za dużo różnych motywów i zdarzeń, które połączone są w mało harmonijny sposób: ogólny
dramat zbiorowości przeplata się tu z wątkami indywidualnymi, które niekiedy burzą spójność.
Poza tym poziom artystyczny też jest tu zróżnicowany: niekiedy jest awangardowo (np przy
sekwencji wymownych, symbolicznych zdjęć miasta), a innym razem sentymentalnie i
sztucznie (jak przy rozmowie telefonicznej w jednej z ostatnich scen). Jakkolwiek film broni się
dzięki ogólnej, humanistycznej wymowie oraz emocjonalnej otoczce, która jest tu akcentem
nadającym filmowi nerw - co jest zresztą specyficzną cechą kina włoskiego.