Michael Bay, twórca takich filmów jak „Armageddon“ i „Pearl Harbor“, jest reżyserem filmu akcji i thrillera “Wyspa”, gdzie główne role grają Ewan McGregor (znany z „Gwiezdnych wojen: epizodu I, II i III“ i Moulin Rouge) i Scarlett Johansson („Między słowami, Dziewczyna z perłą“). Akcja filmu rozgrywa się w połowie XXI wieku. Lincoln Six-Echo (McGregor) i Jordan Two-Delta (Johansson) są jednymi z setek mieszkańców zamkniętego ośrodka. Ich codzienne życie jest monitorowane, pozornie dla ich własnego dobra. Jedynym wyjściem i nadzieją, którą wszyscy się łudzą, jest być wybranym na Wyspę, ostatni wolny od zanieczyszczeń skrawek lądu, jaki ocalał po katastrofie ekologicznej, która podobno uśmierciła na planecie wszystkich, oprócz nich. Dręczony od jakiegoś czasu przez niewyjaśnione koszmary, Lincoln staje się niespokojny i zaczyna poddawać w wątpliwość restrykcje ograniczające ich życie. Jednak okazuje się, że nie jest przygotowany na ujawnienie prawdy, gdy jego rosnąca ciekawość doprowadza go do strasznego odkrycia, iż wszystko związane z jego istnieniem to kłamstwo, Wyspa to okrutny żart, a on, Jordan i wszyscy inni są bardziej cenni martwi, niż żywi. Mając coraz mniej czasu, Lincoln i Jordan decydują się na śmiałą ucieczkę do zewnętrznego, nieznanego świata. Kiedy są już na powierzchni poza wścibskimi oczami instytutu, ich niewinna przyjaźń zaczyna się zmieniać w coś głębszego. Lecz wobec ścigających ich nieustępliwie sił ośrodka, Lincoln i Jordan mają tylko jeden nadrzędny cel: przeżyć. Główną obsadę „Wyspy” dopełnia nominowany do Oscara Djimon Hounsou („Nasza Ameryka”) jako Laurent, przywódca grupy ścigającej Lincolna i Jordan; Sean Bean jako Merrick, dyrektor instytutu; Steve Buscemi jako McCord, który mimo pracy w instytucie okazuje życzliwość Lincolnowi; oraz nominowany do Oscara Michael Clarke Duncan („Zielona Mila”) jako Starkweather, mieszkaniec, który jest zachwycony, kiedy zostaje wybrany na Wyspę. Michael Bay wyreżyserował „Wyspę” według scenariusza Caspiana Tredwell-Owena, Alexa Kurtzmana i Roberto Orci, na podstawie opowiadania Tredwell-Owena. Film wyprodukował Walter F. Parkers, Michael Bay i Ian Bryce, oraz Laurie MacDonald jako producent wykonawczy. „Wyspa” jest współprodukcją Warner Bros. Pictures i DreamWorks Pictures, gdzie Warner Bros. zajmuje się dystrybucją na świecie, a DreamWorks wprowadzeniem filmu na ekrany w USA. http://www.wyspa-film.pl

Gdy twórcy filmu zaczęli pracować nad „Wyspą”, mogli myśleć, że tworzą futurystyczną historię science-fiction o graniczącym z niemożliwością klonowaniu ludzi. Jednak po przeczytaniu ostatnich doniesień prasowych, producent Walter F. Parkes pół żartem stwierdził: „Okazało się, że pracujemy nad współczesnym thrillerem”. Faktycznie, rzeczywistość tak szybko dogania to, co kiedyś było niewyobrażalne, że ramy czasowe zostały przesunięte z końca XXI wieku, gdzie początkowo Caspian Tredwell-Owen umieścił swoją opowieść. Reżyser i producent Michael Bay oświadczył: „Musieliśmy cofnąć się w przyszłości około dwudziestu lat. Przesłanie filmu staje się bardziej przerażające jeśli może się wydarzyć już niebawem, gdy właściwie jest tuż za rogiem.” Parkes dodaje: „Żyjemy w czasach kiedy postęp naukowy pędzi do przodu z hiper-prędkością. To postęp geometryczny, wobec tego historia staje się tym mniej zdumiewająca, im dalej umieścimy ją w przyszłości. Biorąc pod uwagę rozwój, o którym słyszymy w mediach i czytamy w prasie, nie jest wykluczone, że wszystko to może się wydarzyć w ciągu następnych piętnastu czy dwudziestu lat. Nie twierdzimy, że tak się stanie, ale technicznie jest to możliwe. Caspian Tredwell-Owen zaznacza: „Klonowanie ludzi jest nieuniknione. Ktoś będzie to robił, legalnie lub nielegalnie. To tylko kwestia, kto zrobi to pierwszy. Nauka jest napędzana ciekawością, lecz do pewnego stopnia również istniejącym popytem. Już potrafimy hodować ludzkie organy poza ciałem, a jeśli moglibyśmy mieć dokładnie odpowiadający nam duplikat, który mógłby oddać każdy organ, pozornie bez konsekwencji? Gdy oryginalny scenariusz „Wyspy” zwrócił uwagę producenta Waltera F. Parkesa i producenta wykonawczego Laurie MacDonald, próbowali oni właśnie rozwinąć całkiem inną historię o klonowaniu ludzi. Parkes wspomina: „ Natychmiast zaintrygowało nas, że zamiast perspektywy naukowca, czy zewnętrznego obserwatora, „Wyspa” przedstawia punkt widzenia klonów. Uderzyło nas to jako wspaniała metoda opowiedzenia historii w bardziej emocjonalny i osobisty sposób, ponieważ z jednej strony opisujemy niepowodzenia nauki, a z drugiej świat widziany oczami tych niczemu nie winnych wyników eksperymentu.” „Byliśmy przekonani, że odkrycie prawdy musi się dokonać oczami naszego głównego bohatera, Lincolna, ponieważ widzowie będą z nim bardzo związani” mówi scenarzysta Alex Kurtzman. „ Poprzez Lincolna już w pierwszej scenie będą wiedzieć, że coś jest nie w porządku. Dzisiejsza publiczność jest bardzo bystra, więc wyciągną najgorsze z możliwych wnioski. Jednak, trzeba przyznać, że rewelacje odkrywane z punktu widzenia Lincolna są naprawdę oszałamiające.” Jego współpracownik, scenarzysta Roberto Orci, potwierdza: „Spojrzenie na to jego oczami wywołuje szok, nawet jeśli coś podejrzewasz. Pierwsze pół godziny filmu poświęcone jest tej innej rzeczywistości i można by się spodziewać kontynuacji w liniowy sposób. Wydaje ci się, że wiesz dokąd podążasz, ale to nieprawda. To cały Caspian i to jest kapitalne, ponieważ publiczność dokonuje odkrycia razem z bohaterem. Scenariusz trafił do reżysera Michaela Baya w bardzo bezpośredni sposób, przez szefa DreamWorks, Stevena Spielberga. Bay wspomina: „Steven zadzwonił do mnie któregoś dnia wieczorem i powiedział: ‘Przesyłam ci scenariusz. Masz go dziś przeczytać’ Dostałem go dopiero około 23:00 i chociaż miał sto czterdzieści stron, przeczytałem go od razu. Skończyłem około trzeciej w nocy. Podobał mi się, więc rano zadzwoniłem i powiedziałem, że go zrobię.” Parkes twierdzi, że Michael Bay z kilku powodów był jedynym reżyserem branym pod uwagę przy „Wyspie”. „Ma w sobie skupienie, zapał, kreatywność, pewność i wiedzę techniczną aby zająć się produkcją takich rozmiarów, więc najlepiej pasował. Ten film to wielkie wyzwanie produkcyjne – dużo plenerów, setki dodatków, olbrzymie sceny, efekty cyfrowe i specjalne... Po prostu wszystko. Lista reżyserów, którzy byliby zdolni się tego podjąć i podołaliby zadaniu jest bardzo krótka. Jest wielu, którzy znają się na efektach cyfrowych, czy wiedzą jak zrobić scenę pościgu, ale wyzwania bywają tak duże, że mogliby zaszkodzić przez czysty entuzjazm danej sekwencji. Michael potrafi to wszystko zrobić, zna pracę każdej osoby na planie, po prostu wydziela pewien rodzaj energii ze swojego reżyserskiego krzesła. Co nie znaczy, że kiedykolwiek siada.” - śmieje się Parkes. „Pod wieloma względami jest jak duże dziecko z ogromnym zmysłem zabawy. Na planie dawało to olbrzymią energię, harmonię i ekscytację, co, wydaje mi się, przeniosło się na film. I było bardzo zaraźliwe.” „Myślę, że Michael jest znakomitym reżyserem”, stwierdza producent, Ian Bryce. „To utalentowany artysta ze wspaniałym ‘okiem’. Wie jak robić zdjęcia i robi to szybko. Pod wieloma względami jest marzeniem każdego producenta, przychodzi przygotowany i jest w stanie wykonać codziennie olbrzymią ilość pracy. Praca z nim była dla mnie wspaniałym doświadczeniem.” Od momentu kiedy zaczął zastanawiać się nad „Wyspą”, Bay wiedział, że będzie musiał zrównoważyć dwa różne podejścia do filmu. „ Chciałem zrobić przyjemne, zabawne, letnie kino, lecz w tej historii jest bardzo ludzki wymiar, borykający się z pytaniem czy jeśli moglibyśmy się klonować, zrobilibyśmy to? Oczywiście nie zamierzaliśmy zamęczać tym widzów, lecz chcieliśmy dać im przedsmak moralnego dylematu... A potem zabrać ich na przejażdżkę.”

