Przed obejrzeniem „Conviction” miałem pewne obawy. Choć zasadniczo lubię amerykańskie dramaty sądowe oraz te z procesem w tle, to tematyka tego akurat dramatu kojarzyła mi się z filmem „Erin Brockovich”, za rolę w którym Julia Roberts dostała jednego z bardziej niezasłużonych Oscarów ostatnich dekad. W jej wersji „samotna kobieta z ludu” która wchodzi do prawniczej dżungli i – wbrew wszystkim i wszystkiemu – zwycięża, była irytująca do imentu, a jej image mógł przyprawić o ból zębów.

Miałem jednak nadzieję, że Hilary Swank, którą szczerze podziwiam od czasu „Million Dollar Baby” Eastwooda, również tym razem nie zawiedzie. Nie pomyliłem się. Dzięki temu, że Swank błyszczy bardziej talentem aktorskim niż urodą modelki, ma przewagę nad „klasycznymi” hollywoodzkimi aktorkami, gdy trzeba zagrać kogoś ze społecznych dołów. Jej Betty Ann Waters nie uwodzi widza, nie wzrusza na siłę, a chwilami nawet irytuje. Jest oczywiście bohaterska w swojej nierównej walce o uwolnienie niesłusznie skazanego brata. Jednak jej niezłomność zaprawiona jest niemałą domieszką fanatyzmu w stylu sekciarskich guru. Widzimy to np. w kapitalnej scenie, gdy goszcząc swoją jedyną przyjaciółkę Abrę (świetna Minnie Driver) bez wahania wyrzuca ją z domu, gdy ta odważyła się na cień wątpliwości co do niewinności brata.

Kenny Waters to również postać nie do końca sympatyczna. Miejscowy łobuz i rozrabiaka, jako dziecko włamywał się do domków letniskowych, jako dorosły szuka w barze okazji do bójki i wygłupów – w dowolnej kolejności. Swoją drogą sekwencja w barze to majstersztyk. Obsiadający stoliki plebejusze typu „tępe ryje” to przecież specjalność kina brytyjskiego. Tutaj jest jednak równie autentycznie. Gra muzyka, pary w każdym wieku nieudolnie tańczą, przytulają się, alkohol leje się strumieniami, a nieodłączne dzieci plączą się pod nogami. Zupełnie jak na typowym polskim weselu. Taka scena doskonale ilustruje mentalność plebejskiego środowiska, do jakiego należy rodzeństwo Waters. Pokazuje też, z jakich pozycji startowała Betty Ann.

Brawa należą się zatem dla reżysera i całej ekipy za autentyzm, sugestywność, ale też za uniknięcie licznych pułapek, które na nich czyhały. Opowiadając autentyczną historię dziewczyny z patologicznej rodziny, która z miłości do brata, wrobionego w zabójstwo, staje się walczącą prawniczką, twórcy zdołali uniknąć ckliwości, patosu, sentymentalizmu. Pozostały jedynie ich śladowe, zupełnie akceptowalne (przynajmniej dla mnie) ilości.

Chwaląc aktorstwo Hilary Swank, nie sposób nie wspomnieć o odtwórcy roli jej filmowego brata. Jest nim Sam Rockwell, aktor raczej niespecjalne do tej pory rozpoznawalny. Wprawdzie zagrał w wielu znaczących filmach („Celebrity”, „Zielona mila” czy „Naciągacze”), ale w żadnym nie zdołał „ukraść widowiska” gwiazdom pierwszego planu. W „Conviction” dostał wreszcie taką rolę, na którą warto czekać. Oglądamy go w początkowych scenach, gdy jest radosnym prostakiem i łobuzem, i w więzieniu, gdzie zmienne losy procesu raz doprowadzają go do euforii, a kiedy indziej do furii. Pokazuje te skrajne emocje z niezwykłą sugestywnością, kreując przy tym kapitalne sceny. Jak np. ta na więziennym boisku do kosza, gdzie podczas radosnej przebieżki ograbia z piłek grające tam drużyny. Sam Rockwell. Warto zapamiętać.

Zapraszam na moją stronę: http://www.rekomendacje.npx.pl