Sarah Huttinger (JENNIFER ANISTON) nie wie, co robić. Zgodziła się wyjść za swojego chłopaka, Jeffa (MARK RUFFALO), lecz teraz z przerażeniem zastanawia się, jak przez to przejdzie. Jej kariera dziennikarska zatrzymała się na pisaniu nekrologów dla New York Timesa. A teraz jej siostra, Annie (MENA SUVARI) rzuca się w wir małżeństwa ze swym partnerem do tenisa, przez co Sarah musi wrócić do domu w kalifornijskiej Pasadenie, aby wziąć udział w ceremonii weselnej... co niestety oznacza konieczność przebywania z rodziną. Od najmłodszych lat Sarah była czarną owcą w rodzinie i nigdy nie wiedziała, gdzie jej miejsce. Choć kocha swego ojca i siostrę, nie jest w stanie pogodzić się z ich ustatkowanym trybem życia i czasem spędzanym w klubach rekreacyjnych i na meczach tenisowych. A dla Sarah powrót do domu jest konfrontacją ze śmiertelnie nudnym i niespontanicznym życiem, którego panicznie się boi. Jedyne, co pozwala jej znieść te odwiedziny, to towarzystwo jej zgryźliwej babki, Katharine (SHIRLEY MacLAINE), której niechcący wymyka się uwaga, że Sarah nie jest pierwszą kobietą w rodzinie, która tchórzy przed weselem – trzydzieści lat wcześniej matka Sarah uciekła z tajemniczym młodzieńcem na kilka dni przed ślubem z ojcem Sarah. Co ciekawe, mniej więcej w tym samym czasie w miasteczku rozniosła się plotka o dziewczynie, która uciekła z pewnym młodzieńcem uwiedzionym przez matkę dziewczyny, co stało się wielkim skandalem w Pasadenie. Z plotki powstała książka, a z książki – film. Teraz, w środku wesela siostry, Sarah gorączkowo poszukuje kasety z filmem Absolwent z 1967 roku, przekonana, że jej rodzina mogła być inspiracją dla tej historii – Katharina mogła być starszą panią, a własna matka Sarah – jedyną miłością młodzieńca. Pozostaje tylko pytanie: kim jest ten młodzieniec? Wierząc, że historia sprzed lat może być kluczem do jej prawdziwej tożsamości, Sarah wysyła Jeffa samolotem do Nowego Jorku, a sama podąża do San Francisco, aby spotkać się ze szkolnym kolegą matki, Beau Burroughsem (KEVIN COSTNER), który obecnie jest znanym miliarderem internetowym. Odnaleziony nie jest z pewnością jej dawno straconym ojcem, ale kimś, w kim mogłaby się nawet zakochać... albo chociaż spędzić z nim noc. Dziwne spotkanie z mężczyzną uosabiającym przygodę i dreszczyk podniecenia, o których – jak jej się wydawało – marzyła, prowadzi ją wyboistą drogą do tego, co zna najlepiej i najmniej rozumie – do jej własnej rodziny. * * * Warner Bros. Pictures przedstawia, we współpracy z Village Roadshow Pictures, film wyprodukowany przez Section Eight / Spring Creek, z JENNIFER ANISTON, KEVINEM COSTNEREM, SHIRLEY MacLAINE i MARKIEM RUFFALO w rolach głównych, pod tytułem Z ust do ust. W pozostałych rolach RICHARD JENKINS oraz MENA SUVARI. Reżyseria: ROB REINER, produkcja: PAULA WEINSTEIN oraz BEN COSGROVE, scenariusz: T.M. GRIFFIN. Producenci wykonawczy: GEORGE CLOONEY, STEVEN SODERBERGH, JENNIFER FOX, MICHAEL RACHMIL, LEN AMATO, ROBERT KIRBY oraz BRUCE BERMAN. Zdjęcia: PETER DEMING, A.S.C.; kierownik produkcji: TOM SANDERS; montaż: ROBERT LEIGHTON, A.C.E.; muzykę skomponował MARC SHAIMAN; współprodukcja: FRANK CAPRA III; kostiumy: KYM BARRETT. Z ust do ust będzie dystrybuowany na świecie przez Warner Bros. Pictures, spółkę Warner Bros. Entertainment Company, a w wybranych krajach przez Village Roadshow Pictures. rumorhasitmovie.warnerbros.com
O FABULE
Z ust do ust odsłania uśpione, stateczne, bogate „z dziada pradziada” przedmieście Los Angeles – Pasadenę. – Pasadena jest taką idealną, bardzo porządną, rozwarstwioną enklawą – komentuje Paula Weinstein (Sposób na teściową, Nawrót depresji gangstera), która wyprodukowała film wraz z Benem Cosgrove’em (Good Night, And Good Luck). – Wszystko odbywa się zgodnie z ustalonymi zasadami, wszyscy spędzają czas w tym samym klubie, robią zakupy w tych samych sklepach i znają wszystkich w okolicy. Taki układ może wydawać się przytłaczający i śmiertelnie nudny. Nieodłączną częścią tego środowiska jest rodzina Huttingerów: ojciec Earl (Richard Jenkins), córka Sarah (Jennifer Aniston) i jej młodsza siostra Annie (Mena Suvari). Matka Sarah, która wyszła za mąż będąc młodą i piękną kobietą, zmarła, gdy Sarah miała dziewięć lat. – Sarah jest zagubiona i niepewna tego, dokąd zmierza i kim jest – mówi Jennifer Aniston, która zdobyła popularność grając w serialu telewizyjnym Przyjaciele, a następnie zapadła w pamięć widzów rolami w takich filmach, jak Życiowe rozterki oraz Bruce wszechmogący. – Myślę, że wynika to z faktu, iż ma ogromne poczucie pustki z powodu niedopasowania do rodziny, które szczególnie ujawniło się po śmierci matki. Sarah mieszka w Nowym Jorku, realizując karierę dziennikarską, która najwyraźniej osiągnęła swój szczyt na etapie pisania ogłoszeń o ślubach i nekrologów dla New York Timesa. Niezdecydowanie, jakie odczuwa wobec swej pracy i rodziny, znajduje swój wyraz w relacji z jej narzeczonym, Jeffem, o którego poślubieniu myśli z przerażeniem. – Sarah ogromnie obawia się, że zostanie wciągnięta w stateczny styl życia swojej rodziny – zauważa Rob Reiner, który kierował kilkoma najbardziej udanymi i lubianymi przez publiczność komediami wszechczasów, między innymi Kiedy Harry poznał Sally oraz Oto Spinal Tap. – Ona nie tylko pragnie przygód, ale czuje też, że chyba godzi się na coś, co nie byłoby konsekwencją tego, kim jest. Obawia się, że zatraci własną tożsamość w stylu życia klasy średniej. Gdy ślub Annie sprowadza Sarah znów do Pasadeny, ich ojciec wita Jeffa jak syna... lecz Sarah nie ma zamiaru mówić komukolwiek, że są zaręczeni. – Jeff to dobry chłopak o dość sprecyzowanych zamiarach – mówi Mark Ruffalo, który zbierał pochlebne opinie za swe role zarówno w dramatach, jak i komediach, np. Możesz na mnie liczyć, Zakochany bez pamięci oraz Jak w niebie. – Jeff kocha Sarah i chce się z nią ożenić. Później widzi, jak Sarah popada w niezdecydowanie i niechęć do podejmowania takiego zobowiązania. Nie jest pewna decyzji, którą podjęła, przyjmując oświadczyny Jeffa. Przeraża ją podejmowanie jakichkolwiek decyzji czy dokonywanie wyborów. Nie mówiąc nikomu o zaręczynach, unika dokonania jednego z takich wyborów życiowych. W przeciwieństwie do swojej siostry, na myśl o małżeństwie Annie tylko śmieje się i piszczy z radości. Zupełnie inaczej niż Sarah, Annie jest wesoła i pełna entuzjazmu, innymi słowy – jak ujmuje to Sarah – „Moja siostra lubi skakać z radości”. – Annie i Sarah dogadywały się ze sobą, ponieważ tego ludzie spodziewają się po siostrach w Pasadenie – zauważa Mena Suvari, gwiazda filmu American Beauty oraz obu części American Pie. – Nie wydaje mi się jednak, żeby miały ze sobą większy kontakt emocjonalny. Sarah nie może uwierzyć, że jej siostra z taką łatwością podejmuje się małżeńskiego życia. Dla niej ślub jawi się jako koniec wszelkich podniecających atrakcji i początek bezmyślnej nudy. – Annie rzuca się w życie na łeb na szyję, nie myśląc o tym zanadto – mówi Suvari. – W pewnej chwili Sarah pyta ją, czy się nie boi, a Annie odpowiada: „A czegóż mam się bać?”