Zestawienie wciągającej futurystycznej akcji thrillera i kontemplacyjnego dramatu stawiającego moralne pytania zadawane przez współczesną prasę, było aspektem który zaintrygował Ewan’a McGregor’a i wzbudził jego zainteresowanie rolą Lincolna Six-Echo w „Wyspie”. „Zawsze szukam czegoś odmiennego, a to był duży, amerykański film akcji, lecz było w nim coś takiego, czego nie spotyka się zbyt często ,” mówi McGregor. „Wydawało mi się, że badanie skrajnych przypadków klonowania ludzi może być interesujące w ekstremalnym filmie akcji, a takiej roli nigdy jeszcze nigdy wcześniej nie grałem.” „Gram gościa, który nazywa się Lincoln i żyje w uporządkowanej, zdyscyplinowanej społeczności, gdzie wszystko jest im odgórnie narzucane– jak się ubierać, co jeść, gdzie pracować... Wszystko jest kontrolowane przez kogoś innego. Powiedziano im, że cały zewnętrzny świat jest skażony, oprócz jednego, pięknego raju, czyli Wyspy. Okresowo odbywa się loteria i jeśli wygrasz, możesz pojechać na Wyspę, a tam twoim zadaniem będzie odbudowanie populacji Ziemi, co jest całkiem miłym zajęciem,” uśmiecha się McGregor. „Wierzą, że żyją aby pojechać na Wyspę i podczas gdy wszyscy inni wydają się być tym usatysfakcjonowani, mój bohater jest jedynym, który zaczyna siać ferment i zadawać pytania: Dlaczego tak to działa? Kto decyduje?” Parkes wyjawia, że choć Lincoln nie jest tego świadom, jego pełne imię – Lincoln Six-Echo – wskazuje na to, że jest on piątą generacją klonów, a przemysł, w swojej niekończącej się pogoni za postępem, bezwiednie dał jego generacji coś, co mogło się okazać śmiertelną wadą. „Lincoln i inni jemu podobni są naznaczeni, przeklęci, a może błogosławieni bardzo niebezpieczną w tamtym świecie cechą charakteru: ciekawością. Zaczynają przeszkadzać.” „Stworzyli inne pokolenia klonów, a generacja „echo” trochę za dobrze im się udała,” wyjaśnia Bay. „W pamięć wszczepiono Lincolnowi genetyczne DNA. Zaczyna mieć sny, które sprawiają, że jest bardziej niespokojny. Żałuje, że nie ma czegoś więcej, tylko nie wie czego. Ewan to bardzo utalentowany aktor, ma w sobie dziecięcą niewinność i dzięki temu jest idealny do tej roli.” Ciekawość Lincolna zamienia się w podejrzliwość kiedy znajduje żywy dowód na to, że nic nie jest takie, jak się wydaje. Zaczyna szukać innych wskazówek, co prowadzi go do prawdy o wiele straszniejszej, niż sobie mógł wyobrazić. McGregor mówi: „Lincoln odkrywa, że to jedno wielkie kłamstwo. Ludzie wygrywający w loterii nie jadą na Wyspę. Wyspa nie istnieje. Kiedy jego przyjaciółka Jordan zostaje wybrana jako następna, Lincoln wie, że musi ją stamtąd wydostać.” Jordan Two-Delta, współmieszkanka ośrodka, jest bliską przyjaciółką Jordana. Nie podziela jednak jego podejrzeń. Scarlett Johansson, grająca Jordan, zauważa: “Jordan jest słodka i niewinna. Zna tylko zamknięty zakład, w którym mieszka i wierzy, że zewnętrzny świat został skażony.” Bay zauważa: „Jordan jest zupełnie pasywna jeśli chodzi o ograniczanie jej życia. Wierzy, że wyspa istnieje, lecz jej więź z Lincolnem sprawia, że podąża za nim, gdy mówi jej, że nie ma żadnej wyspy i musi mu zaufać.” „Jordan jest zaszokowana, lecz instynkt podpowiada jej, żeby z nim iść. Ufa mu bardziej niż zwykłemu przyjacielowi. Czują do siebie pociąg – niezupełnie fizyczny, to bardziej wspólnota dusz. Nic nie wiedzą o intymności seksualnej. Są bardzo naiwni, ponieważ żyją w plastikowej bańce, bez znajomości zewnętrznego świata. W pewnym sensie to wspaniała miłosna historia, bo ukazuje, że ludzie, którzy są sobie przeznaczeni, będą ze sobą pomimo wszelkich przeciwności.”- mówi Johansson Twierdzi również, że rozwój związku jej bohaterki z Lincolnem był jednym z czynników, które zachęciły ją do „Wyspy”. „Jestem miłośniczką tego gatunku filmów i kiedy czytałam scenariusz, byłam nie mogłam się doczekać co będzie dalej. Marzyłam też o pracy z Ewan’em i Michael’em. Wszystkie te elementy sprawiły, że bardzo chciałam grać w tym filmie.” Bay zaznacza, że obsadzenie Scarlett i Ewana opierało się głównie na instynkcie. „Gdy już mieliśmy Ewana, wiedzieliśmy, że musimy znaleźć kogoś, kto będzie nie tylko dobrym aktorem, ale również będzie do niego pasować. Wcześniej nie znałem Scarlett, lecz wiedziałem, że to wybitna aktorka. Kiedy próbujesz znaleźć dobrych partnerów ekranowych, czasem trzeba zaryzykować, lecz na szczęście okazało się, że między Ewanem i Scarlett aż iskrzy „chemia”. Spotykamy Lincolna, Jordan i innych mieszkańców gdy oglądają wiadomość nagraną przez byłego mieszkańca o imieniu Starkweather, uszczęśliwionego, że został wybrany, aby pojechać na Wyspę. Przekonanie się o rzeczywistym losie Starkweather’a otwiera Lincolnowi oczy na prawdę ukrywającą się za kłamstwem. W rolę Starkweather’a wcielił się Michael Clarke Duncan, który stwierdza: „Mój bohater napędza wszystko. W jednej chwili mówi ‘Do zobaczenia na Wyspie’, a w następnej budzi się na stole operacyjnym. Wstaje i zaczyna bieg po swoje życie. Jest śmiertelnie przerażony i myśli ‘Gdzie jestem? Powiedzieliście, że jadę na wyspę. To nie może być to.’” Duncan pracował nad „Wyspą” przez dwa dni, lecz Michael Bay, z którym wcześniej pracował przy „Armageddonie”, zapewniał, że będą niezapomniane. „Mike powie wam, że przez dwa dni go torturowałem,” śmieje się Bay. „Kazałem mu biegać, płakać, leżał nagi na tym stole przez osiem godzin, póki nie powiedział ‘Jeszcze tylko jedno ujęcie’. A ja na to ‘Nie przesadzaj, jeszcze pięć.’ Uwielbiam się z nim drażnić.” „Michael Bay myśli tylko o pracy” odgryza się Duncan. „Przez kilka dni, kiedy tam byłem, cały czas znajdował dla mnie coś nowego do zrobienia. Pewnie nie było mu ze mną łatwo, ale naprawdę sądzę, że to jeden z najlepszych współczesnych reżyserów. Mieszkańcy sterylnego, zamkniętego ośrodka nie mają szans, aby dowiedzieć się, że żyją głęboko pod nieskażonym zewnętrznym światem... albo, że nad nimi mieści się kompleks znany jako Merrick Biotech. Znają tylko imię „Merrick”, jako człowieka, który życzliwie, aczkolwiek natrętnie zajmuje się ich zdrowiem i samopoczuciem. W rzeczywistości jedyne, co interesuje Merricka w „krewniakach”, jak ich nazywa, to ochrona jego cennej inwestycji, dopóki odpowiednio się nie rozwinie. Upewnia się, że zewnętrzny świat jest tak samo nieświadomy istnienia krewniaków, jak zbyt przytomni krewniacy istnienia świata. Obsadzony w roli Merrick’a Sean Bean wyjaśnia: „ Merrick oszukuje swoich klientów, że Merrick Biotech klonuje organy, które utrzymuje w stanie wegetacji zgodnie z prawem eugenicznym ustanowionym w 2015 dotyczącym klonowania ludzi. Lecz przekonał się, że hodowla organów w takich warunkach nie kończy się powodzeniem. Krewniacy są świadomymi istotami, a to jest nielegalne.” Oprócz tego Parkes stwierdza: „Merrick jest wspaniałym, błyskotliwym człowiekiem wierzącym, że ostatecznie służy dobrej sprawie. Nie jest zły tak, jak klasyczne czarne charaktery, tylko w błędzie. W głębi duszy wierzy, że pomaga ludzkości przez popychanie wiedzy do samego jej kresu. Bean zgadza się, że motywy działania Merrick’a, choć wątpliwe, nie są do końca amoralne. „Jest pionierem na swoim polu i wierzy, że robi to dla dobra ludzi. Myślę, że faceta można polubić, choć wytwarza wokół siebie szpitalną atmosferę, zimną i biznesową. Wydaje mi się, że to bardzo interesująca postać.” „Sean Bean jest wyluzowany, lecz jest w nim coś wyrafinowanego,” komentuje Bay. „Jego Merrick jest wytworny, nie zły. W jego grze widać wyraźnie, że Merrick jest człowiekiem wierzącym, że czyni dobrze.” Jedyną osobą w instytucie, której Lincoln w pełni ufa jest McCord, pracownik, który okazuje mu życzliwość, a nawet czasem przemyca dla niego alkohol. „McCord jest jednym z nielicznych, którzy popełniają błąd i bratają się z „produktami”. Czuje się winny za to, co się dzieje w ośrodku. Wie, że to niesłuszne, ale i tak wykonuje swoją obowiązki, bo to jedyna dostępna tam praca.” - zauważa Bay. Michael Bay od początku miał na myśli tylko jedno nazwisko jeśli chodzi o rolę McCorda: Steve Buscemi, z którym pracował przy „Armageddonie”. „To jest ten człowiek,” mówi Bay. „On dosłownie był tego częścią, wszystko było jakby dla niego stworzone. Dał tej roli humor, co było wspaniałe, ponieważ mógł dużo przekazać. Jest takim typem, który potrafi wszystko uczłowieczyć. To po prostu jeden z najwybitniejszych aktorów.” Buscemi stwierdza: „Przyjemnie jest pracować z Michael’em, ponieważ zmienia wszystko w ostatniej chwili albo prosi mnie, żebym wymyślił coś na miejscu. Zawsze staramy się trzymać scenariusza, ale on nie obawia się spróbować czegoś innego lub nowego, więc nigdy nie wiadomo czego się spodziewać.” Kiedy Lincoln i Jordan decydują się na ucieczkę, Lincoln wie, że jezt tylko jedno miejsce, gdzie może zwrócić się o pomoc. Szuka więc McCord’a. Buscemi relacjonuje: „Rozpaczliwie potrzebuje odpowiedzi, więc tropi McCord’a, lecz ten wie, że ich przebywanie w prawdziwym świecie oznacza kłopoty, bo nikt z zewnątrz ma nie wiedzieć, że w ogóle istnieją. Znaczy to również, że McCord będzie martwy, jeśli zostanie z nimi przyłapany. To olbrzymi problem, ale z drugiej strony nie może im nie pomóc. Dla niego są również istotami ludzkimi, więc wbrew swojej ocenie sytuacji decyduje się im pomóc, choć naraża swoje życie.” McCord ma rację w swoich przypuszczeniach, że krewniacy są ścigani i każdy na ich drodze jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jednakże Merrick nie może zwrócić się o pomoc do władz, bojąc się, że jego nielegalne praktyki zostaną ujawnione. Zamiast tego werbuje służby elitarnych jednostek ochrony, dowodzonych przez Albert’a Laurent’a, granego przez Djimon’a Hounsou. „Chciałem, żeby ścigali ich prawdziwi twardziele” podkreśla Bay. „W moich filmach pracowałem z wieloma ludzmi z Navy SEALs i innych sił specjalnych. Niektórzy z nich są teraz niezależnymi zleceniobiorcami, co oznacza, że więcej im płacą i muszą grać, jak to nazywają, według zasady ‘duzi chłopcy rządzą’. Tego mi było trzeba jeśli chodzi o Laurent’a i jego ekipę.” Hounsou zauważa: „Laurent służył we Francuskich Siłach Specjalnych, lecz teraz jest raczej najemnikiem. Dla niego to tylko interes, więc czuje się zadowolony z pracy, którą ma wykonać. Jego zadaniem jest złapać krewniaków lub zlikwidować ich za wszelką cenę, ponieważ implikacje tego, co mogłoby się stać, gdyby ich odkryto, są niewyobrażalne. Niestety Merrick zapomina uprzedzić go o kilku kwestiach dotyczących dwójki uciekinierów m.in. do czego mogą być zdolni. Kiedy Laurent dowiaduje się prawdy, zaczynają nim targać sprzeczne uczucia, ponieważ zauważa, że zajmuje się jednak istotami ludzkimi.” Producenci Walter Parkes i Laurie MacDonald znają Hounsou od wielu lat, począwszy od jego głównej roli w „Amistad”, a potem roli w „Gladiatorze”. Parkes zauważa: „Obserwowanie rozwoju tego niezwykłego aktora było wspaniałe. To interesujące, gdyż ma on tak dominujący wygląd zewnętrzny i gra tu takiego twardziela, co zupełnie nie zgadza się z tym, jaką naprawdę jest osobą. Djimon jest jednym z najmilszych ludzi na tym świecie. Fakt, że istnieje konflikt pomiędzy twardością jego charakteru i wrażliwością wewnętrzną, sprawia, że jest on tak intrygującą postacią na ekranie.” Hounsou i inni aktorzy grający drużynę Laurenta zostali wsparci przez Harry’ego Humphries’a, weterana operacji specjalnych i doradcę technicznego, byłego członka Navy SEAL i specjalistę działań wojennych, który wcześniej służył doświadczeniem w kilku innych filmach, łącznie z reżyserowanymi przez Michaela Baya „Pearl Harbor”, „Armageddonie” i „Twierdzy”. Autentyczności jednostce ochrony dodaje obecność czynnych i byłych członków agencji wojskowych i ochroniarskich.

