Koreeda wzniósł się na wyżyny. Nie ocenia, nie potępia, nie daje wykładu. Obserwuje i spostrzeżeniami tymi się dzieli. To, co widzowie pomyślą, jest kwestią indywidualną. Tak jak niewielkie rzeczy cieszą bohaterów tego utworu, tak skromne kadry starają się wydobyć niesamowitość z codzienności. Uwznioślić powszedni nieporządek mieszkania, zaczarować czas wspólnych posiłków. Zdany jest nam także trud oceny działaś Osamu, Nobuyo, Aki i seniorki rodu, którzy czule zajmują się dziećmi, ale parają się też niegodnymi czynnościami. Lecz nie wszystko jest tu powiedziane wprost, wiele słyszymy jedynie zdawkowo. Odważycie się postawić na tej podstawie wyrok? W ciszy i samotności Shota wypowie to, czego długo nie miał odwagi powiedzieć, a Yuri- Lin wyjży poza ciasny korytarz, gdzie leżą jej zabawki. Czy to dobre widoki na przyszłość? Film miałem przyjemność obejrzeć na Nowych Horyzontach- jako ostatni przed zakończeniem, a 3 lata temu ostatni tamże widziałem mniej udany "Po burzy". Mam tu widocznie wytycznone ścieżki. Skromne, kameralne, ale jak dziś potrzebne kino.