. Po prostu nie rozumie tego i czuje się zakłopotana tak niemądrym pytaniem siostry. W domu Huttingerów wszyscy trzymają się bezpiecznych tematów rozmów – sportu, tenisa, wędkarstwa. Właśnie dlatego Sarah nigdy nie była w stanie zgłębić ani zrozumieć, czego brakowało jej w relacjach z rodziną – mówi Aniston. – Jest trochę jak Góra Świętej Heleny – gotowa do wybuchu. W filmie widzimy jej drogę do odnalezienia własnego ja, które pozwala jej dokonać właściwego wyboru. Grając Sarah, Aniston dotyka ogólnoludzkiego problemu, jakim jest obranie drogi, która zadecyduje o naszej przyszłości. – Jennifer pozwala nam przeżyć emocjonalną podróż tej bohaterki – mówi Reiner. – Jest atrakcyjna i czarująca, a ponadto równie dobrze spisuje się w scenach komediowych, jak i prawdziwie emocjonalnych. Takie połączenie trudno znaleźć u aktora. Richard Jenkins gra Earla Huttingera, spokojną głowę rodziny. – Z wierzchu wydaje się, że Earl jest nieświadomy napięcia czy niepokoju, jaki odczuwa Sarah – mówi Jenkins, doświadczony aktor, którego można było zobaczyć w popularnym serialu Sześć stóp pod ziemią oraz w filmie North Country. – Myślę jednak, że tak nie jest. Po prostu decyduje, że zajmie się tym, gdy w jego mniemaniu stanie się to poważnym problemem jego córki. Następnie sam przejmuje inicjatywę i mówi jej to, co jego zdaniem powinna wiedzieć. Najbardziej wyrozumiałą postacią w tym galimatiasie jest „matka matki” Sarah, Katharine (która nie znosi ksywki „babcia”), grana przez Shirley MacLaine. Reiner przyznaje, że był zachwycony okazją współpracy z tą legendą kina, która była nominowana do sześciu Oskarów, a w 1984 roku otrzymała tę nagrodę za niepowtarzalną rolę w Czułych słówkach. – Jest wybitna – zachłystuje się reżyser. – Ma specyficznie zgryźliwe poczucie humoru, które idealnie nadawało się do roli Katharine, będącej swego rodzaju gwiazdą w tej beznamiętnej pasadeńskiej społeczności. Shirley dokładnie wiedziała, jak ma grać samą siebie. – Shirley jest jak petarda – mówi Aniston. – Uwielbiam tę kobietę – jest jedną z moich idolek i nadal nie mogę uwierzyć, że miałam okazję z nią pracować. Jest fantastyczna pod każdym względem. – Katharina przetrwała w tym pasadeńskim bagienku dzięki swej buntowniczej naturze i nieostrożnemu, pikantnemu poczuciu humoru – mówi MacLaine o swej postaci, która ujawnia, że matka Sarah uciekła do Cabo San Lucas, by być z młodzieńcem, który nie był ojcem Sarah, na tydzień przed ślubem – wracając jednak w porę na ceremonię. – Gdy Sarah zaczyna zadawać pytania, Katharine nie chce się mieszać w tę całą historię – kontynuuje MacLaine. – Nie chce zranić uczuć swego zięcia i naprawdę nie ma ochoty dzielić się całą historią o tym, co zaszło pomiędzy nią, jej córką i ich wspólnym kochankiem. Aby jeszcze bardziej skomplikować sytuację, Sarah dowiaduje się od swej ciotki, że ów młodzieniec był szkolnym kolegą i przyjacielem autora powieści sprzed lat pod tytułem Absolwent. – Sarah jest wstrząśnięta – mówi Weinstein. – Nigdy nie słyszała tej opowieści o swojej matce. Zawsze wyobrażała ją sobie jako porządną, miłą i czarującą gospodynię domową. Myśl o tym, że matka czuła się osaczona, dokładnie tak, jak obecnie czuje się Sarah, jest dla niej zaskoczeniem. Czy matka uciekła, by uwolnić się z więzów i nareszcie przeżyć jakąś przygodę, czy też był to po prostu romantyczny zryw? Wszystkie te informacje powodują, że Sarah błądzi jak we mgle, zastanawiając się, czy mogła być efektem tego romansu. Aby rozszyfrować zagadkę swego pochodzenia, Sarah wyrusza na poszukiwanie człowieka, który może być brakującym elementem jej życia. – W samym środku wesela siostry Sarah otwiera puszkę Pandory, która mogłaby wyjaśnić, dlaczego tak bardzo różni się od ojca i siostry – mówi Aniston. – Nie jest do nich podobna, nie lubi grać w tenisa, nawet samochodem jeździ szybciej niż oni oboje. Nagle wszystkie te różnice zdają się mieć sens, więc wyrusza na poszukiwanie odpowiedzi na nurtujące ją pytanie: jeśli nie jest rodowitą Huttingerówną, to kim jest naprawdę? I kim jest jej ojciec? Jeff chce jej pomóc w odnalezieniu prawdziwej tożsamości, jednak nie jest w stanie przewidzieć, jak dziwny obrót przybiorą wydarzenia. – Tak naprawdę, jemu jest wszystko jedno, kim jest ojciec Sarah – mówi Ruffalo. – Jednak jego cierpliwość obraca się przeciw niemu i prawie doszczętnie rujnuje szanse na ich wspólne życie. Reiner zwraca uwagę, że Ruffalo nadał swej postaci niewysłowioną siłę, która pozwala Jeffowi przetrwać niewygodną dla niego sytuację. – Jego rola jest trudna z powodu faktycznego odwrócenia ról – mówi reżyser. – Gra typową dla romantycznej komedii rolę żeńską, a mimo to musi pokazać prawdziwie męską siłę charakteru. Mark jest jednym ze znakomitych współczesnych aktorów amerykańskich – jest niebywale pociągający i przystojny, a przy tym umie subtelnie łączyć elementy komediowe i dramatyczne, słabość i siłę. Źródłem problemów Sarah jest jej obawa, że wraz ze ślubem odejdzie na zawsze szansa na przeżycie przygody. A gdy w końcu spotyka mężczyznę, do którego matka uciekła przed laty do Meksyku, sama ulega jego czarowi. – Beau Burroughs jest marzeniem trzech pokoleń kobiet – mówi Reiner. – Jest symbolem przygody i dreszczyku emocji – innego rodzaju życia, marzenia o życiu, które jeszcze można by wieść. W nieco pokrętny sposób pokazujemy trzy pokolenia kobiet, które zdecydowały się na skok w bok do krainy Beau, aby przekonać się, kim naprawdę są. Postać ta symbolizuje życie, którego naszym zdaniem chcemy, które powinniśmy mieć – życie, które czeka gdzieś za rogiem i które może nam przelecieć koło nosa. Kevin Costner, który wsławił się rolami w takich filmach, jak Tańczący z wilkami, Bodyguard, Robin Hood: Książę złodziei, a ostatnio w Ostrych słówkach, gra rolę Beau Burroughsa, tajemniczego mężczyzny w życiu rodziny Huttingerów. – Beau jest dobrze prosperującym, ambitnym facetem, który w światku komputerowym uchodzi za kogoś, kto potrafi rozpoznawać trendy rynkowe – mówi Costner. – W momencie, gdy odnajduje go Sarah, zapewne pracuje nad trzecią czy czwartą spółką, którą kupił i odsprzedał z zyskiem. – Kevin jest jednym z najbardziej czarujących mężczyzn na świecie – zauważa Weinstein. – Swą elegancją przypomina dawnych gwiazdorów kina. Jest światowcem, a jednocześnie jest bardzo bezpośredni i rzeczowy. Uwiarygodnia tym fakt, że Beau mógł rzeczywiście mieć taki wpływ na Sarah, jej matkę i babkę. Beau jest odnoszącym ogromne sukcesy buntownikiem, któremu Sarah może wypłakać się w rękaw, gdy traci nad sobą panowanie, dowiadując się, że nie mógł być on jej ojcem. – Znajduje się więc ponownie w punkcie wyjścia – mówi Aniston. – Rozwiązanie zagadki, którego była pewna, okazuje się nim wcale nie być. Później, po nocy spędzonej na rozmowie, Sarah zdaje sobie sprawę z tego, że chciałaby pocałować Beau. – Zadaje sobie poważne pytania na temat swojego życia, a do tego dotyka ją kryzys zbliżającego się zamążpójścia – mówi Costner. – Rozmowa z Beau rozwiewa w pewien sposób jej obawy. Odczuwa ulgę i komfort, ale jednocześnie jest bardzo słaba psychicznie. Dodajmy do tego kroplę alkoholu i mamy klops! Po nocy spędzonej razem, Sarah pozostaje sama z decyzją, którą długo odkładała na potem – czy jest gotowa związać się z Jeffem, czy raczej dać się porwać upojnemu, lecz przelotnemu romansowi z Beau? – Beau zwraca uwagę w filmie, że To kobiety z tej rodziny za mną latają – mówi Weinstein. – Odgrywa rolę adwokata diabła, mówiąc Nie musisz się do niczego zobowiązywać. Możesz zrobić, co tylko chcesz. Beau jest lekiem na obawy, że Sarah straci swój głos, swoją tożsamość. To bardzo dla niej kuszące, ponieważ właśnie z powodu poczucia osaczenia znalazła się w takim położeniu. Rozsupłanie tego węzła gordyjskiego jest niezwykle atrakcyjnym tematem dla Reinera, który w swej karierze zgłębiał trudne i zabawne zarazem wymiary związków między ludźmi. – Rob umie znaleźć humor i empatię w każdej sytuacji uczuciowej i nadać jej prawdziwy wymiar – mówi Weinstein. – Rozumie jednoczesną chęć związania się na stałe i ucieczki przed odpowiedzialnością. Z każdej sytuacji, z każdej sceny jest w stanie wydobyć element prawdziwy, z którym można się zidentyfikować, czyniąc go zabawnym lub smutnym, ale zawsze wypływającym z rzeczywistych uczuć. – Wyczucie Roba jest nienaganne – dodaje MacLaine. – To ogromnie ważne, gdy balansuje się jak na linie pomiędzy dramatem a komedią. Lecz jeśli już spadać z tej liny, to na wesoło.