„Wyspa” dzieje się w dwóch oddzielnych światach – kontrolowanym, jednobarwnym, przetworzonym świecie mieszkalnego ośrodka stworzonego przez instytut, przez filmowców ochrzczonego Centerville, i kolorowym, nieprzewidywalnym świecie ponad nim. Każdy aspekt produkcji celowo tworzony był w taki sposób, aby dokładnie oddać odmienną naturę tych dwóch środowisk. Robiący zdjęcia Mauro Fiore wspomina, że dyskutowali z Michael’em Bay’em jak zmodyfikować światła i pracę kamery, aby odpowiednio oddać ten podział. „Środowisko podziemne jest sztucznie oświetlone, ponieważ chcieliśmy, aby wydawało się bardzo kliniczne. Białe światło, mało kolorów. Lecz kiedy krewniacy odkrywają zewnętrzny świat, następuje przesycenie koloru, ponieważ doświadczają słońca i natury po raz pierwszy w życiu. Chcieliśmy utrzymać ten kontrast również za pomocą kamery. Na początku filmu znajdujemy się w tym kontrolowanym środowisku, więc staraliśmy się nie poruszać kamerą w chaotyczny sposób, utrzymywać formalny i obiektywny obraz. Później, gdy jesteśmy w świecie zewnętrznym, nasze podejście było bardziej kinetyczne i subiektywne, używaliśmy więc częściej kamer ręcznych.” Filmowanie „Wyspy” zaczęło się jesienią 2004 roku na pustyniach Kaliforni i Nevady, gdzie Lincoln i Jordan po raz pierwszy wychodzą z zamkniętego ośrodka na świat ponad nimi. Walter Parkes wspomina: „Michael’owi podobał się pomysł, że kiedy bohaterowie uciekają pierwszy raz z zamknięcia, znajdują się w niegościnnym środowisku, niewiele lepszym od tego, które mogłoby być zniszczone przez zanieczyszczenia. Daje to nam dwustopniową odsłonę. Najpierw wychodzą i zdają sobie sprawę, że są w stanie oddychać powietrzem, lecz znajdują się wciąż w przerażającym krajobrazie południowo-zachodniej pustyni. Później, gdy docierają do Los Angeles, są jak dzieci w sklepie z cukierkami. To świat jakiego nigdy sobie nie wyobrażali.” Podczas postprodukcji, specjalista od efektów wizualnych Eric Brevig i ekipa z Industrial Light & Magic upiększyła nagą pustynię, cyfrowo dodając szerokie na trzydzieści metrów nawiewy, które dostarczały powietrze do ukrytego pod ziemią ośrodka, jak również futurystyczny pociąg wiozący Lincolna i Jordan do Los Angeles. Pustynna lokalizacja służyła jako tło pierwszej z wielu sekwencji wykorzystującej talent Alana Purwina, jednego z częstych współpracowników Michael’a Bay’a, lotniczego koordynatora filmu oraz grupy jego pilotów. Ich helikoptery używane były zarówno w pościgu drużyny Laurenta za zbiegłymi krewniakami, jak i zapewniały dramatyczne ujęcia z powietrza. Jako czarne helikoptery jednostki Laurenta, nazywane Whispers (Szepty), zaznaczyły swój filmowy debiut Eurocoptery EC120 – jedne z najszybszych jakie kiedykolwiek zostały wyprodukowane, zaopatrzone w najnowsze supernowoczesne oprzyrządowanie i będące w stanie rozwinąć prędkość do 240 kilometrów na godzinę. Po tygodniu filmowania na pustyni, obsada i ekipa przeniosła się do Detroit w stanie Michigan, które udawało Los Angeles w nie-tak-odległej przyszłości. Producent Ian Bryce mówi: „Rozglądaliśmy się po całym kraju w poszukiwaniu miasta, które mogłoby ‘zagrać’ Los Angeles, kiedy okazało się, że Detroit estetycznie najbardziej pasuje do Los Angeles jeśli chodzi o architekturę. Władze miasta również wykazały się dużą elastycznością, współpracując z nami i dając nam duże poparcie.” Bay dodaje: „ Detroit przypomina Los Angeles. Byli cudowni pozwalając mi zamknąć osiem kwartałów na raz i kontrolować ulice tak długo, jak potrzebowałem. Bardzo dobrze pracowało mi się w Detroit... chociaż było zimno,” mówi reżyser, urodzony i wychowany w Los Angeles. Grupa projektantów zaczęła przygotowywać odpowiednie rejony miasta kilka tygodni przed przybyciem głównej ekipy, zaopatrując ulice w odpowiednie znaki i inne pułapki miejskiej metropolii niedalekiej przyszłości. Scenograf Nigel Phelps zauważa: „ Detroit wygląda klasycznie i ponadczasowo, tworząc znakomite tło. Pracowaliśmy nad wszystkimi elementami pierwszego planu, czyli sygnalizacją świetlną, przystankami autobusowymi itd., żeby wyglądały nieco inaczej niż współcześnie. Następnie mogliśmy cyfrowo nakładać nasze futurystyczne projekty architektoniczne na istniejące budynki.” Mówi Brevig: „Oczywiście nasz realny świat nie jest w przyszłości, więc wciąż musiałem ulepszać teraźniejszość budynkami i środkami transportu, które jeszcze nie istnieją. Lecz zamiast tworzyć je na komputerze, jeśli możesz zacząć pracować na bazie rzeczywistego, sfotografowanego tła, zwykle kończysz z bardziej realistycznym rezultatem.” Jedna z kluczowych scen filmu kręcona była w miejscu byłej stacji Michigan Central, zaprojektowanej około 1913 roku przez legendarną spółkę architektoniczną Warren & Wetmore. Opuszczony w 1988 historyczny budynek służył jako kulisy szczytowej konfrontacji pomiędzy Lincolnem Six-Echo, a jego „sponsorem”, Tomem Lincolnem. Obie postacie grane były przez Ewan’a McGregor’a. Ewan McGregor rozkoszował się możliwością grania dwóch różnych ról. Pomimo oczywistego zewnętrznego podobieństwa, aktor miał parę przemyśleń, jak sprawić by jego postacie były różnymi osobami. „Jednym z pomysłów było aby Tom był Szkotem, podczas gdy Lincoln wychowany w Ameryce miałby amerykański akcent. Chciałem również żeby Tom różnił się od Lincolna charakterem. Tom jest bogaty, arogancki i samolubny. Każdy obraz w jego mieszkaniu przedstawia jego samego. Jest przeciwnością Lincolna, który wydaje się być o wiele wrażliwszy.” „Tom Lincoln to prawdziwy wazeliniarz,” Przyznaje Bay. „Podobało mi się jak Ewan wspaniale pracował nad swoimi postaciami, dając im zupełnie inne osobowości.” Po raz kolejny efekty wizualne weszły w grę przy tworzeniu kluczowych scen pomiędzy Lincolnem Six-Echo i Tomem Lincolnem pracującymi równocześnie na ekranie. Brevig wyjaśnia: „Zwykle gdy jeden aktor grał dwie role, starano się, aby nie stykali się na ekranie, gdyż jest to bardzo trudne do wykonania. Oczywiście Michael wymyślił, żeby jeden Lincoln trzymał rękę drugiego, co było wystarczająco trudne .” Mimo tego przyznaje: „Zdaję sobie sprawę, że dla widzów byłoby to bardziej wiarygodne, jeśli udałoby nam się to zrobić, więc wymyśliłem, że użyjemy kamer z kontrolą ruchu i bardzo precyzyjnej choreografii, aby pozwolić jednemu Lincolnowi granemu przez Ewan’a trzymać drugiego Lincolna również granego przez Ewan’a. Wszystko to ma się dziać przed oczami widzów.” Michael Bay tłumaczy: „Kontrola ruchu oznacza, że kamera porusza się w konkretny sposób po torze i robi identyczne ujęcia. Zrobiliśmy tak raz, gdy Ewan grał jedną rolę, a potem jeszcze raz gdy grał drugą. Widzisz krzyżujące się cienie i kontakt wzrokowy, bez użycia trójwymiarowych efektów. Wszystko dzięki dobrej koordynacji.” Tom Lincoln w przyszłym świecie jest bogatym playboyem, więc naturalnie dogadza sobie we wszystkim, łącznie ze sposobem w jaki podróżuje. Jednakże stworzenie samochodu, który odzwierciedlałby jego status i osobowość, okazało się być jednym z większych wyzwań. „Wciąż projektowaliśmy samochody i wyrzucaliśmy projekty do śmieci,” wspomina Bay. „Cały czas nie mogliśmy uzyskać tego, o co mi chodziło.” Pracując w Detroit – Mieście Samochodów, reżyser skorzystał ze swoich powiązań z jednymi z najlepszych projektantów samochodów na świecie. „Z moich poprzednich filmów mam dobre układy z General Motors. Robiliśmy kiedyś dla nich reklamy. Zapytałem więc jakie mają pomysły na samochód. Pokazali mi kilka i oczywiście zdecydowałem się na najdroższy jaki mieli na składzie, Cadillac CIEN. Piękny, ze skrzydłami jak mewa... Jedyny w swoim rodzaju. Nie mam pojęcia jakie były końcowe koszta. Przestali liczyć, kiedy doszliśmy do siedmiu milionów. Dałem im słowo, że ręczę za niego swoim życiem, dlatego na planie było mnie widać i słychać jak krzyczałem: ‘Odsuńcie ten statyw od samochodu! Weźcie te światła do tyłu!’ Jeden z członków ekipy chciał wsiąść z zabłoconymi butami, a ja na to: ‘Facet! Nie słyszałeś jak mówiłem, że to bryka za siedem milionów?!?’” Szef efektów specjalnych John Frazier przychodził na pomoc Bay’owi w dotrzymaniu słowa i opiece nad samochodem, szczególnie gdy aktor lub kaskader musieli usiąść za kierownicą. Frazier i jego ludzie stworzyli „klon” wartego miliony dolarów samochodu, który można było prowadzić i potencjalnie uszkodzić bez ponoszenia olbrzymich kosztów. Wspomina: „Przyszli do nas i powiedzieli, ‘Wybraliśmy samochód. To projekt Cadillac 2002, ale właściwie nie możemy nim jeździć. Musicie zbudować taki sam.’ Wobec tego zbudowaliśmy replikę tego Cadillaca, od podstaw, w siedemnaście dni. Załadowaliśmy go w samolot i następnego dnia brał już udział w zdjęciach.” Wartość Cadillaca nieco przybladła w porównaniu z łodzią, którą Lincoln Six-Echo widzi pierwszy raz we śnie, a później w realnym świecie Toma Lincolna. Bay chciał, żeby łódź była tak imponująca jak samochód, lecz nie miał pojęcia, że poszukiwania odpowiedniego modelu spowodują przesunięcie głównych zdjęć i podróż do Europy. Bay relacjonuje: „Chciałem mieć najlepiej wyglądającą łódź na świecie. Znaleźliśmy WallyPower 118, której właścicielem był gość o imieniu Luca z Włoch, najmilszy facet pod słońcem. Trochę czasu zajęło nam uzyskanie pozwolenia na prowadzenie tego jachtu, bo jest wart dwadzieścia pięć milionów dolarów, ale jest piękny, po prostu piękny. Najnowocześniejsza maszyna, o pięknej linii, zasilana przez trzy silniki Harriera. Wydaje mi się, że może osiągnąć około 130 km/h. Właśnie skończyliśmy zdjęcia i Scarlett i Ewan pracowali już nad innym projektem, miałem więc tylko jeden dzień zdjęciowy, sobotę. Pojechaliśmy do Włoch, a prognoza pogody była okropna. Padało tak bardzo, że dach w moim pokoju hotelowym zaczął przeciekać. Obudziłem się następnego dnia, odsłoniłem rolety, a na zewnątrz lało jak z cebra. Wobec tego zasłoniłem okna i poszedłem dalej spać. Chwilę później zadzwonił do mnie operator: ‘Mike, wstawaj! Na horyzoncie widać słońce.’ Przejaśniło się akurat na tak długo, że mogliśmy skręcić tę scenę. Morze było bardzo wzburzone, a Scarlett stała tam bez poręczy... Straszny widok. Było bardzo zimno, a oni mieli wyglądać tak, jakby byli w tropikalnym słońcu... Ale zdjęcia się udały.” Najbardziej futurystycznym pojazdem w filmie są Wasps (Osy), latające motocykle używane przez Jednostkę Laurent’a do pościgu za zbiegłymi Lincolnem i Jordan. Bay oświadcza: „ Naprawdę chciałem mieć latające maszyny, małe, lecz silne i szybkie. Miały wyglądać jak rekiny – na filmie wrażenie byłoby niesamowite. Osy widoczne są w najbardziej chyba ekscytującej kaskaderskiej sekwencji, która była filmowana, gdy produkcja wróciła z Detroit do Południowej Kaliforni . Przez trzy weekendy producenci zamykali sześciokilometrowy odcinek autostrady w San Pedro aby filmować wstrząsającą sekwencję, kiedy drużyna Laurent’a ściga Lincolna i Jordan, którzy jadą z tyłu wielkiej ciężarówki wiozącej koła pociągowe wyglądające jak gigantyczne szpule. Używając kół jako broni, próbują przeszkodzić ścigającym, dopóki Lincoln nie opanowuje jednej z Os. Aby dobrze uchwycić akcję, Bay musiał mieć aż piętnaście kamer ustawionych w różnych miejscach, łączne z małą ręczną kamerą, której często sam używał. Osa podwieszana była do ramienia wysięgnika zamontowanego z tyłu naczepy, co sprawiało, że wydawała się „latać” nad autostradą. John Frazier wyjaśnia: „Ramię mogło się poruszać w górę i w dół, wysuwać się i chować. Koordynator zdjęć, Jim Schwalm, prowadził dość szybko, podczas gdy kaskaderzy dosłownie zwisali po bokach ciężarówki, jakby naprawdę jeździli na tych latających motocyklach. Kręciliśmy to przez kilka dni. Była niezła jazda, ale nie chciałbym tego powtarzać, zapewniam.” Następnie w postprodukcji, sekwencje z Osami uchwyconymi na autostradzie i ulicach Los Angeles ulepszone były przez efekty wizualne. Wykorzystując realne zdjęcia, ekipa Breviga sfilmowała aktorów na pełnowymiarowych Osach zwisających przed niebieskim ekranem. Do kilku specyficznych ujęć stworzyli również komputerowo generowaną Osę z animowanym strażnikiem. Michael Bay współpracował ściśle ze scenażystami Alexem Kurtzmanem i Roberto Orcim żeby opisać sekwencje akcji w „Wyspie”. Bay wspomina: „Wspaniale pracowało się z Bobem i Alexem, ponieważ pisałem to, co sobie wyobrażałam, kawałek po kawałku, a potem razem to udoskonalaliśmy. Chociaż często zdarzało nam się improwizować,” uśmiecha się. Aby dobrze uchwycić akcję, Bay i ekipa od efektów specjalnych użyli wyspecjalizowanej platformy do kamery, po raz pierwszy sprawdzonej w „Bad Boys II”. Platforma, nazwana „Bay Buster”, ma zewnętrzną ruchomą klatkę, która może osłonić wiele kamer nawet podczas najbardziej wybuchowych scen. Frazier wyjaśnia: „Zamiast klatki wewnątrz platformy, zbudowaliśmy ją na zewnątrz, aby osłaniała i platformę i kamery. Czasami mieliśmy aż trzy kamery zamontowane wewnątrz tej ruchomej klatki, więc kiedy platforma wjeżdżała w samochody przewracając je, kamery też mogły tam być. To jest właśnie Bay Buster.” Szef kaskaderów, Kenny Bates, który prowadził Bay Bustera w kilku scenach, potwierdza: „Widzowie naprawdę widzą wypadek i czują zderzenie o wiele bardziej niż zwykle, ponieważ uczestniczą w jeździe.” Bates zaprojektował również unikalny pojazd dla kamery, nazwany na jego cześć wózkiem Batesa. Rodzaj najnowocześniejszego, superszybkiego gokarta, gdzie z przodu lub z tyłu można zamontować zdalnie sterowana kamerę. Zdolny płynnie przyspieszyć od zera do 210 km/h, umożliwiał reżyserowi bezpieczne i łatwe śledzenie z dużej odległości zmiany pościgu samochodowego na pieszy. „Wyspa” upamiętniła debiut wózka Batesa, pracującego dokładnie i zgodnie z planem. Największa scena kaskaderska w drugiej połowie filmu rozpoczyna się gdy Lincoln i Jordan lecą na Osie do centrum Los Angeles i rozbijają się na siedemdziesiątym piętrze drapacza chmur. Zwisają z olbrzymiej litery R, a nad nimi złowieszczo krąży helikopter. Cała ekipa i obsada wiedziała, że nie będzie powtórnego ujęcia tej skomplikowanej akcji, więc trzynaście kamer zostało przystosowanych do uchwycenia sceny z każdego możliwego punktu widzenia. Mówi Frazier: „Naturalnie niektóre sceny musiały być uzupełnione efektami specjalnymi, lecz duża część była na żywo. Tak właśnie było w przypadku gdy Ewan i Scarlett zwisali ze środka litery R, patrząc w dół na sklepy. Oczywiście byłoby niemożliwe powtarzanie wielu z tych scen dwa razy, tym bardziej, że Michael mówił ‘Zrobimy to tylko raz i zrobimy to od razu dobrze.’ Nazywaliśmy to ‘Bayhem’” wyjawia. „To styl Michaela Baya: masz być przygotowany w każdym momencie i dawać z siebie 110 procent. Ale to właśnie sprawia, że praca nad jego filmami jest tak ekscytująca. Nie ma nudnych momentów.” Takie sceny akcji wymagają niekończącego się planowania, ponieważ bezpieczeństwo jest zawsze najważniejszym problemem. „Posuwamy się bardzo daleko, ale zawsze musi być bezpiecznie, albo nie robimy tego wcale,” oświadcza Frazier. „Kenny Bates jest maksymalnie skoncentrowany na bezpieczeństwie. Pod koniec dnia zawsze wszyscy wiemy, że to tylko film.” Bay dodaje: „Znamy się z Kennym od piętnastu lat. Jest dla mnie jak brat. Zawsze szukamy wyzwań, żeby robić większe i lepsze rzeczy. Bardzo go cenię za ogromną wiedzę dotyczącą fizyki. Zawsze myśli parę kroków do przodu, przewiduje co może pójść źle, a ponieważ stawiamy ludzi w ryzykownych sytuacjach, chcemy, żeby byli jak najbardziej bezpieczni.” Bezpieczeństwo było szczególnie ważne kiedy aktorzy mieli sami wykonywać wyczyny kaskaderskie. „Ewan i Scarlett wzięli udział w kilku niebezpiecznych i wymagających scenach i oboje się sprawdzili. Zmuszaliśmy ich do nurkowania, czołgania się, biegania, skakania, spadania, wspinania... Byli mokrzy i brudni, ale cały czas świetnie dawali sobie radę,” dodaje Bates. „Nigdy wcześniej nie robiłam czegoś takiego. Wymaga to dużej sprawności fizycznej,” przyznaje Johansson. Wyjawia, że kaskaderskie wyczyny były dla niej tym bardziej trudne, gdyż ledwo co zdołała wyzdrowieć po zapaleniu migdałków. Prawie wcale nie miała czasu trenować przed tak fizycznie wymagającą rolą. Mimo tego, kontynuuje: „Ciekawie jest móc przekraczać własne granice. Nigdy nie musiałam biec po życie, a na planie robiłam to każdego dnia. To nadało mi nowy wymiar, zarówno fizyczny, jak i mentalny.”

Końcowe tygodnie głównych zdjęć spędzone były na filmowaniu scen wewnętrznych, z których większość ma miejsce na początku filmu w zamkniętym ośrodku nazywanym przez filmowców, obsadę i ekipę, Centerville. Podziemne miasto składa się z trzech wielopoziomowych wież mieszkalnych otaczających wspólny teren pracy i zabawy nazywany Centralnym Atrium - jednolita mieszanka olbrzymich praktycznych ujęć i komputerowo generowanego otoczenia. Scenograf Nigel Phelps mówi: „Chcieliśmy, żeby Centerville wyglądało jak coś, co kiedyś zbudowało wojsko, aby skoszarować 100 000 ludzi w razie jakiejś katastrofy. Potem, przed rozpoczęciem naszej historii, zostało to przetworzone na futurystyczne środowisko podobne do spa, gdzie mieszkańcy wierzą, ze żyją na powierzchni i nie maja pojęcia, że naprawdę jest to podziemny, wojskowy ośrodek.” Phelps przewertował wiele książek i zbadał różnorakie budynki aby zaprojektować wiarygodne podziemne miasto. „Michael miał wspaniałą książkę o dużych podziemnych strukturach, która bardzo mi pomogła. Wzorowałem się również na platformach wiertniczych z Morza Północnego, niesamowicie wyglądających konstrukcjach z betonowymi wieżami wysokości kilkuset metrów przed zanurzeniem. W zasadzie brałem na warsztat każdy budynek, który jest uważany za szczególnie duży.” Phelps zaprojektował Centerville z betonu, szkła i stali, z czystymi liniami i ostrymi kątami, prawie zupełnie pozbawione koloru, stanowczo umacniając kontrast pomiędzy kontrolowaną atmosferą ośrodka i chaotycznym światem jakiemu Lincoln i Jordan w końcu będą musieli stawić czoła na zewnątrz. Krewniacy widzą niebo przez okna, nieświadomi, że to, na co patrzą to jedynie holograficzna projekcja, podtrzymująca iluzję, że żyją na powierzchni. Scenograf ściśle współpracował z projektantką kostiumów, Deborah L. Scott aby przenieść ideę projektu na uniformy noszone przez mieszkańców i pracowników. Scott wspomina: „Nie mogłam używać zbyt wielu kolorów, bo kłóciłyby się z surowym wizerunkiem, nad którym pracował Nigel. Moim zadaniem było stworzyć kostiumy wtapiające się w tło. Jeśli pojawiłby się tam ktoś ubrany w jaskrawy żółty lub czerwony, zniszczyłby całą paletę, którą usiłowaliśmy wykreować. Lecz zamiast całkowitej bieli, uniformy mają plamy farbowanej tkaniny i wzory linii dające im element graficzny.” Uznając, że taki sam kostium ma być noszony przez różnych aktorów, jak również przez setki statystów, Scott przyznaje: „Kostium krewniaków nie jest najłatwiejszy do noszenia. Wielu ludzi pytało nas: ‘Biały strecz? Żartujecie?’ Wymyślenie projektu, który wyglądałby dobrze na wielu różnych typach sylwetek było nie lada wyzwaniem. W końcu zdecydowaliśmy się na prosty pomysł, nieco obcisły, lecz bardzo funkcjonalny.” Plan Centerville zbudowany był w Downey Studios, trzydziestohektarowym byłym ośrodku lotów kosmicznych NASA, które jest teraz największym obiektem filmowym w okolicy Los Angeles. Przez pięć miesięcy plan zajmował oba olbrzymie budynki, z największym obiektem – Centralnym Atrium – wzniesionym w głębokim, mierzącym prawie 6000 m² powierzchni Budynku Pierwszym. Bay komentuje: „Powiedziałem Nigelowi, że zamiast dzielić całość na oddzielne małe plany, chcę, żeby wszystko się ze sobą łączyło i przez to wydawało jeszcze większe i dłuższe. Okazało się, że to największa scena jaką kiedykolwiek filmowałem. Czułem się właściwie nieco onieśmielony, bo był to teren długości pięciu boisk piłkarskich, a ja nie miałem nawet pojęcia jak będziemy go oświetlać.” Budynek Odżywczy, gdzie krewniacy gromadzili się na posiłki, zbudowany był w zbiorniku na wodę o powierzchni 6000 m² - największym w Ameryce Północnej, umiejscowionym w Budynku Pierwszym i, oczywiście, opróżnionym na czas filmowania. Biuro Merricka zostało specjalnie zaprojektowane aby odzwierciedlić jego pozycję, łącznie ze specjalnie wybranym obrazem Picassa na ścianie. „To wspaniały biznesmen,” zauważa Bay. „Chciałem, żeby miał nienaganny smak. Zaspokaja potrzeby najbogatszych ludzi na świecie, więc jego wizerunek musi być idealny.” Nieco mniejszy Budynek Drugi w Downey Studios był lokalizacją dwóch bardziej złożonych i futurystycznych planów: Silosu Inkubacji mieszczącego rozwijających się krewnych i Sali Podstawowej, gdzie „nowonarodzonym” krewniakom wszczepia się wspomnienia z życia, które nie było nigdy ich udziałem. Oprócz kilku statystów, w Sali Podstawowej znajdowały się ciała krewnych w różnym stadium rozwoju, zbudowane w KNB EFX Group przez znanego artystę i twórcę takich efektów, Grega Nicotero oraz jego ekipę. Przy produkcji ciał Nicotero inspirował się najnowszą wystawą w kalifornijskim Science Museum „Jak działa ciało: anatomiczny pokaz prawdziwych ludzkich ciał”. W filmie jesteśmy świadkami „narodzin” krewniaka, które maja miejsce w Sali Ekstrakcji Produktu. Bay bardzo ściśle określił atmosferę, jaka miała panować w tym momencie. „Chciałem uzyskać efekt, jakby proces narodzenia był nadzorowany przez kierowców ciężarówek, jakby był tak przyziemny, jak każda inna wykonywana codziennie praca. Któregoś dnia zapytałem Caspiana (Tredwell-Owena) ‘Powiedz mi, o czym jest ten film.’ Niezmiernie spodobała mi się jego odpowiedź: ‘Wszyscy jemy mięso, lecz nie chcemy wiedzieć, co się dzieje w rzeźni.’ Chciałem aby ta scena była właśnie o tym.” Walter Parkes zaznacza: „Ten film nie ma być poważnym badaniem aspektów moralnych dotyczących klonowania, lecz nie da się ich uniknąć. Przenikają z każdej sceny i tak powinno być.” Michael Bay zastanawia się: „Kiedy spotkaliśmy się w sprawie filmu, pierwsza rzeczą jaką chciałem uzyskać od ludzi było zostawienie teatralnego myślenia ‘Czy gdybym mógł mieć klona, zrobiłbym to?’ To jedno z tych pytań, o których wszyscy myśleliśmy podczas kręcenia filmu. Wszyscy chcemy żyć dłużej, taka jest ludzka natura. Ale za jaka cenę?”

