Kino bardzo, bardzo społeczne. Sugestywne. Film jest wręcz ideałem w zakresie przedstawienia gwałtowności emocji młodej jednostki (z marginesu społecznego). Młodocianego na wpół przestępcy a jednocześnie osobowości aspołecznej, wykluczonej, roszczeniowej ale gdzieś w dalekiej głębi serca może dobrej a na pewno nieszczęśliwej.

Rod Paradot jako Malony po prostu kradnie ten film. Fascynują te jego nieokiełzane, agresywne wybuchy złości. Ta wściekłość, która dosłownie buzuje pod pokrywką. Wystarczy ją lekko uchylić, dać pretekst - aby wybuchła z ogromną siłą. Fascynuje też jego próba walki z własną słabością. Dobre intencje, które zwykle ..brukują piekło. Utopijne, niedojrzałe wyobrażenia o życiu i jego powinnościach. Uproszczone a nawet fałszywe wzorce rodziny, związku czy pracy.

Pięknym dopełnieniem postaci Malony’ego jest jego matka (Sara Forestier jako Séverine) Właściwie dopiero widząc jej postać można zrozumieć jak tworzy się patologia systemu. Patologia rodziców i dzieci. I ich dzieci. Niedojrzałe, nieprzystosowane matki podejmują niedojrzałe decyzje. Na społecznym marginesie, na społecznych peryferiach przychodzą na świat Malony’owie, którzy od małego oglądają świat hulanki, niedojrzałości, bezrobocia i przestępczości. Za parawanami pozorów miłości rodzicielskiej i uczuć rodzinnych rozwija się spaczona osobowość nastoletniego chłopca. Odwrotny świat wartości.

Gdzie w tym wszystkim jest Państwo? W sumie nie wiadomo. Można zobaczyć tylko donkiszotowską walkę urzędników z armią młodocianych. Próbę zawracania kijem rzeki. Jednostkowe sukcesy i systemowe porażki. Paragrafy, przepisy, zasady, które racjonalnie próbują naprawić emocjonalną(!) materię. Sam fakt pokazania tej historii w ujęciu dziesięciu lat pokazuje jak skomplikowanych spraw ona dotyczy skoro potrafi trwać tak długo.
Zresztą patologia rodzi patologię. Podawanie ręki zaczyna być traktowane jako powinność państwa i innych ludzi. Głównie do ..zamiatania kłopotów. Oferta opieki i pomocy zamienia się w roszczeniowe żądania.

Ładnie, dojrzale prezentuje się tu Catherine Deneuve. Pani Sędzia. Dobroduszna matrona zagubiona w dawaniu kolejnych szans. Frapuje Benoît Magimel (jako Yann). On szedł już kiedyś tą drogą ale potrafił zatrzymać się na czas. Ale i jego cierpliwość wystawiona jest na ogromną próbę. Momentami uwodzi młodziutka Tess (Diane Rouxel) – ważny składnik tej opowieści.

Paliły się już przedmieścia i blokowiska francuskich miast. Ten film pokazuje w pewnym stopniu gdzie znajduje się paliwo do tego ognia.


Ode mnie: 8/10
............................................................ ....................................................................
Obejrzałem na 22. Festiwalu Filmowym „Wiosna Filmów” (Warszawa, IV.2016)

Moją podróż przez ekrany kinowe i kina Polski można oglądać na Facebooku pod nazwą "Wszystkie Kina Studyjne Polski"