O PRODUKCJI
Akcja filmu Z ust do ust rozgrywa się w 1997 roku, co pozwala zsynchronizować ze sobą rok wydania powieści Absolwent oraz premiery opartego na niej filmu z wiekiem bohaterów, jednak tłem historii jest współczesna Pasadena oraz w kilku scenach Nowy Jork i Północna Kalifornia. Pasadena, założona około roku 1885 u podnóży gór San Gabriel, była ulubionym zimowym miejscem wypoczynku bogatych mieszkańców Wschodu USA, których wiele okazałych rezydencji stoi do dziś. W filmie obiegowym dowcipem w kręgach Huttingerów jest powiedzenie: „Nikt nie pochodzi z Los Angeles. Ale jeśli pochodzisz z Los Angeles, to pewnie jesteś z Pasadeny”. – To społeczność ludzi, podobna do wielu innych, wyznająca bardziej tradycyjne, konserwatywne wartości – komentuje producent, Ben Cosgrove. – To świat domków otoczonych białym płotkiem, w którego tryby Sarah panicznie boi się dostać. I to właśnie ten cały świat staje się osobnym bohaterem tej historii. Akcja filmu rozgrywa się w kilku miejscach – w Nowym Jorku, gdzie mieszka Sarah i dokąd w końcu musi powrócić, w Pasadenie, rodzinnym miasteczku Huttingerów oraz w Północnej Kalifornii, gdzie Sarah odnajduje Beau Burroughsa. Dwukrotnie nominowany do Oscara Thomas Sanders (Szeregowiec Ryan, Drakula) chciał stworzyć odmienne od siebie środowiska. – Barwy w świecie Huttingerów są nieco nudnawe i klaustrofobiczne – opisuje. – Natomiast w świecie Beau Burroughsa wszystko jest piękne, kolorowe i na wierzchu. Bardzo ostrożnie dobieraliśmy paletę kolorów, by mieć pewność, że gdy nasze postacie znajdowały się w różnych otoczeniach, stanowiły odzwierciedlenie własnych światów. Autorzy filmu umieścili kolację z próbą ceremonii weselnej w domu Huttingerów, aby jeszcze bardziej podkreślić wyjątkowy charakter rodziny. – Pasadena nie jest biedna pod żadnym względem – tłumaczy Sanders – jednak chcieliśmy porównać niezwykle bogate otoczenie Beau ze światem Sarah, aby widzowie mogli przekonać się, w jaki sposób wpłynie na nią tak drastyczna zmiana scenerii. Specjalistka od kostiumów, Kym Barrett (trylogia Matrix) w podobny sposób zajęła się kontrastami w zakresie garderoby. – Wrzucenie osoby, która jest bardzo przeciętna i skromna, w niewiarygodną i niezwykłą sytuację wydawała się wspaniałym pomysłem, ponieważ można było odegrać dwa światy – jeden obok drugiego – mówi. Barrett stworzyła bardzo typową odzież dla młodej, aktywnej zawodowo kobiety z 1997 roku, nie zapominając o tym, że w Pasadenie ma ona przebywać tylko przez chwilę i w związku z tym ma mieć przy sobie ograniczoną ilość ubrań. – Potem, kiedy jej wyjazd się opóźnia z powodu wszystkich tych romantycznych wydarzeń, chciałam, żeby wszystkie jej ubrania dały się dopasować do tych sytuacji – wyjaśnia Barrett. Podczas przymiarek przed rozpoczęciem zdjęć Barrett miała okazję współpracować z aktorami i jeszcze lepiej poznać grane przez nich postacie. – Jennifer miała kilka bardzo konkretnych pomysłów na to, co Sarah mogłaby na sobie nosić – zauważa. – Nie chciała ubrań od projektantów, ponieważ Sarah nie należy do osób goniących za trendami mody. W końcu uszyliśmy jej kilka strojów, a pozostałe rzeczy kupiliśmy i nieco poprawiliśmy, by wyglądały jak ubiory, które Sarah mogłaby rzeczywiście nosić w tamtym czasie. Z kolei prawie cała garderoba postaci Shirley MacLaine, Katharine, była szyta przez krawców. – Miałyśmy spory ubaw z Shirley, ponieważ grana przez nią postać zniewoliła ją do cna – wspomina Barrett. – Chciała znać tło opowieści, wzorzec kolorystyczny, wszystko to, co sprawia mi taką radość w moim zawodzie. Bardzo podobało mi się, że naprawdę wyglądała jak gwiazda filmowa. Zdjęcia rozpoczęto w Palos Verdes w Kalifornii, po czym zostały one przeniesione do Four Seasons Biltmore Hotel w Los Angeles. W kolejnych tygodniach obsada wraz z ekipą przeniosła się do Pasadeny, w której wykorzystała wiele scenerii miasteczka. W filmie Z ust do ust pojawia się kilka historycznych budynków Pasadeny, między innymi Kościół Episkopalny Wszystkich Świętych – wzniesiony w gotyckim stylu budynek z 1923 roku, znany ze swych witraży, w tym z oryginalnego okna od Tiffany’ego. Kościół jest scenerią dla ślubu Annie, na który Jeff i Sarah przyjechali z Nowego Jorku. Ceremonię odprawia w filmie George Regas, który po 28 latach pełnienia funkcji proboszcza w Kościele Wszystkich Świętych odszedł na emeryturę, a niegdyś był pastorem scenarzysty T.M. Griffina, który wychował się w Pasadenie. Po drugiej stronie ulicy znajduje się Ratusz, budowla z 1927 roku inspirowana stylem renesansowym szesnastowiecznego włoskiego architekta włoskiego, Andreasa Palladino. Pokryta dachówkami kopuła budynku widoczna jest z odległości kilku kilometrów, a na dziedzińcu znajduje się duża fontanna, przy której kręcono sekwencję balu à la Casablanca. W tej scenie Beau zabiera Sarah na ekstrawagancki bal w Północnej Kalifornii, aby mogła przekonać się o tym, jak wygląda jego życie. Kościół Episkopalny Wszystkich Świętych były od razu uwzględniony w scenariuszu, jednak budynek Ratusza okazał się nieprzewidzianym, acz doskonałym dodatkiem. Kierownik produkcji Thomas Sanders dowiedział się, że miasteczko planuje modernizację Ratusza pod kątem potencjalnego zagrożenia trzęsieniami ziemi w czasie, gdy miały być kręcone zdjęcia do filmu, i przeglądając harmonogram wymyślił, że byłoby to doskonałe miejsce na bal w stylu Casablanca. – Zebrałem ekipę w Ratuszu i wspólnie zaplanowaliśmy wygląd balu, jeszcze zanim otrzymaliśmy od miasta pozwolenie na wykorzystanie budynku – mówi. – Miałem przeczucie, że nam pozwolą – naprawdę nie mieli nic do stracenia. Ponieważ władze miasta i tak przeniosły już użytkowników budynku do innych lokali, nasz dział artystyczny miał rzadką okazję wstępu przez tydzień na cały teren budynku. Dzięki temu udało nam się przekształcić go w opływającą w zbytki scenerię balu. Operator Peter Deming z ogromną przyjemnością zabrał się za projektowanie oświetlenia dla tak dużej przestrzeni. – Dziedziniec był ogromny – relacjonuje. – Było tam mnóstwo miejsc, w których mogliśmy ukryć lampy, a przy lekkiej garderobie i stołach tworzenie atmosfery wieczoru było bardzo ambitnym zadaniem. Aby je zrealizować Deming umieścił wypełnione helem balony z lampami ukrytymi wewnątrz wysoko ponad dziedzińcem, nadając mu egzotyczną poświatę, która była widoczna w całej okolicy. Bal Casablanca był bardzo dużym przedsięwzięciem dla działu kostiumów, ponieważ scena wymagała udziału bardzo wielu statystów. Barrett i jej zespół ubrali każdego statystę w stroje z epoki, buty, biżuterię, pończochy, nie mówiąc o przygotowaniu fryzur i makijażu. – Przymiarki z każdym zajęły nam w sumie trzy tygodnie, ponieważ musieliśmy ich ubrać od stóp do głów – wspomina. Oprócz Pasadeny, Z ust do ust był kręcony na ranczu Saddlerock na wzgórzach wznoszących się nad Malibu, w domu w eleganckiej okolicy Los Angeles - Hancock Park, w terminalu imienia Toma Bradleya na lotnisku w Los Angeles, na plaży stanowej Leo Carrillo w Malibu oraz w San Pedro (Kalifornia) w urządzonym z przepychem Art Deco Warner Grand Theatre. Warner Grand, zbudowany w 1931 roku, był pierwszym teatrem nad Zatoką Południową wyposażonym w urządzenia nagłaśniające. Zdjęcia odbywały się także w tunelach zbudowanych w okresie II wojny światowej w ramach programu robót publicznych przy Arroyo Seco Parkway prowadzącej do Pasadena Freeway, najstarszej autostrady w kraju.