EWAN McGREGOR (Lincoln Six-Echo/Tom Lincoln) jest zdobywającym wiele prestiżowych nagród aktorem, znanym zarówno ze swojej wszechstronności, jak i eklektycznego wyboru ról. Chyba najlepiej znany dzisiejszej widowni z roli Obi-Wana Kenobi ze szlagieru Georga Lucasa „Gwiezdne Wojny” (Star Wars). Niedawno wcielił się jeszcze raz w tę rolę w ostatnim odcinku serii pt. „Gwiezdne Wojny: Epizod 3 – Zemsta Sithów” (Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith) Urodzony w Szkocji, pierwsze doświadczenia zdobywał w Perth Repertory Theatre, uczęszczając następnie do londyńskiej Guidall School of Music and Drama. Pół roku przed ukończeniem szkoły zdobył główną rolę w sześcioczęściowym serialu Dennis’a Potter’a „Szminka na twoim kołnierzyku” (Lipstick on Your Collar) kręconego dla BBC i od tej pory wciąż pracuje. Jego filmowy debiut miał miejsce w 1993 roku w filmie Billa Forsytha „Być człowiekiem”(Being Human). Rok później zdobył światowe uznanie i wygrał nagrodę Empire Award za występ w thrillerze „Płytki Grób” (Shallow Grave), rozpoczynającym jego współpracę z reżyserem Dannym Boyle’m. W 1996 ponownie pracował z Boyle’m w mrocznym i poruszającym dramacie „Trainspotting”. Sportretowanie zwichrowanego narkomana Mark’a Renton’a przyniosło mu międzynarodowe uznanie i wiele nagród, łącznie z nagrodą London Film Critics Circle, Empire i nagrodą BAFTA Scotland Award dla najlepszego aktora. Jego inne wcześniejsze filmy to: komedia romantyczna ”Emma” z Gwyneth Parlow; „Orkiestra” (Brassed Off) i „O mały głos” (Little Voice), oba w reżyserii Marka Hermana; dramat Philippe Rousselota „The Serpent’s Kiss”; „Życie mniej zwyczajne” (A Life Less Ordinary) Dannego Boyla, gdzie wystąpił u boku Cameron Diaz i zdobył kolejną Empire Award oraz uznany”Idol” Todda Haynesa. W tym okresie McGregor wystąpił również gościnnie w niezapomnianej roli w telewizyjnym hicie „Ostry Dyżur” (ER), za który otrzymał nominację Emmy dla wybitnego aktora w roli gościnnej. W 2001 roku McGregor wystąpił wraz z Nicole Kidman w znakomitym filmowym musicalu Baza Luhrmanna „Moulin Rouge!”. Film był wielokrotnie honorowany, a McGregor zdobył nagrodę London Film Critics Award, Empire Award i nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora. W tym samym roku zagrał we wstrząsającym dramacie wojennym Ridleya Scotta „Helikopter w ogniu” (Black Hawk Down). Jego ostatnie role to między innymi: uznany przez krytyków „Młody Adam” (Young Adam), romantyczna komedia „Do diabła z miłością” (Down With Love), gdzie partnerowal Renée Zellweger, film fantasy Tima Burtona „Duża ryba” (Big Fish) z Albertem Finneyem i animowana komedia „Roboty” (Robots). Po „Wyspie” McGregor’a będzie można oglądać w dramacie Marka Forstera „Stay” partnerującego Naomi Watts. Na scenie występuje aktualnie w głównej roli jako Sky Masterson w produkcji the Donmar Warehouse „Guys and Dolls” w londyńskim West End. SCARLETT JOHANSSON (Jordan Two-Delta/Sarah Jordan) ze zdobywającej nagrody dziecięcej aktorki stała się jedną z najbardziej poszukiwanych odtwórczyń ról kobiecych w przemyśle filmowym. Trzy razy nominowana do Złotego Globu, ostatnią nominację zdobyła w tym roku za rolę w niezależnym dramacie „A Love Song for Bobby Long” gdzie jej partnerem był John Travolta. W 2004 zdobyła dwie nominacje do Złotego Globu: za tytułowa kreację w filmie „Dziewczyna z perłą” (Girl with a Pearl Earring) i rolę w „Między słowami” (Lost in Translation) Sophii Coppoli, gdzie grała z Billem Murrayem. Prócz tego za oba filmy została nominowana do nagrody BAFTA, zdobywając nagrodę dla najlepszej aktorki za „Między słowami”. Ten ostatni przyniósł jej uznanie wielu krytyków, jak również nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Wenecji. Johansson zakończyła rok 2004 grając z Dennisem Quaidem i Topherem Grace w komediodramacie braci Weitz „W doborowym towarzystwie” (In Good Company). Gra również w nowym filmie Woodiego Allena „Match Point” którego premiera zapowiedziana jest na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes. Nadchodzące produkcje to między innymi: dramat kryminalny w reżyserii Briana De Palmy „The Black Dahlia”, w którym partneruje jej Josh Hartnett i nowy projekt Woodiego Allena, ktry ma ujrzeć światło dzienne jesienią tego 2006 roku. Urodzona w Nowym Jorku Scarlett Johansson zadebiutowała w wieku ośmiu lat w produkcji „Sophistry”, gdzie grała z Ethanem Hawke w nowojorskim Playwrights Horizons. Debiutancką rolę pierwszoplanową zagrała w komedii Roba Reinera „Małolat” (North). Można ją było również oglądać w thrillerze „W słusznej sprawie” (Just Cause) razem z Seanem Connery i Laurencem Fishburne, komedii „Randka na moście” (If Lucy Fell) i chwalonym przez krytyków „Manny i Lo”, za który otrzymała nominację do nagrody Independent Spirit Award dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Jednak to dramat Roberta Redforda „Zaklinacz koni” (The Horse Whisperer), w którym zagrała Grace MacLean – nastolatkę wychodzącą z traumy po wypadku jeździeckim, był przełomowym krokiem w jej karierze. Dwa lata później zdobyła uznanie za kreację w „Ghost World” Terryego Zwigoffa, otrzymując nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej od Film Critics Circle z Toronto. Oprócz tego zagrała z Billym Bobem Thornton’em i Frances McDormand w mrocznym dramacie braci Coen „Człowiek, którego nie było” (The Man Who Wasn’t There), jak również drugoplanowe role w „Amerykańskiej rapsodii” (american Rhapsody) i „Egzaminie dojrzałości”(The Perfect Score). DJIMON HOUNSOU (Albert Laurent) został uhonorowany nominacją do Academy Award i zdobył Independent Spirit Award za kreację Mateo, samotnika, którego życie zmienia się dzięki przyjaźni z dwoma małymi dziewczynkami, w historii emigranckiej rodziny z filmu Jima Sheridana „Nasza Ameryka” (In America). Nadano mu również tytuł Sho West Supporting Actor roku 2004 i znalazł się także w tej części obsady filmu „Nasza Ameryka” która podzieliła się nominacją do nagrody Outstanding Cast przyznawanej przez Screen Actors Guild (SAG). Hounsou otrzymał uprzednio nominację do nagrody SAG jako członek obsady oskarowego filmu Ridleya Scotta „Gladiator”, w którym grał obok Russela Crowa. Wcześnie w swojej karierze filmowej otrzymał nominację do Złotego Globu i zdobył Image Award za kreację Cinque, pojmanego Afrykańczyka, który przewodzi powstaniu próbując odzyskać wolność w historycznym dramacie Steven Spielberga „Amistad”. Honsou niedawno zagrał w thrillerze „Constantine” razem z Keanu Reevesem, a następnie pojawił się w komedii „Beauty Shop” dołączając do zespołu, któremu przewodziła Queen Latifah. Jego drugoplanowe role to między innymi „Lara Croft Tomb Raider: Kolebka Życia” (Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life) z Angeliną Jolie w roli głównej, „Pokonaj najszybszego” (Biker Boyz) z Laurencem Fishburnem, stylowy dramat Shekhara Kapura „Cena honoru” (The Four Feathers) z Heath Ledger i Kate Hudson oraz thriller „Śmiertelny rejs”(Deep Rising). Na ekranie telewizyjnym Honsou wystąpił w niezapomnianej roli w sześcioodcinkowym serialu „Ostry dyżur” (ER), jako afrykański uchodźca szukający azylu. W ostatnim sezonie kilkakrotnie zagrał czarny charakter w serialu ABC „Agentka o stu twarzach” (Alias), gdzie rolę główną gra Jennifer Garner. Urodzony w Beninie w Zachodniej Afryce, przeniósł się do Paryża gdy miał trzynaście lat. Wieku 22 lat został odkryty przez znanego projektanta mody Thierryego Muglera , który zwerbował go do kilkunastu kampanii i projektów, jak również do książki „Thierry Mugler’s Photographs”. Hounsou był także jednym z ostatnich tematów Herb’a Ritts’a w książce „Mężczyźni i kobiety” (Men and Women). Następnie został zauważony przez reżysera Davida Fincha, który zaangażował go do trzech video-clipów: Steve Winwooda „Roll With It”, Madonny „Express Yourself” i Pauli Abdul „Straight Up”. Pojawił się również w video Janet Jackson „Love Will Never Do Without You”. Kilka innych małych ról poprzedziło jego pierwszą większą kreację w 1997 roku w „Amistad”. SEAN BEAN (Merrick) cieszy się sławą na ekranie i scenie zarówno w USA jak i w jego rodzimej Anglii. Ostatnio odtwarzał rolę upadłego bohatera, Boromira, w zdobywającej wiele Oscarów trylogii „Władca Pierścieni” (The lord of the Ring) Petera Jacksona, ukazując się po raz pierwszy w „Drużynie Pierścienia”(The Fellowship of the Ring), następnie w „Dwóch Wieżach” (The Two Towers) i „Powrocie Króla”(The Return of the King). Bean znalazł się w głównej obsadzie uhonorowanej przez Screen Actors Guild, Critics Choice i National Board of Review Awards dla najlepszego zespołu za ostatnią część „Władca Pierścieni: Powrót Króla”(The Lord of the Rings: The Return of the King). W 2004 roku Bean zagrał w przygodowym filmie akcji Jona Turteltauba „Skarb Narodów” (National Treasure), jak również Odyseusza w epickiej „Troi” (Troy) Wolfganga Petersena. Po „Wyspie” Bean wystąpił w dwóch innych filmach, których premier możemy się spodziewać pod koniec roku: thrillerze „Flightplan” z Jodie Foster i horrorze „The Dark”. Jego następne filmy to: jeszcze nie zatytułowany dramat w reżyserii Nikiego Caro, w którym gra z Charlize Theron i horror „Silent Hill”. Klasycznie wykształcony aktor ukończył z wyróżnieniem Royal Academy of Dramatic Arts w Londynie. Następnie stał się członkiem Królewskiego Towarzystwa Szekspirowskiego, jak również pojawiał się w wielu sztukach na londyńskim West Endzie i w Glasgow Citizen Theatre. Angażując się w telewizji i filmie, zyskał sobie uznanie krytyków za przełomową rolę w dramacie Jima Sheridana z 1990 roku „Pole”(The Field), gdzie grał u boku Richarda Harris’a. W 1992 walczył z Harrisonem Fordem jako terrorysta szukający zemsty za śmierć brata w „Czasie patriotów” (Patriot Games). Rok później przyjął jedną ze znamiennych dla niego ról i zagrał Richarda Sharpa, ulubionego bohatera wojen napoleońskich Bernarda Cornwalla, w telewizyjnym filmie „Strzelcy Sharpa”(Sharpe’s Rifles). Tak jak nowela na podstawie której został nakręcony, film z 1993 okazał się tak popularny, że dał początek czternastu sequelom wyprodukowanym w latach 1994-1997, które przyniosły Bean’owi międzynarodowe uwielbienie fanów. W dalszym ciągu występował w filmach pełnometrażowych. Jego drugoplanowe role można oglądać w kolejnym epizodzie przygód Jamesa Bonda „Goldeneye”, oraz takich filmach jak „Anna Karenina”, „Ronin”, „Chłopcy z Essex” (Essex Boys), „Tom