. Życiowy, smutny dramat.

Podobała mi się scena gdy policjant dziwi się, że mając broń, Fred nie wyciągnął jej nawet by postraszyć wyrostków!

Dokładnie, znieczulica.
Pewnie zdziwieniem dla niektórych jest postawa Freda, jednak uważam że człowiek może postąpić w takich sytuacjach bardzo zaskakująco. Na jego miejscu chciałabym pomóc bratu, jednak może wizja bliskiego niebezpieczeństwa mogłaby przysłonić mi wszelkie działania. Myślę, że relacja między braćmi nie była aż taka bliska, traktowali siebie z dystansem, może to też zdecydowało o zachowaniu Freda.
Jednak najbardziej zszokowało mnie zachowanie pozostałych pasażerów. Właściwie to nie zszokowało, lecz zobaczyłam jak jest naprawdę. To przykre, że w dzisiejszym świecie można liczyć tylko na siebie...