O ABSOLWENCIE
Ta przełomowa satyra na społeczeństwo, nominowana do siedmiu nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej i zdobywczyni nagrody dla najlepszego reżysera, była początkiem aktorskiej kariery dwukrotnego zdobywcy Oscarów, Dustina Hoffmana, i ugruntowała pozycję uznanego w branży reżysera Mike’a Nicholsa. W filmie nagranym w buntowniczym duchu lat 60. i z przełomową muzyką zespołu Simon and Garfunkel, rolę Bejamina Braddocka zagrał Hoffman, panią Robinson – Anne Bancroft, a jej córkę, Elaine – Katherine Ross. Film wyreżyserował Mike Nichols, a scenariusz napisali Buck Henry i Calder Willingham na podstawie powieści Charlesa Webba. Absolwent, opublikowany w 1963 roku, był udanym debiutem powieściowym młodego Webba. Powieść ukazuje załamanie, jakie przeżywa mieszkający w Pasadenie Benjamin Braddock w wyniku ukończenia szkoły, oraz opisuje jego spotkania z niejaką panią Robinson, znudzoną, choć atrakcyjną żoną współpracownika jego ojca. Gdy Benjamin zakochuje się w pięknej córce Robinsonów, Elaine, pani Robinson niszczy ich związek, mówiąc Elaine o swoim romansie z Benjaminem. Jednak to go nie zraża – po raz pierwszy w życiu Benjamin wie, czego chce, i konsekwentnie dąży do zdobycia Elaine, choć ta przygotowuje się do ślubu z kim innym.
O OBSADZIE
Urodzona w Sherman Oaks (Kalifornia) i wychowana w Nowym Jorku, JENNIFER ANISTON (Sarah Huttinger) jest wszechstronną aktorką, która rozpoczęła swą karierę w bardzo młodym wieku, dzięki ojcu, Johnowi Anistonowi, który grał serialu obyczajowym telewizji NBC Days of Our Lives, oraz ojcu chrzestnemu, którym był nieżyjący już Telly Savalas. Aniston niedawno ukończyła zdjęcia do komedii romantycznej The Break Up, w której zagrała wraz z Vince’em Vaughnem, a której premiera ma się odbyć wiosną 2006 roku. Ostatnio można było ją zobaczyć w thrillerze Wykolejony, u boku Clive’a Owena. Premiera filmu odbyła się w listopadzie. Aniston zakończyła także niedawno 10. i ostatni sezon w hitowym serialu komediowym Przyjaciele, w którym grała wraz z Courteney Cox-Arquette, Mattem LeBlankiem, Matthew Perrym, Davidem Schwimmerem i Lisą Kudrow, produkowanym dla telewizji NBC. Za rolę Rachel Green otrzymała dwie nominacje do nagrody Emmy w kategorii najlepsza kobieca rola drugoplanowa, a także cztery nagrody People’s Choice Awards dla najlepszej aktorki w serialu komediowym, dwie nominacje do nagrody Screen Actors Guild Award w kategorii najlepsza aktorka komediowa, jak również nominacje do Złotego Globu jako najlepsza aktorka drugoplanowa w komedii, dramacie i miniserialu oraz jako najlepsza aktorka pierwszoplanowa w serialu komediowym. Pierwszą nagrodę Emmy otrzymała w 2002 roku w kategorii najlepsza aktorska pierwszoplanowa w serialu komediowym, a swój pierwszy Złoty Glob w 2003 roku w tej samej kategorii. Ostatnio otrzymała trzecią z kolei nominację do nagrody Emmy jako aktorka pierwszoplanowa w serialu komediowym. Oprócz wielkiego sukcesu, jaki odniosła na małym ekranie, Aniston sprawdza się także w wielu różnych rolach w produkcjach kinowych. Nie tak dawno widzowie mogli ją zobaczyć u boku Bena Stillera w komedii Nadchodzi Polly, a także z Jimem Carreyem i Morganem Freemanem w przebojowej komedii Toma Shadyaca Bruce wszechmogący. Wzięła także udział w bardzo dobrze przyjętym przez krytyków trzecim filmie Miguela Artety Życiowe rozterki, w którym zagrali także Jake Gyllenhaal, John C. Reilly oraz Zooey Deschanel. Za tę rolę Aniston otrzymała nominację do nagrody Independent Spirit Award. Film zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2002 roku, gdzie wzbudził zachwyt krytyki. Aniston zagrała również w filmie Rock Star, u boku Marka Wahlberga, reżyserowanym przez Stephena Hereka; Ta jedyna, wraz z reżyserem Edem Burnsem i Cameron Diaz; Mąż idealny, u boku Kevina Bacona i Olympii Dukakis, w reżyserii Glenna Gordona Carona; Dopóki tam byłaś, z Jeanne Tripplehorn, Sarah Jessicą Parker i Dylanem McDermottem; a także w chwalonym przez krytyków Moja miłość, u boku Paula Rudda. Mogliśmy ją oglądać także w Życiu biurowym oraz Sposobie na bezsenność. Aniston, która jest z pochodzenia Greczynką, spędziła rok swego dzieciństwa z rodziną w Grecji, lecz później przeniosła się do Nowego Jorku, gdy jej ojciec otrzymał rolę w serialu obyczajowym Love of Life. Po raz pierwszy spróbowała swych sił w aktorstwie, gdy mając 11 lat wstąpiła do kółka dramatycznego w Rudolf Steiner School. Doświadczenia zdobyte w tej szkole umożliwiły Aniston rozwinięcie swego zamiłowania do sztuki. Gdy miała 11 lat, jeden z jej obrazów został wytypowany na wystawę w nowojorskim Metropolitan Museum of Art. Profesjonalną edukację aktorską rozpoczęła jako studentka nowojorskiej High School of the Performing Arts. Po ukończeniu tej szkoły w 1987 roku, Aniston zagrała w takich pozabroadwayowskich produkcjach, jak For Dear Life, w nowojorskim Public Theater, oraz Dancing on Checker’s Grave. W 1989 roku otrzymała swoją pierwszą rolę telewizyjną jednej z bohaterek serialu Molloy. Inne role telewizyjne Aniston zagrała w serialach: The Edge i Ferris Bueller, powracającą rolę w Herman’s Head oraz gościnnie w Zagubionym w czasie i Prawie Burke’a. Aniston mieszka obecnie w Los Angeles. KEVIN COSTNER (Beau Burroughs) rozpoczął swą karierę w filmach kina niezależnego, stopniowo zdobywając mniejsze role w lepiej znanych filmach. Jego pierwszą większą rolą kinową była komedia o dorastaniu, Fandango. W ciągu całej swej kariery Costner wybierał różne role – w komediach, filmach akcji i obyczajowych. Zagrał w takich hitach kasowych, jak Bez wyjścia, Bull Durham, Pole marzeń, Bodyguard i Wyatt Earp. Swoje wyjątkowe zdolności filmowe Costner pokazał w filmie Tańczący z wilkami, który wyprodukował, wyreżyserował, w którym zagrał główną rolę i który zdobył siedem Oscarów, w tym za najlepszy film i najlepszą reżyserię. Poza zagraniem swych pamiętnych