i Thomas” (Tom & Thomas), „Equilibrium” i „The Big Empty”. W 2002 Bean triumfalnie wraca na scenę po raz pierwszy od ponad dekady, otrzymując entuzjastyczne recenzje za tytułową rolę w szekspirowskim „Mackbecie” na londyńskim West Endzie. STEVE BUSCEMI (McCord) jest zdobywającym wyróżnienia aktorem, który uznany jest również jako reżyser i pisarz. W 2002 zdobył nagrodę Idependent Spirit i AFI Film Awards, oraz nominację do Złotego Globu jako najlepszy aktor drugoplanowy za kreację w dramacie komediowym Terrego Zwigoffa „Ghost World”. Jego praca w tym filmie przyniosła mu również nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego przyznawaną przez różne grupy krytyków, łącznie z New York Film Critics, Chicago Film Critics i National Society of Film Critics. Buscemi był również uhonorowany za pracę na małym ekranie, zasługując na nominację do Emmy za rolę Toniego Blundetto w serialu HBO „Rodzina Soprano” (The Sopranos), jak również nominację do nagrody Screen Actors Guild Award dla wybitnego zespołu, którą dzielił z całą obsadą. Ponieważ jest jednym z najbardziej płodnych współczesnych aktorów, można go oglądać w ponad dziewięćdziesięciu filmach, od niewielkich niezależnych produkcji do szlagierów kinowych. Poprzednio współpracował z reżyserem „Wyspy” Michaelem Bayem w „Armageddonie”, dając się również zaobserwować w takich kinowych hitach jak „Mali Agenci 2: Wyspa Marzeń” (Spy Kids 2: Island of Lost Dreams) i „Mali Agenci 3: Trójwymiarowy Odjazd” (Spy Kids 3-D: Game Over), oba w reżyserii Roberta Rodrigueza, jak również w wyprodukowanym przez Jerry Bruckheimera „Locie skazańców” (Con Air) i „Ucieczce z Los Angeles”(Escape from L.A.) Johna Capentera. Zyskał uznanie za role w dużej ilości produkcji niezależnych, łącznie z nagrodzoną Independent Spirit Award rolą Pana Różowego we „Wściekłych Psach” (Reservoir Dogs) Quentina Tarantino, nominacją do Spirit Award za „Mystery Train” Jima Jarmuscha, „Dużą rybę” (Big Fish) Tima burtona, „Fargo” braci Coen, „Pulp Fiction” Tarantino, „Fillmowy zawrót głowy” (Living in Oblivion) Toma DiCillo i „In the Soup” Alexadra Rockwella, by wymienic tylko kilka z nich. Jego długa lista ról drugoplanowych zawiera takie filmy jak „The Laramie Project”, animowany hit „Potwory i Spółka” (Moncter Inc.), „Mr. Deeds – Milioner z przypadku” (Mr. Deeds), „Szara strefa” (The Grey Zone), „28 dni” (28 days), „Big Lebowski” (The Big Lebowski), „Od wesela do wesela” (The wedding Singer), „Desperado”, „Rzeczy, które robisz w Denver będąc martwym” (Things to Do in Denver When You’re Dead), „The Hudsucker Proxy”, „Billy Bathgate” i „Ścieżka strachu” (Miller’s Crossing). Jego przyszłe projekty to między innymi „Romance & Cigarettes”, „Art School Confidential” i „Monster House”. Jego głos jako Templetona Szczura będzie można usłyszeć w „Charlotte’s Web”. Poza kamerą Buscemi zyskał uznanie jako pisarz i reżyser. Jego pierwszym projektem był krótki film nazwany „Co się stało Pete’owi?” (What Happened to Pete), który prezentowany był na kilkunastu festiwalach filmowych, m.in. w Rotterdamie i Locarno, pojawił się również w Bravo Network. Jego pełnometrażowy debiut, który napisał i wyreżyserował to „Trees Lounge”. Zaprezentowany po raz pierwszy w 1996 roku w Cannes na Director’s Fortnight przyniósł mu dwie nominacje do Independent Spirit Award za najlepszy debiut pełnometrażowy i najlepszy scenariusz. Drugi reżyserowany przez niego film fabularny to „Gniazdo Os” (Animal Factory) na podstawie książki Edwarda Bunker’a, którego premiera miała miejsce w 2000 na Festiwalu Filmowym Sundance. Ostatnio wyreżyserował „Lonesome Jim”, który został zaprezentowany po raz pierwszy na Festiwalu Filmowym Sundance 2005. Ponadto Buscemi uzyskał nominacje do nagrody Emmy i Directors Guild of America (DGA) za pracę reżyserską w epizodzie „Rodziny Soprano” (The Sopranos) pod nazwą „Pine Barrens” i następną nominację do DGA za epizod z „Homicide: Life on the Street” pod nazwą „Finnegan’s Wake”. MICHAEL CLARKE DUNCAN (Starkweather) stał się gwiazdą natychmiast po niezapomnianym występie jako John Coffey w fascynującej adaptacji „Zielonej mili” (The Green Mile) Stephena Kinga. Za przejmujący portret łagodnego olbrzyma, mylnie skazanego za morderstwo którego nie popełnił, Duncan został uhonorowany kilkoma nagrodami dla najlepszego aktora drugoplanowego, m. in.: nominacją do Academy Award, nominacją do Złotego Globu, nominacją do nagrody Screen Actors Guild (SAG), nominacją do Image Award i Critics’Choice Award przyznawaną przez Broadcast Film Critics. Zdobył również tytuł Male Star of Tomorrow (Gwiazdy Jutra) na konwencji 2000 ShoWest Convention. Dodatkowo dzielił nominację do nagrody SAG z całą obsadą „Zielonej mili”. Całkiem niedawno Duncan zagrał z Bruce’m Willis’em w innowacyjnym dramacie kryminalnym „Sin City” reżyserowanym przez Roberta Rodrigueza na podstawie komiksu Franka Millera. Dla Duncana było to trzecie spotkanie z Willis’em na planie filmowym po komedii kryminalnej „Jak ugryźć 10 milionów” (The Whole Nine Yards) i szlagierze sci-fi „Armageddon” w reżyserii Michaela Baya. To Willis zadzwonił do reżysera „Zielonej mili”, Frank’a Darabont’a i zasugerował obsadzenie Duncana w jego przełomowej roli po tym, jak pracowali razem w „Armageddonie”. Inne filmy Duncana to m.in. niezależna komedia „D.E.B.S.”, „Daredevil” z Benem Affleckiem i Jennifer Garner, „Król Scorpion” (The Scorpion King) z The Rock, „Planeta małp”(Planet of the Apes) Tima Burtona z Markiem Wahlbergiem, „Agencie podaj łapę” (See Spot Run), „Odlotowy duet” (A Night at the Roxbury) i „Senator Bulworth” (Bulworth) Warrena Beatty. Dzięki swojemu wyróżniającemu się, głębokiemu głosowi, Duncan jest jednym z najbardziej poszukiwanych lektorów przemyśle filmowym. Można go usłyszeć w takich filmach jak „Zebra z klasą” (Racing Stripes), „Delgo”, „Dinotopia: Quest for the Ruby Sunstone”, „Mój brat niedźwiedź” (Brother Bear), „George prosto z drzewa 2” (George of the Jungle 2) i „Psy i koty” (Cats & Dogs). W telewizji Duncan wystąpił gościnnie kilku serialach, ostatnio można go było zobaczyć w „George Lopez” i „Kryminalne zagadki Nowego Jorku” (CSI: NY).

MICHAEL BAY (reżyser/producent) jest jednym z odnoszących największe sukcesy w przemyśle filmowym reżyserem filmów akcji. W ostatnim czasie kierował produkcją „Bad Boys II”, który okazał się jednym z największych hitów wysoce konkurencyjnego lata 2003, przynosząc brutto ponad $270 mln wpływu z biletów na świecie. Oprócz ponownego spotkania na ekranie Willa Smitha i Martina Lawrenca, film ten pozwolił Bayowi po raz piąty współpracować z producentem Jerrym Bruckheimerem. Jego reżyserski debiut fabularny miał miejsce w 1995 przy pracy nad filmem „Bad Boys”, który umocnił pozycję Willa Smitha i Martina Lawrenca jako gwiazd filmów akcji i rozpoczął wysoce udany alians z Baya z Bruckheimerem. W następnym roku Bay osiągnął jeszcze większy sukces wysokobudżetowym filmem akcji „Twierdza” (The Rock) z Seanem Connery, Nicolasem Cagem i Edem Harrisem. Film zrobił dobre wrażanie zarówno na krytykach, jak i na publiczności i zarobił ponad $335 mln, stając się jednym z hitów 1996 roku. Kontynuując budowę swojego sukcesu, Bay spotkał się ponownie z Bruckheimerem przy pracy nad filmem „Armageddon” na podstawie fabuły obmyślonej przez Baya wspólnie z pisarzem Jonathanem Hensleighem. Główne role zagrali Bruce Willis, Ben Affleck, Billy Bob Thorton i Liv Tyler, a film miał ponad $550 mln wpływów kasowych na świecie, przynosząc największy dochód w 1998 roku i spowodował, że Bay stał się najmłodszym reżyserem jaki kiedykolwiek zarobił bilion dolarów. Jeden z najbardziej pamiętnych momentów w historii został uwieczniony w epickim „Pearl Harbor”, który Bay także produkował z Bruckheimerem. W tej rozległej sadze o miłości i wojnie główne role zagrali Ben Affleck, Josh Hartnett, Kate Beckinsale, Jon Voight i Alec Baldwin. „Pearl Harbor” stał się hitem zarówno wśród młodej widowni jak i weteranów II wojny światowej, przynosząc $450 mln brutto. Dzisiaj pozostaje w czołówce najlepiej sprzedających się filmów na DVD. Urodzony w Los Angeles, Bay ukończył prestiżową klasę filmową w Wesleyan University, następnie studiował w Pasadena’s Art Center College of Design. Rozpoczął karierę od pracy nad muzycznymi filmami video, zdobywając liczne pochwały za reżyserię muzycznego powrotu Donniego Osmonda na video. Wkrótce został przyjęty do Propaganda Films, gdzie wyreżyserował wielokrotnie nagradzane video takich artystów jak Aerosmith, Tina Turner, Meat Loaf czy DiVinyls. Przechodząc płynnie do świata reklamy, Bay zdobył prestiżową nagrodę Clio Award za swoją pierwszą telewizyjną reklamę Amerykańskiego Czerwonego Krzyża. Wsławił się reżyserowaniem najszerzej rozpowszechnianych i najbardziej zapadających w pamięć reklam dla Nike, Budweiser’a, Levi’s, Bugle Boy’a, Coca-Coli, Isuzu, Miller’a, Mercedes’a i ostatniej prowokującej kampanii Victoria’s Street. Jedną z najbardziej uhonorowanych i najczęściej imitowanych reklam jest „Got milk?”, za którą otrzymał Grand Prix Clio dla Reklamy Roku i która od USA Today otrzymała miano jednej z dziesięciu najlepszych reklam wszechczasów. Bay otrzymał również nagrodę Museum of Modern Art Award dla najlepszej kampanii roku. W wieku 26 lat Bay wygrał każdą znaczącą nagrodę reżyserską, włączając w to wiele Złotych i Srebrnych Lwów w Cannes i nagrodę Directors Guild of America za wybitne osiągnięcia reżyserskie w reklamie. Ostatnią ideą Baya było założenie Platinum Dunes – firmy produkcyjnej przeznaczonej do tworzenia niskobudżetowych filmów, aby pomóc nowym reżyserom pojawić się na rynku. Pierwszym filmem fabularnym pod sztandarem Platinum Dunes była przeróbka klasycznego, kultowego horroru „Teksańska masakra piłą mechaniczną” (The Texas Chainsaw Massacre), którego Bay był producentem. Następnym, również wyprodukowanym przez Baya, był klasyczny horror „Amityville” (The Amityville Horror), wydany na początku tego roku. Na ukończenie czeka teraz „The Hitcher” i cztery inne filmy. Bay pomógł ostatnio w założeniu jednostki produkującej reklamy i muzyczne video, The Institute for the Development of Enhanced Perceptual Awareness, która reprezentuje kilku reżyserów. WALTER F. PARKES (producent) i LAURIE MacDONALD (producent wykonawczy) są jednymi z najbardziej aktywnych producentów w branży filmowej. Po skończeniu „Wyspy” będą pracować nad kilkunastu następnymi filmami, łącznie