ról w filmach JFK, Nietykalni oraz Robin Hood: książę złodziei, ponownie spotkał się z reżyserem Bulla Durhama, Ronem Sheltonem, by wspólnie nakręcić hitowy film Tin Cup. Costner zagrał także w Trzynastu dniach, dając ponownie wyraz świetnej współpracy z reżyserem filmu Bez wyjścia, Rogerem Donaldsonem. Wziął także udział w Grze o miłość, Wojnie, 3000 mil do Graceland, Znamieniu oraz w Wysłanniku przyszłości, swej drugiej próbie reżyserskiej. W ubiegłym roku Costner wystąpił w roli reżysera i bohatera kasowego hitu i chwalonego przez krytyków Bezprawia z Robertem Duvallem i Annette Bening. Widzowie mogli ostatnio zobaczyć Costnera w drugoplanowej roli w dramacie obyczajowym Ostre słówka, w którym wcielił się w byłego gracza baseballu niosącym pomoc samotnej matce i jej czterem upartym córkom po zniknięciu ich ojca. Obecnie pracuje nad filmem akcji pt. The Guardian, w którym gra postać legendarnego ratownika amerykańskiej straży przybrzeżnej. SHIRLEY MacLAINE (Katharine Richelieu) zagrała w ponad 50 filmach, niezliczonych rolach telewizyjnych, we własnym miniserialu oraz na deskach teatralnych Broadwayu. W 1984 roku otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki za rolę w Czułych słówkach, mając już na swym koncie nominacje za Długi tydzień w Parkman, Garsonierę, Słodką Irmę, Punkt zwrotny, oraz jako producentka filmu The Other Half of the Sky: A China Memoir, który także współreżyserowała. Wśród otrzymanych wielu międzynarodowych wyróżnień znajduje się dziesięć Złotych Globów, dwie nagrody Festiwalu Filmowego w Wenecji, dwa Srebrne Niedźwiedzie z Festiwali Filmowych w Berlinie oraz przyznana jej w 1999 roku nagroda Złotego Niedźwiedzia za całokształt osiągnięć. Role telewizyjne zaowocowały pięcioma nagrodami Emmy, wieloma nominacjami za sześć muzycznych programów specjalnych, a Shirley MacLaine Special przyniósł jej Złotą Różę na festiwalu w Montreaux. MacLaine zadebiutowała na ekranach kin w 1955 roku w Kłopotach z Harrym Alfreda Hitchcocka, a następnie w: W 80 dni dookoła świata, Swatce, Jak zdobyć męża, Ocean’s Eleven, Kankanie, Two Loves, Niewiniątkach, Dwojgu na huśtawce, Pięciu mężach pani Lizy, Johnym Goldfarbie, Please Come Home, Żółtym Rolls-Roysie, Gambicie, Siedem razy kobiecie, Słodkiej Charity, Dwóch mułach dla siostry Sary, The Possession of Joel Delaney, Wystarczy być, Zmianie pór roku, Madame Sousatzkiej, Stalowych Magnoliach, Pocztówkach znad krawędzi, Drugiej miłości, Zapasach z Ernestem Hemingwayem, Rycerzu pierwszej damy, Pani Winterbourne oraz Czułych słówkach ciągu dalszym i wielu, wielu innych. Ostatnio zagrała w Carolinie, Czarownicy oraz Siostrach. W 1999 roku zadebiutowała jako reżyser i zagrała w bardzo entuzjastycznie przyjętym filmie niezależnym Bruno z Kathy Bates, Garym Sinese, Jennifer Tilly, Brettem Butlerem i dziesięcioletnim Alexem Linzem w tytułowej roli chłopca, który swą indywidualnością zdobywa sobie szacunek kolegów. MacLaine zagrała w swym pierwszym filmie telewizyjnym w 1995 roku, wraz z Lizą Minelli, według scenariusza Ernesta Thompsona opartego na jego hitowej sztuce West Side Waltz. Jej inne role telewizyjne to: główna rola gościnna w popularnym miniserialu stacji CBS Joanna d'Arc, a w 2001 roku połączyła swe siły z trzema innymi symbolami kina: Elizabeth Taylor, Debbie Reynolds i Joan Collins, w komedii zatytułowanej Wieczny blask gwiazd, według scenariusza Carrie Fisher. Film wyświetliła telewizja ABC. W 2002 roku zagrała w miniserialu CBS Polowanie na czarownice. Ostatnio zagrała tytułową rolę znanej królowej kosmetyków, Mary Kay Ash, w filmie telewizyjnym stacji CBS Hell on Heels: the Battle of Mary Kay. MacLaine urodziła się w Richmond w stanie Wirginia, ale wychowała się w Arlington (także w Wirginii) z ojcem – pośrednikiem obrotu nieruchomościami/muzykiem i matką – gospodynią domową/malarką/aktorką. Mając wielkie serce do tańca, MacLaine już w wieku dwóch i pół roku pobierała lekcje baletu, a zanim poszła do liceum, swoje wakacje spędzała statystując w nowojorskich musicalach. Gwiazdą stała się, gdy pełniła rolę dublerski Carol Haney w broadwayowskim przedstawieniu The Pajama Game. Gdy Haney złamała nogę w kostce, MacLaine zastąpiła ją, przyciągając uwagę legendarnego producenta filmów Hala Wallisa, który wówczas siedział na widowni i bez chwili zastanowienia podpisał z nią kontrakt w imieniu wytwórni Paramount Pictures. W 1974 roku wróciła na scenę teatralną, gdzie zagrała jednoosobową rewię zatytułowaną If They Could See Me Now, graną dla wyprzedanych do ostatniego miejsca widowni w Nowym Jorku, Los Angeles, Las Vegas, Atlantic City i w teatrach w całym kraju oraz w największych miastach na całym świecie. Przedstawienie doczekało się swej adaptacji telewizyjnej w stacji CBS, nagrodzonej nagrodą Emmy. Następnie MacLaine zagrała w dwóch kolejnych przedstawieniach telewizyjnych The American Spirit oraz Gypsy in My Soul, które także otrzymało nagrodę Emmy. W 1995 roku bilety na rewię Out There Tonight, w której tańczyła i śpiewała MacLaine, zostały co do jednego wyprzedane na całą trasę po Ameryce. Później aktorka pojechała ze swym przedstawieniem do Japonii, Australii i Anglii, spędziła także dwa i pół miesiąca w trasie po całej Europie. Podczas własnych tras musicalowych pojawiła się u boku Franka Sinatry w kilku docenionych przez krytykę przedsięwzięciach, w tym w przedstawieniach w Radio City Music Hall w Nowym Jorku oraz w Greek Theatre w Los Angeles. MacLaine jest także autorką bestsellerowych książek – wydała dziesięć książek, w tym Na krawędzi, na podstawie której napisała scenariusz do popularnego miniserialu pokazywanego w telewizji ABC, w którym zagrała samą siebie. Wśród innych jej książek są autobiograficzne Don’t Fall Off the Mountain, You Can Get There From Here, Tańcząc w świetle, It’s All in the Playing, Going Within: A Guide for Inner Transformation, Dance While You Can oraz Moje szczęśliwe gwiazdy. Nie tak dawno napisała Out on a Leash, wyjątkową historię przyjaźni ze swą suczką Terry, oraz The Camino, w której opisuje swoją 30-dniową pieszą pielgrzymkę do historycznego sanktuarium Santiago de Compostela przez całą północ Hiszpanii. W tym roku MacLaine otrzymała nagrodę ShowEast za całokształt pracy, a należy wspomnieć, że ta sama organizacja teatralna wiele lat temu uhonorowała ją jako najbardziej obiecującą debiutującą aktorkę. MARK RUFFALO (Jeff Daly) zagrał dotychczas w wielu filmach i jest jednym z najbardziej poszukiwanych w Hollywood aktorów do ról głównych. Po zagraniu w 2004 roku w czterech filmach, na początku tego roku Ruffalo zagrał już w trzech filmach, a kolejne trzy znajdują się na