z „The Legend of Zorro” – sequelem ich wcześniejszego hitu „Maska Zorro” (The Mask of Zorro), na którym powtórnie spotkają się na ekranie Antonio Banderas i Catherine Zeta-Jones, oraz romantyczną komedią „Just Like Heaven” z Reesem Witherspoonem i Markiem Ruffalo w rolach głównych, w reżyserii Marka Watersa. Ich nazwiska można znaleźć w napisach czołowych takich hitów jak „Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń” (Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events) z Jimem Carrey, Meryl Streep i Jude Law w reżyserii Brada Silberlinga i wyreżyserowanym przez Hideo Nakata „Ring 2” z Naomi Watts w roli głównej. Uprzednio wyprodukowali przełomowy horror „Ring” w reżyserii Gora Verbinskiego, który niespodziewanie stał się jednym z większych hitów sezonu 2002. W tym samym roku Parkes pracował również nad „Raportem mniejszości” (Minority Report) z Tomem Cruisem i „Złap mnie, jeśli potrafisz” (Catch Me if You Can) z Leonardo DiCaprio i Tomem Hanksem, oba w reżyserii Stevena Spielberga. MacDonald pracowała jako producent wykonawczy również przy tym ostatnim. Oboje następnie zajęli się produkcją kolejnego filmu Spielberga, komedii dramatycznej „Terminal” z Tomem Hanksem i Catherine Zeta-Jones, jak również sequel „Faceci w czerni 2” (Men in BlaCK 2) z Tommy’m Lee Jones’em i Will’em Smith’em w reżyserii Barry’ego Sonnenfeld’a. Para ta wyprodukowała wcześniej hit 1997 roku „Faceci w czerni” (Men in Black), za który otrzymali nagrodę ShoWest dla Producentów Roku. Nazwiska tej pary jako producentów i producentów wykonawczych można również zauważyć w uhonorowanym Oscarami i Złotym Globem za najlepszy film „Gladiatorze”, „Dniu zagłady” (Deep Impact), „Amistad” i filmie „Peacemaker”. Poza swoją pracą producencką Parkes i MacDonald byli przez lata dyrektorami wytwórni DreamWorks Pictures, od momentu powstania studia do połowy 2005 roku. Podczas ich urzędowania odpowiedzialni byli za rozwój i produkcję wielu filmów, które osiągnęły sukces kasowy i przychylność krytyków. Również na tym polu zdobyli pokaźną ilość nagród, wliczając w to (drugi raz w historii Motion Picture Academy) trzy kolejne Oscary za najlepszy film za obrazy: „American Beauty”, „Gladiator” i „Piękny umysł” (Beautiful Mind) (ostatnie dwa wyprodukowane przy współpracy Universal). Inne komercyjne sukcesy wyprodukowane pod ich przewodnictwem to: „U progu sławy” (Almost Famous) Cameron’a Crowe’a, „Co kryje prawda” (What Lies Beneath) Bob’a Zemeckis’a, „Legenda telewizji” (Anchorman) Adama McKay’a, „Zakładnik” (Collateral) Michael’a Mann’a i uhonorowany Academy Award i Złotym Globem dramat „Szeregowiec Ryan” (Saving Private Ryan), który okazał się kasowym hitem w kraju w 1998 roku. Parkes był trzykrotnie nominowany do Academy Award, pierwsza nominację otrzymując w 1978 roku jako reżyser i producent dokumentu „California Reich”, który odkrywał neonazistowską działalność w Kaliforni. Druga nominacja dotyczyła oryginalnego scenariusza do „Gier wojennych” (WarGames), który napisał przy współpracy Lawrence’a Lasker’a, a trzecia za produkcję „Przebudzenia” (Awakenings) nominowanego do Oscara za najlepszy film. Parkes współpracował również przy pisaniu i produkcji thriller „Sneakers”, gdzie główne role zagrali Robert Redford i Sidney Poitier. MacDonald zaczęła swoją karierę jako producent wiadomości i filmów dokumentalnych w KRON, stowarzyszeniu NBC w San Francisco. Później dołączyła do Columbia Pictures, gdzie pracowała jako wice-prezes do spraw produkcji. Tuż przed rozpoczęciem współpracy z DreamWorks zaczęła nadzorować rozwój i produkcję w Amblin Entertainment. IAN BRYCE (producent) był producentem szlagieru Sama Raimi, przygodowego filmu akcji „Spider-Man” z Tobey’em Maguire grającym rzucającego pajęcze sieci super-bohatera. Film ten był największym krajowym hitem kasowym w 2002 roku. Rok później wyprodukował „Łzy słońca” (Tears of the Sun) Antoine’a Fuqua z Bruce’m Willis’em w roli głównej. Wcześniej Bryce otrzymał Złoty Glob i nominację do Academy Award za produkcję uznanego dramatu z czasów II wojny światowej w reżyserii Stevena Spielberga „Szeregowiec Ryan” (Saving Private Ryan). Film zdobył honory najlepszego obrazu od wielu organizacji krytyków, łącznie ze stowarzyszeniem krytyków z Nowego Jorku, Los Angeles i Broadcast Film Critics. Bryce dzieli również nagrodę Producers Guild of America za ten właśnie film. Następnie produkował nostalgiczny komediodramat Cameron’a Crowe’a „U progu sławy” (Almost Famous), który uzyskał Złoty Glob za najlepszy film muzyczny lub komediowy, jak również nominację BAFTA za najlepszy obraz. Jego inne dzieła to m.in. „Podróż przedślubna” (Forces of Nature) z Benem Affleck’iem i Sandrą Bullock, thriller akcji „Powódź” (Hard Rain) z Morgan’em Freman’em i Christian’em Slater’em, jak również wielko ekranową wersję klasycznego telewizyjnego serialu „Bogate biedaki” (The Beverly Hillbillies) i szlagier Jana de Bont’a „Twister”, oraz reżyserski debiut „Speed: Niebezpieczna szybkość”. Urodzony w Anglii, Bryce rozpoczął swoją karierę jako asystent producenta w trzeciej części „Gwiezdnych Wojen”, „Powrót Jedi” (Return of the Jedi). Awansował na stanowisko drugiego asystenta reżysera przy filmie „Indiana Jones i świątynia zagłady” (Indiana Jones and the Temple of Doom) Stevena Spielberga, pracójąc następnie jako kierownik produkcji przy filmie „Indiana Jones i ostatnia krucjata” (Indiana Jones and the Last Crusade). Prócz tego Bryce pracował jako producent liniowy i kierownik produkcji przy filmie Philip’a Kaufman’a „Wschodzące słońce” (Rising Sun) oraz był współproducentem i kierownikiem produkcji hitu Tima Burtona „Powrót Batmana” (Batman Returns). Był również współproducentem i kierownikiem produkcji takich filmów jak: „Tucker – konstruktor marzeń” (Tucker: The Man and His Dream) Francisa Forda Coppoli, „Willow” Ron’a Howard’a i „The Rocketeer” Joe Johnston’a. CASPIAN TREDWELL-OWEN (scenarzysta/fabuła) ostatnio napisał dramat „Bez granic” (Beyond Borders) gdzie role główne zagrali Angelina Jolie i Clive Owen, a film wyreżyserował Martin Campbell. Film, którego fabuła rozgrywa się w toczonej wojną domową Afryce, zdobył pochwały zarówno krytyków jak i ludzi nie związanych z przemysłem filmowym, w tym przewodniczącego Narodów Zjednoczonych Kofi Annan’a. Urodzony i wychowany w Buckinghamshire w Anglii, Tredwell-Owen uczęszczał do Elton College. Studiował języki nowożytne na Uniwersytecie Cambridge, kiedy zaproponowano mu pracę nad fabularnym filmem „Niebezpieczne związki” (Dangerous Liaisons). Zwracając swoje zainteresowanie w stronę filmu był następnie zatrudniony przez Warner Bros. do pracy przy produkcjach telewizyjnych, co przywiodło go w końcu do Los Angeles. Podczas pracy w studio zaczął interesować się pisaniem scenariuszy. „Bez granic” to jego pierwszy zekranizowany scenariusz. ALEX KURTZMAN i ROBERTO ORCI (scenarzyści) szybka stają się najbardziej poszukiwaną parą w przemyśle filmowym. Współtworzą dwa filmy, których możemy spodziewać się na ekranach już wkrótce: produkowany przez duet Parkes/MacDonald przygodowy film akcji „The Legend of Zorro” z Antonio Banderasem i Catherine Zeta-Jones w rolach głównych, w reżyserii Martina Campbell’a jesienią 2005, oraz niecierpliwie oczekiwany sequel „Mission: Impossible III” z Tomem Cruise’m wcielającym się w niestrudzonego tajnego agenta Ethan’a Hunt’a w 2006 roku. Oprócz tego pracują nad scenariuszem do fabularnego filmu „Transformers” dla DreamWorks. Zaczęli pracować razem już w szkole średniej w Los Angeles. Po ukończeniu szkoły Kurtzman przeniósł się na drugi koniec kraju na Uniwersytet Nowojorski, przenosząc się następnie na Wesleyan University, gdzie zdobył licencjat. Orci pobierał nauki w University of Texas w Austin, lecz pomimo geograficznego oddalenia, w dalszym ciągu pracował z Kurtzmanem utrzymując nim kontakt telefoniczny. Po ponownym spotkaniu w Los Angeles po ukończeniu szkoły, duet ten natychmiast zaczyna profesjonalną pracę pisząc kolejne odcinki popularnego serialu „Hercules: The Legendary Journeys”, awansując w końcu na stanowiska głównych autorów. Następnie przejęli główne autorstwo wchodzącej właśnie na ekrany serii „Xena: wojownicza księżniczka” z Lucy Lawless w roli głównej. W roku 2000 napisali serial telewizyjny „Jack of All Trades”, którego byli jednocześnie producentami wykonawczymi. W 2001 Kurtzman i Orci stali się autorami i producentami niezwykle popularnego i chwalonego przez krytyków serialu ABC „Agentka o stu twarzach” (Alias) gdzie podwójną agentkę Sydney Bristow gra Jennifer Garner. W następnym roku awansowali na producentów wykonawczych i pracowali na tym stanowisku do 2004, kiedy to zdecydowali skoncentrować się bardziej na scenariuszach filmów fabularnych. MAURO FIORE (operator obrazu) współpracować z reżyserem Antoine Fuqua przy dwóch filmach: uznanym dramacie „Dzień próby” (Trainig Day) i „Łzy słońca” (Tears of the Sun). Fiore przybył do Stanów Zjednoczonych jako dziecko, osiedlając się wraz z rodziną w okolicy Chicago. Studiował na Columbia College, gdzie po raz pierwszy spotkał innego znakomicie zapowiadającego się operatora, Janusz Kamińskiego. Obaj następnie studiowali w American Film Institute. Kiedy Kamiński rozpoczął współpracę ze Stevenem Spielbergiem, Fiore dołączył do niego jako główny oświetlacz w „Liście Shindlera” (Schindler’s List). Następnie pracował jako operator przy reżyserskim debiucie Kamińskiego „Stracone dusze” (Lost Souls). Inne produkcje nad którymi pracował Fiori to m.in.: „Centrum świata” (Center of the World) Wayne’a Wang’a, „Wyścig” (Driven) Renny’ego Harlin’a, „Get Carter” z Sylvestrem Stallone, „Mary-Kate i Ashley: Randka z billboardu” (Billboard Dad) bliźniaków Olsen i „Szaleństwa miłości” (Breaking Up) ze Russel’em Crowe’m w roli głównej. Skupił się również na nowoczesnym krótkim metrażu dla BMW „The Hire: Ticker”. „Wyspa” jest jego pierwsza operatorska współpraca z Michael’em Bay’em, chociaż pracował wcześniej w pomocniczej ekipie operatorskiej w „Armageddonie”, oraz przy zdjęciach dodatkowych w „Twierdzy”. NIGEL PHELPS (scenograf) ostatnio rekonstruował świat antycznej Grecji w „Troi” Wolfganga Petersena. Współpracował również z Michael’em Bay’em przy dramacie wojennym „Pearl Harbor”. Inne produkcje gdzie pracował jako scenograf, to m.in. „Kolekcjoner Kości” (The Bone Collector) Phillip’a Noyce’a, thriller „W moich snach” (In Dreams) Neil’a Jordana, sequel horroru