różnych etapach produkcji. Ostatnio Ruffalo zagrał główną rolę wraz z Reese Witherspoon w filmie zatytułowanym Jak w niebie, który na ekrany kin wszedł we wrześniu. W reżyserowanym przez Marka Watersa filmie Ruffalo gra wdowca, który zakochuje się w duchu kobiety nawiedzającym mieszkanie, do którego się przeprowadził. Przed tym filmem zagrał w Zakładniku obok Toma Cruise’a i Jamiego Foxxa. W Zakładniku Ruffalo gra oficera policji w Los Angeles ścigającego Toma Cruise'a w roli płatnego mordercy. Pojawił się także w filmie Warner Independents Pictures We Don’t Live Here Anymore. Film spotkał się z uznaniem krytyki na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2004 roku. W tym dramacie zgłębiającym niewierność prowadzącą do rozpadu dwóch małżeństw Ruffalo zagrał wraz z Naomi Watts, Peterem Krause’em oraz Laurą Dern, oraz był producentem wykonawczym tego filmu. W 2006 roku Ruffalo będzie można zobaczyć we Wszystkich ludziach króla z Seanem Pennem, Kate Winslet i Jude’em Law. Ruffalo pracuje obecnie nad filmem Zodiac wytwórni Phoenix Pictures, w którym grają także Jake Gyllenhaal i Robert Downey Jr. Oparty na prawdziwej historii film opowiada o mężczyznach, którzy wyśledzili seryjnego mordercę, Zodiaca, który terroryzował San Francisco przez 25 lat. Ruffalo gra inspektora wydziału zabójstw kierującego sprawą. Phoenix Pictures ogłosiła również niedawno, że nabyła prawa do The Brass Wall, w którym główną rolę zagra Ruffalo. Będzie to postać tajnego agenta policji, który przenika do gangsterskiej rodziny Lucchesich mieszkającej w Nowym Jorku, w celu rozwiązania tajemnicy zabójstwa pewnego strażaka. Ruffalo zakończył niedawno pracę nad filmem Margaret wyreżyserowanym przez Kennetha Lonergana, w którym udział wzięli również Anna Paquin i Matt Damon. W 2000 roku Ruffalo zyskał sobie przychylność krytyków za rolę w innym filmie Kennetha Lonergana: Możesz na mnie liczyć, w którym zagrali Laura Linney oraz Matthew Broderick. Za tę rolę otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Montrealu w 2000 roku oraz nagrodę młodego pokolenia przyznaną przez Los Angeles Film Critics Association. Wyprodukowany przez Martina Scorsese film uzyskał świetne oceny krytyków w całym kraju i spotkał się ze szczególnymi pochwałami podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2000 roku, zdobywając dwie najważniejsze nagrody – cenioną nagrodę jury za najlepszy dramat oraz nagrodę za scenariusz Waldo Salt Screenwriting Award. W ciągu kolejnych dwóch lat Ruffalo zagrał w filmach akcji Ostatni Bastion z Robertem Redfordem i Jamesem Gandolfinim oraz w Szyfrach wojny z Nicolasem Cage’em i Christianem Slaterem. Wziął także udział w pierwszym filmie Nylon Films - XX/XY, napisanym i wyreżyserowanym przez Austina Chicka. W 2003 roku widzowie mogli zobaczyć Ruffalo z Meg Ryan w filmie Jane Campion Tatuaż. W tym samym roku pojawił się w niezależnym filmie Moje życie beze mnie, napisanym i wyreżyserowanym przez Isabel Coixet, w którym zagrali także Sarah Polley i Scott Speedman. W 2004 roku Ruffalo zagrał w komedii romantycznej Dziś 13, jutro 30, u boku Jennifer Garner. W marcu 2004 roku wystąpił w Zakochanym bez pamięci, według scenariusza Charliego Kaufmana, w którym główne role zagrali Jim Carrey, Kirsten Dunst, Kate Winslet, Elijah Wood oraz Tom Wilkinson. Innymi jego filmami są: To wciąż mój mąż, z Heather Graham, który pokazano także na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2000 roku; Przejażdżka z diabłem, wyreżyserowany przez Anga Lee (Burza lodowa), z Tobeyem Maguire’em i Skeetem Ulrichem; Klub 54 z Mike’em Meyersem; Safe Men z Samem Rockwellem i Steve’em Zahnem; The Last Big Thing, w reżyserii Dana Zukovica; A Fish in the Bathtub w reżyserii Joan Micklin Silver, z Jerrym Stillerem; oraz Life/Drawing Dana Bootzina. Korzenie aktorskie Ruffalo wywodzą się z teatru, gdzie po raz pierwszy zwrócił uwagę publiczności, grając w pozabroadwayowskiej produkcji This is Our Youth, do której scenariusz napisał i którą wyreżyserował Kenneth Lonergan, i za którą Ruffalo zdobył nagrodę Lucille Award dla najlepszego aktora. Ruffalo zdobył kilka nagród za swoje role teatralne, w tym nagrody Dramalogue Award oraz Theater World Award. W 2000 roku Ruffalo można było obejrzeć w pozabroadwayowskiej produkcji The Moment When, sztuce napisanej przez zdobywcę nagrody Pulitzera i Tony, Jamesa Lapine’a. Ruffalo znalazł się tam w obsadzie złożonej z innych doskonałych aktorów, takich jak Illeana Douglas, Kieran Culkin oraz Arija Bareikis. Ruffalo, uczeń Joanne Linville z szanowanego Stella Adler Conservatory, miał swój debiut dramatyczny w sztuce Avenue A w The Cast Theater. Swą współpracę z The Cast Theater kontynuował, grając w kilku nagradzanych sztukach Justina Tannera, w tym w Still Life With Vacuum Salesman oraz Tent Show. Jako scenarzysta, reżyser i producent Ruffalo był współautorem scenariusza do niezależnego filmu The Destiny of Marty Fine, który zajął w 1995 drugie miejsce roku na festiwalu Slamdance Film Festival w Park City, w amerykańskim stanie Utah. Ponadto wyreżyserował kilka sztuk i jednoaktówek. W 2000 roku wyreżyserował sztukę Timothy’ego McNeila Margaret w Hudson Backstage Theatre w Los Angeles. Wśród produkcji telewizyjnych Ruffalo ma na swoim koncie The Beat dla stacji UPN, serial obyczajowy stworzony przez nagrodzonego Oscarem Barry’ego Levinsona oraz zdobywcę nagrody Emmy, Toma Fontanę, Drugi dzień świąt oraz Houdini: Believe dla telewizji TNT. Ruffalo mieszka obecnie w Los Angeles. RICHARD JENKINS (Earl Huttinger) może pochwalić się niezwykłą i imponującą listą swych ról filmowych. Ostatnio zakończył prace nad filmem Dick i Jane: Niezły ubaw, z Jimem Carreyem i Teą Leoni. Widzowie mogli niedawno zobaczyć Jenkinsa w filmie North Country, w reżyserii Niki Caro, w którym zagrała także Charlize Theron; jest także dobrze znany z hitowego serialu HBO Sześć stóp pod ziemią, w którym gra zgorzkniałego, doradzającego wszystkim (zza grobu) Nathaniela Fishera. Sześć stóp pod ziemią otrzymał nominację Screen Actors Guild Awards w 2002 roku za najlepszą grę aktorską zespołu w serialu obyczajowym Jenkins zagrał w ponad 40 produkcjach kinowych i ponad 20 filmach telewizyjnych. Pojawił się w takich filmach, jak: Zatańcz ze mną, Fałszywa dwunastka, Okrucieństwo nie do przyjęcia i Człowiek, którego nie było braci Coen; Powiedz, że to nie tak, Ja, Irene i ja oraz Sposób na blondynkę braci Farrelly; Z księżyca spadłeś? oraz Wilk Mike’a Nicholsa; O czym marzą faceci, Zagubione serca Sidneya Pollacka, Ekipa wyrzutków, Władza absolutna Clinta Eastwooda, Igraszki z losem (za który został nominowany do