science-fiction „Obcy – przebudzenia” (Alien: Resurrection) Jean-Pierre’a Jeunet’a, oraz „Sędzia Dredd” z Sylvestrem Stallone. Phelps rozpoczął swoją karierę pracującze zdobywcą Oscarów, scenografem Anton’em Furst’em, jako rysownik filmu Neil’a Jordan’a „Towarzystwo wilków” (The Company of Wolves) a potem pracując jako asystent scenografa w „Pełnym magazynku” (Full Metal Jacket) Stanley’a Kubrick’a. Awansował na scenografa przy „Zjawach” (High Spirits) Jordana i szlagierowym „Batmanie” Tima Burtona. Zaczął również projektować do teledysków i reklam dla takich reżyserów jak Mark Romanek, Alex Proyas i Michael Bay. Otrzymał trzy nominacje do nagrody MTV Music Award za pracę nad teledyskami Lenny’ego Krawitz’a, En Vogue i David’a Bowie. PAUL RUBELL (montaż) otrzymał nominację do Academy Award w ubiegłym roku za montaż dramatycznego thrillera Michael’a Mann’a „Zakładnik” (Collateral). Uprzednio nominowany do Oscara za montaż innego dramatu Mann’a „Insider”. Za oba filmy został uhonorowany nominacją do Eddie przez American Cinema Editors. Aktualnie pracuje nad pełnometrażową wersją „Miami Vice” Mann’a. Ma na swoim koncie montaż takich filmów jak: „Piotruś Pan” (Peter Pan), „Liga niezwykłych dżentelmenów” (The League of Extraordinary Gentlemen), „S1m0ne”, „XXX”, „Cela” (The Cell), „Blade – wieczny łowca” (Blade), „Chłopiec z marmuru” (The Stone Boy) i „Wyspa doktora Moreau” (The Island of Dr. Moreau) John’a Frankenheimer’a. Wiele uznanych projektów montował dla telewizji. Otrzymał nominację do Emmy Award i otrzymał Emmy Award za pracę przy mini serialu „Andersonvile” (Andersonville), oraz nominację do Emmy i Eddie Award za film telewizyjny „Nazywam się Bill W.” (My Name is Bill W.) oraz nominację do Eddie za inny telewizyjny film „The Burning Season”. Ma na koncie montaż takich filmów dla telewizji jak: „David”, “The Jacksons: An American Dream,” “Stay the Night,” “Finding the Way Home,” “Challenger,” “Rodzinne pojednanie” (Home Fires Burning), “Echoes in the Darkness” and “Dress Gray.” CHRISTIAN WAGNER (montaż) ostatnio pracował z Michael’em Bay’em przy montażu nowej wersji „Amityville” (The Amityville Horror), produkowanym przez Bay’a. Wcześniej był montażystą przy reżyserskim debiucie fabularnym Bay’a “Bad Boys”. Wagner współpracował również z rezyserem Tony’m Scott’em przy filmach “Człowiek w ogniu” (Man on Fire), „Zawód: szpieg” (Spy Game), „Fan” (The Fan) i „Prawdziwy romans” (True romance). Ponadto ma na swoim koncie montaż takich filmów jak: „Śmierć nadejdzie jutro” (Die Another Day) w reżyserii Lee Tamahori, „Mission: Impossible II” i „Bez twarzy” (Face/Off) – oba w reżyserii John’a Woo, „Negocjator” (The Negotiator) F. Gary’ego Gray’a, „Czysta gra” (Fair Game) Andrew Sipes’a i „Eskorta” (Chasers) Dennisa Hopper’a. DEBORAH L. SCOTT (kostiumograf) uhonorowana została Academy Award za najlepszy projekt kostiumu w 1998 za pracę przy hicie James’a Cameron’a „Titanic”. Otrzymała również nominację do BAFTA Award za projekty kostiumów do tego filmu. W ostatnim czasie projektowała dla wziętej komedii romantycznej Mike’a Binder’a „The Upside of Anger” z Joan Allen i Kevinem Costner’em w rolach głównych, oraz mającego się niebawem pojawić na ekranach dramatu „Zagubione miasto” (The Lost City), gdzie główną rolę gra i reżyseruje Andy Garcia. Scott uprzednio współpracowała z Michael’em Bay’em przy komedii „Bad Boys II”. Była również projektantką kostiumów przy takich filmach jak: „Raport mniejszości” (Minority Report) Steven’a Spielberg’a, „Patriota” (The Patriot) Rolanda Emmerich’a, „Bardzo dziki Zachód” (Wild Wild West) Barry’ego Sonnenfeld’a, „Gorączka” (Heat) Michael’a Mann’a, „Indianin w kredensie” (The Indian in the Cupboard) Frank’a Oz’a, „Wichry namiętności” (Legends of the Fall) i „Ta ostatnia noc” (About Last Night...) Edwarda Zwick’a, „Silver” Phillip’a Noyce’a, „Hoffa” Danny’ego DeVito, „Broniąc życia” (Defending Your Life) Alberta Brooks’a i „Powrót do przyszłości” (Back to the Future) Roberta Zemeckis’a. ERIC BREVIG (efekty wizualne) uhonorowany przez Academy of Motion Picture Art. And Sciences nagrodą za specjalne osiągnięcia w 1990 za pracę przy efektach specjalnych w filmie Paul’a Verhoeven’a “Pamięć absolutna” (Total recall). Z całą ekipą dzielił nominację do Oscara za najlepsze efekty wizualne za film „Hook” Steven’a Spielberg’a, a ostatnio za „Pearl Harbor” Micheal’a Bay’a. Oprócz tego Brevig otrzymał nominację do nagrody BAFTA za efekty specjalne za odnoszącą sukcesy komedię science-fiction Barry’ego Sonnenfeld’a „Faceci w czerni” (Men in Black). Brevig jest również odpowiedzialny za efekty wizualne w takich filmach jak: „The Village” i „Znaki” (Signs) M. Night Shyamalan’a, „Pojutrze” (The Day After Tomorrow) Rolanda Emmerich’a, fabularny przeróbka „Piotrusia Pana” (Peter Pan) P.J. Hogan’a, „Nożownik” (The Hunted) Wiliam’a Friedkin’a, „Bardzo dziki Zachód” (Wild Wild West) Barry’ego Sonnenfeld’a, „Oczy węża” (Snake eyes) Briana De Palmy, „Indianin w kredensie” (The Indian in the Cupboard) Franka Oz’a, „W sieci” (Disclosure) Barry’ego Levinsona, „Wilk” (Wolf) Mike’a Nicholson’a i „Wigilijny show” (Scrooged) Richarda Donner’a. Spędził pod wodą kilka miesięcy pracując nad efektami specjalnymi do filmu „Głębia” (The Abyss) James’a Cameron’a, który otrzymał nagrodę Academy Award za specjalne osiągnięcia w dziedzinie efektów wizualnych w 1990 roku. Oprócz nadzorowania efektów specjalnych w „Wyspie” Brevig pełnił również funkcję reżysera drugiej ekipy zdjęciowej. Reżyserem drugiej ekipy zdjęciowej był również w „Pearl Harbor”. „Bardzo dziki Zachód” (Wild Wild West), „Faceci w czerni” (Men in Black) i „Indianin w kredensie” (The Indian in the Cupboard). STEVE JABLONSKY (kompozytor) ostatnio skomponował muzykę do nowej wersji horroru „Teksańska masakra piłą mechaniczną” (The texans Chainsaw Massacre) i “Amityville” (The Amityville Horror), obu w reżyserii Michael’a Bay’a. Napisał również partyturę do japońskiego filmu animowanego “Steamboy” w reżyserii Katsuhiro Otomo. Muzykę Jablonsky’ego można co tydzień usłyszeć w telewizji w popularnym serialu ABC „Desperate Housewives”. Skomponował również muzykę do utytułowanego filmu telewizyjnego „Na żywo z Bagdadu” (Live from Baghdad), jak i kilkunastu seriali, łącznie z „Threat Matrix” i „Sports Century: The Century’s Greatest Athletes”. Jablonsky zdobył stopień naukowy na studiach muzycznych na University of California w Berkeley i rozwijał swoją karierę kompozytora filmowego współpracując z tak znanymi kompozytorami jak Hans Zimmer i Harry Gregson-Williams. Jest autorem dodatkowej muzyki w takich filmach jak „Bad Boys II”, „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl), „Łzy słońca” (Tears of the Sun), „Pearl Harbor”, „Hannibal” i „Kłamca” (Deceiver). Poza tym napisał partytury do kilku filmów niezależnych, między innymi „Border to Border” i „Sorrow’s Child”. Jego praca kompozytorska to również reklamy takich produktów jak Chevrolet, coca-cola i Marlboro. Pochwalić się może także muzyką do krótkiego filmu BMW „Hostage” w reżyserii John’a Woo. JOHN FRAZIER (efekty specjalne) pracuje nad efektami specjalnymi już ponad 40 lat i jest jednym z najbardziej szanowanych artystów w tej dziedzinie. Na początku tego roku otrzymał Academy Award za najlepsze efekty wizualne w filmie Sama Raimi „Spider-Man 2”, w którym był reżyserem efektów specjalnych. Uhonorowany pięcioma nominacjami do Oscara za efekty specjalne następujących filmach: „Spider-Man” Sama Raimi, „Gniew oceanu” (The Perfect Storm) Wolfganga Petersen’a, „Twister” Jan’a de Bont’a i „Pearl Harbor” i „Armageddon” Michael’s Bay’a, otrzymał nagrodę BAFTA Awards za „Gniew oceanu” i „Twister” i nominację do BAFTA za „Spider-Mana”, „Spider-Mana 2” i „Speed: Niebezpieczna szybkość” (Speed). Ogółem zajmował stanowisko szefa lub koordynatora efektów specjalnych w ponad czterdziestu filmach, wliczając w to mające pojawić się wkrótce na ekranach thrillery „Domino” i „Niewidzialny” (Stealth). Na swoim koncie ma pracę nad takimi tytułami jak: „Bad Boys II”, „Łzy słońca” (Tears of the Sun), „XXX”, „Poza światem” (Cast Away), „Kosmiczni kowboje” (Space cowboys), „Nawiedzony – niektóre domy rodzą się złe” (The Haunting), „Powódź” (Hard Rain), „Wodny świat” (Waterworld), „Epidemia” (Outbreak), „Bez przebaczenia” (Unforgiven), „Nagi instynkt” (Basic Instinct), „Wyrzuć mamę z pociągu” (Throw Momma from the Train) i „Wolny dzień Ferrisa Buellera” (Ferris Bueller’s Day Off). KENNY BATES (szef kaskaderów/ reżyser drugiego planu/ współproducent) w ciągu swojej trzydziestoletniej kariery był szefem kaskaderów lub kaskaderem w ponad 150 filmach i projektach telewizyjnych. W 1993 został uhonorowany nagrodą Scientific and Engineering Award przyznawaną przez Academy of Motion Picture Art. And Sciences za zbudowanie systemu zmniejszającego szybkość (Bates Decelerator System), który znacznie zwiększył bezpieczeństwo kaskaderskich upadków z dużych wysokości. Pracował we wszystkich filmach Michael’a Bay’a, ostatnio na stanowisku szefa kaskaderów i współproducenta w „Pearl Harbor”, za który otrzymał nagrodę Taurus Award przyznawaną przez World Stunt Academy. Na pozycji szefa kaskaderów, reżysera drugiego planu i współproducenta pracował także w filmach „Armageddon” i „Twierdza” (The Rock), a jako szef kaskaderów i reżyser drugiego planu w filmie „Bad Boys”. Nadzorował również produkcję „Bad Boys II”, nowej wersji „Teksańskiej masakry piłą mechaniczną” (The Texas Chainsaw Massacre) i „Amityville” (The Amityville Horror). Jego firma Alternative Innovations zajmuje się całym specjalistycznym olinowaniem i pomostami zarówno dla kaskaderów jak i dla kamer we wszystkich projektach Bay’a. Inne filmy w których Bates zajmował stanowisko szefa kaskaderów i reżysera drugiego planu to „Włoska robota” (The Italian Job), „Bad Company”, „Dzień próby” (Training Day) i „Lot skazańców” (Con Air). Wykonywał zadania kaskaderskie w wielu filmach, łącznie ze zdobywającym właśnie ekrany „Mr. & Mrs. Smith”, „Szybcy i wwściekli” (The Fast and the Furious), “Batman I Robin” (Batman & Robin), “Wodny świat” (Waterworld), “Maska” (The Mask), “Kruk” (The Crow), “Człowiek demolka” (Demoliton Man), “Prawdziwy romans” (True Romance), “Szklana pułapka” (Die Hard) i „Szklana pułapka 2” (Die Hard 2). Oprócz tego pracował jako reżyser drugiego planu w filmie „Godziny” (The Hours), „Bad Company” i „Zmiana Pasa” (Changing Lanes).