nagrody Independent Spirit Award), Indianin w kredensie, Dwa miliony dolarów napiwku, Skrawki życia, Mały Nikita, Morze miłości, Silverado Lawrence’a Kasdena, oraz Hannah i jej siostry Woody’ego Allena, a także wiele, wiele innych. W telewizji pojawił się między innymi w Sins of the Father, Into Thin Air, Po sąsiedzku oraz A orkiestra grała dalej. Urodzony w Dekalb w amerykańskim stanie Illinois, Jenkins mieszka obecnie w Rhode Island, gdzie w Providence przez cztery lata był dyrektorem artystycznym Trinity Square Repertory Company. MENA SUVARI (Annie Huttinger) stała się jedną z najbardziej rozchwytywanych młodych aktorek w Hollywood. Była nominowana do nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej za entuzjastycznie przyjętą rolę w oscarowym filmie American Beauty, w którym zagrała wraz z Kevinem Spaceyem i Annette Benning. Pojawiła się także w skandalizującej komedii American Pie oraz w jej kolejnej odsłonie American Pie 2, które na całym świecie zarobiły ponad 300 mln dolarów. Ostatnio Suvari zagrała w filmie Domino, w reżyserii Tony’ego Scotta, u boku Christophera Walkena i Keiry Knightley. Jej inne niedawno nakręcone filmy to: Salon Piękności z Queen Latifah i Kavinem Baconem oraz Trauma z Colinem Firthem, którego premiera odbyła się na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2004 roku, a który na ekrany film wszedł w październiku 2005 roku. Film wyprodukowali Jonathan Cavendish (Dziennik Bridget Jones) i Nicky Kentish Barnes (Był sobie chłopiec). Ponownie nawiązała współpracę z Alanem Ballem i zdobyła pochwały krytyków za rolę w serialu telewizji HBO Sześć stóp pod ziemią, w którym gra Edie, ekscentryczną artystkę-lesbijkę. W 2003 roku Suvari zadebiutowała w teatrze, w sztuce The World of Nick Adams w hollywoodzkim The Kodak Theatre, gdzie zagrała rolę Marjorie, u boku Paula Newmana, Jacka Nicholsona, Toma Hanksa, Julii Roberts i Matta Damona. W 2002 roku wzięła udział w dwóch oklaskiwanych filmach niezależnych. Pierwszym z nich był debiut reżyserski Nicolasa Cage’a Sonny, w którym zagrała wraz z Jamesem Franco, Brendą Blethyn oraz Harrym Deanem Stantonem. Film miał swą premierę na Festiwalu Filmowym w Deauville w 2002 roku. Drugim z filmów był Spun, wyreżyserowany przez uznanego reżysera Jonasa Åkerlunda, w którym zagrał także John Leguizamo. Suvari pojawiła się tam w odważnej roli młodej kobiety uzależnionej od metamfetaminy. Film miał swoją premierę na festiwalach filmowych w Deauville, Toronto i Sundance. W 2000 roku Suvari zagrała z Gregiem Kinnearem i Jasonem Biggsem we Frajerze wyreżyserowanym przez Amy Heckerling. W 2001 roku pojawiła się w filmie Słodkie i ostre, a także jako młoda Francuzka w siedemnastowiecznej Francji w filmie D’Artagnan – Muszkieter, w którym zagrali także Tim Roth, Stephen Rea, Catherine Deneuve oraz Justin Chambers. Suvari zdobyła dwie nagrody Movieline Awards za przełomową rolę w American Beauty oraz najlepszą obsadę w filmie American Pie. Otrzymała także nagrodę Screen Actor’s Guild Award w kategorii najlepsza obsada za film American Beauty. W filmie zadebiutowała rolą w Donikąd Grega Arakiego. Innymi jej filmami są Slumsy Beverly Hills, Kolekcjoner oraz Snide and Prejudice. Innymi ważnymi rolami Suvari w telewizji był udział w serialu obyczajowym Stevena Spielberga High Incident, a także rola zarażonej wirusem HIV dziewczyny w serialu Szpital dobrej nadziei, za którą otrzymała pochwały krytyków. W 2003 roku Suvari stała się twarzą reklamową słynnej paryskiej firmy kosmetycznej Lancôme, a w 2005 roku pojawi się w zimowej kampanii reklamowej firmy jubilerskiej Harry Winston, którą uwieczni legendarny fotograf, Richard Avedon.
O AUTORACH FILMU
ROB REINER (reżyser) nakręcił jedne z najpopularniejszych filmów ostatniego dwudziestolecia, sprawnie posługując się wieloma stylami. Wyreżyserował filmy, które zyskały sobie nie tylko sympatię widzów, ale i uznanie krytyków. Ten wszechstronny filmowiec pracował w branży rozrywkowej przez większość swojego życia, będąc najpierw aktorem, potem reżyserem i producentem. Przed swym debiutem reżyserskim Reiner zagrał w wielu produkcjach kinowych i telewizyjnych. Popularność zdobył jednak rolą zięcia Archiego Bunkera w hitowym serialu All in the Family, za którą został uhonorowany nagrodą Emmy. Wśród reżyserskich dokonań Reinera znajdziemy legendarny już dziś film Oto Spinal Tap, parodię filmu dokumentalnego o fikcyjnym zespole heavy metalowym; Pewną sprawę, historia nienawiści dwojga studentów, która przerodziła się w miłość; szeroko dyskutowany hit Stań przy mnie, o dorastaniu czterech chłopców w latach pięćdziesiątych, za który otrzymał nominacje dla najlepszego reżysera od Directors Guild of America oraz Hollywood Foreign Press Association; a także lubiany przez widzów film fantasy Narzeczony księżniczki, będący ekranizacją powieści uhonorowanego Oscarem Williama Goldmana. Kolejne hity kasowe reżysera to: Kiedy Harry poznał Sally, Misery, Ludzie honoru, Miłość w Białym Domu oraz Duchy Mississippi. Niedawno Reiner wyprodukował i wyreżyserował Tylko miłość z Michelle Pfeiffer i Bruce’em Willisem oraz Alexa i Emmę z Kate Hudson i Lukiem Wilsonem. Reiner jest szefem i współzałożycielem firmy Castle Rock Entertainment. Poza reżyserowaniem filmów, Reiner angażuje się także we wszelkie działania artystyczne Castle Rock. W 1997 roku Reiner wraz z żoną, Michele Singer Reiner, założył fundację I Am Your Child (To ja, twoje dziecko), krajową organizację non-profit promującą rozwój we wczesnym dzieciństwie oraz zapewniającą rodzicom wysokiej jakości materiały edukacyjne. W 2004 roku I Am Your Child zmieniła nazwę na Action for Children (Akcja na rzecz dzieci), stając się ogólnokrajowym ruchem rodziców na rzecz włączenia w politykę państwa problemu wczesnej edukacji dzieci, opieki zdrowotnej oraz wysokiej jakości opieki nad dziećmi w przystępnej cenie. Materiały i dodatkowe informacje dostępne są pod adresem: www.parentsaction.org. W 1998 roku Reiner poprowadził udaną akcję California Children and Families Initiative (Kalifornijska inicjatywa na rzecz dzieci i rodzin), która obecnie wdraża zintegrowany program usług związanych z wczesnym rozwojem dzieci, w tym programy opieki zdrowotnej, programy przedszkolne i interwencyjne dla rodzin zagrożonych. Najnowszą inicjatywą Reinera jest Preschool for All Act (Ustawa o opiece przedszkolnej dla wszystkich), nad którą głosowanie odbędzie się w czerwcu 2006 roku. Jeśli projekt przejdzie, zapewni on wysokiej jakości opiekę przedszkolną dla ponad pół miliona dzieci w Kalifornii. Reiner jest także zagorzałym ekologiem, który prowadził akcje na rzecz zachowania terenów otwartych w rejonie Los Angeles. Wspiera National Resources Defense Council (NRDC – Krajową radę ochrony zasobów), ogólnokrajową organizację non-profit, której celem jest utrzymanie i ochrona zdrowia społecznego oraz zapewnienie ochrony i rozsądnego gospodarowania gruntami i zasobami naturalnymi. W czasie swej ponad dwudziestoletniej kariery w branży rozrywkowej, PAULA WEINSTEIN (producentka) współpracowała praktycznie z każdym większym studiem w branży filmowej. Jako jedna z najbardziej zaangażowanych aktywistek politycznych w społeczności rozrywkowej, Weinstein, która nadzoruje Spring Creek Productions, jest tak samo znana ze swej działalności w dziedzinie problemów społecznych, jak i ze swej intuicji w dziedzinie produkcji filmowej. Weinstein wychowała się w Europie, a swą karierę rozpoczęła jako asystentka montażysty filmowego w Nowym Jorku. Potem została dyrektorem ds. imprez specjalnych w biurze burmistrza Johna Lindsaya, promując sztuki teatralne, przedstawienia baletowe i festiwale uliczne wśród wielu różnych społeczności tego miasta. Po przeprowadzce do Los Angeles w 1973 roku Weinstein zgłosiła się do pracy jako poszukiwacz talentów w firmie, z której później powstał International Creative Management (ICM). Przeniosła się potem do agencji William Morris, gdzie zajmowała się portfelem klientów, wśród których były takie gwiazdy, jak Jane Fonda czy Donald Sutherland. Głodna nowych wyzwań, Weinstein znalazła zatrudnienie w 1976 roku w Warner Bros. Pictures jako wiceprezes ds. produkcji, a następnie zajęła stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji światowej w wytwórni 20th Century Fox, zajmując się opracowaniem i produkcją takich filmów, jak Od dziewiątej do piątej czy Więzień Brubaker. W 1979 roku Weinstein przeniosła się do Ladd Company, pracując tam między innymi nad Żarem ciała, który był reżyserskim debiutem Lawrence’a Kasdana. Po dwóch latach w firmie Ladd przeszła do United Artists na stanowisko szefowej pionu filmów kinowych, gdzie nadzorowała wszystkie produkcje. Dwoma z wielu hitów, jakie dzięki niej weszły w tym czasie na ekrany kin, były Gry wojenne oraz Yentl. W 1984 roku Weinstein założyła WW Productions, niezależną spółkę produkcyjną, w której jej wspólnikiem został Gareth Wigan. W 1987 roku przyjęła stanowisko głównego konsultanta w pionie filmów światowych wytwórni MGM. Dzięki temu mogła nadal produkować filmy niezależne, takie jak Sucha biała pora, w którym zagrał nominowany za tę rolę do Oskara Marlon Brando, oraz Wspaniali bracia Baker, film nominowany do czterech Oscarów, który wyprodukowała wspólnie z Mirage Productions w 1989 roku. W 1990 roku Paula Weinstein i Mark Rosenberg, również od 20 lat działający w branży, powołali do życia spółkę Spring Creek Productions. Pierwszym filmem, jaki wyprodukowali, był Bez lęku wyreżyserowany przez Petera Weira. Za swą rolę w tym dramacie aktorka Rosie Perez otrzymała nominację do Oscara za najlepszą żeńską rolę drugoplanową. W filmie zagrali także Jeff Bridges, Isabella Rossellini, Tom Hulce oraz John Turturro. Drugim filmem Spring Creek był Krew z krwi, kość z kości, który połączył ponownie współpracowników z filmu Wspaniali bracia Baker – scenarzystę i reżysera Steve’a Klovesa oraz Mirage Productions, należącą do Sydneya Pollacka. W wyreżyserowanej i napisanej przez Klovesa współczesnej historii o miłości zagrali Dennis Quaid, Meg Ryan, James Caan i młodziutka Gwyneth Paltrow. Dając wyraz swej fascynacji polityką, Weinstein została producentem wykonawczym filmu Obywatel Cohn, w którym rolę cieszącego się złą sławą prawnika z czasów działalności senatora McCarty’ego zagrał James Woods. Wyprodukowany dla HBO film zdobył cztery nagrody Emmy, trzy CableAce Awards i dwie nominacje do Złotego Globu. W 1995 roku Weinstein wraz z Antheą Sylbert wyprodukowała Miłosną rozgrywkę dla wytwórni Warner Bros. Pictures, w której główne role zagrali Julia Roberts, Dennis Quaid, Robert Duvall, Gena Rowlands oraz Kyra Sedgwick, a film wyreżyserował nominowany do Oscara Lasse Hallström. Po Miłosnej rozgrywce, wracając ponownie do swych politycznych korzeni, Weinstein została producentem wykonawczym filmu Truman, nakręconego dla HBO, w którym w rolę prezydenta USA wcielił się Gary Sinise, i który otrzymał nagrodę Emmy dla najlepszego filmu telewizyjnego. Wyreżyserowany przez Franka Piersona film oparty jest na biografii prezydenta Harry’ego Trumana, napisanej przez Davida McCullougha, i ukazuje jego życie od czasów II wojny światowej do końca kadencji w Białym Domu. W grudniu 1996 roku stacja HBO zaprezentowała film The Cherokee Kid, którego producentem wykonawczym była Weinstein. W filmie udział wzięli Sinbad, James Coburn, Gregory Hines oraz Burt Reynolds. W 1997 roku wyprodukowała ponownie dla HBO Pierwsze wykroczenie, wyreżyserowane przez Charlesa Duttona. Na producenckim koncie Weinstein znalazł się także hit kasowy Depresja gangstera, z Billym Crystalem i Robertem De Niro w rolach głównych. Do dziś film zarobił ponad 100 mln dolarów. Była także współproducentką filmu Barry’ego Levinsona Smak wolności, którego premiera miała miejsce w listopadzie 1999 roku i odbiła się szerokim, pozytywnym echem wśród krytyków. Weinstein wyprodukowała również Gniew oceanu, w którym zagrali George Clooney oraz Mark Wahlberg. Film ukazał się w kinach w czerwcu 2000 roku. W 1989 roku Weinstein i Rosenberg otrzymali nagrodę Bill of Rights Award przyznaną przez południowokalifornijski oddział American Civil Liberties Union. Gdy Rosenberg zmarł na atak serca w listopadzie 1992 roku, ACLU Foundation założyła nazwane jego imieniem centrum doradztwa prawnego Mark Rosenberg Legal Center of South Central Los Angeles. Rosenberg i Weistein byli małżeństwem od 1984 roku. Jako założycielka Hollywoodzkiego Komitetu Politycznego Kobiet, Weinstein została wyróżniona przez National Urban League Guild na balu sztuk pięknych w 1990 roku. Gdy Nelson Mandela po raz pierwszy przyjechał z oficjalną wizytą do Stanów Zjednoczonych, Weinstein była oficjalnym przedstawicielem społeczności Hollywood i nadzorowała wszelkie aspekty jego wizyty w Los Angeles. Została uhonorowana nagrodą Kryształowego Jabłka przez zrzeszenie Women in Film, które w ten sposób doceniło jej wyjątkowy wkład w rozwój społeczności rozrywkowej. Weinstein wyprodukowała także film Opętanie z Gwyneth Paltrow i Aaronem Eckhartem. Film wyreżyserowany przez Neila LaBute został oparty na powieści brytyjskiego pisarza – A.S. Byatta pod tym samym tytułem. Weinstein wyprodukowała Nawrót depresji gangstera, kontynuację udanego filmu Depresja gangstera. Była także producentką dobrze przyjętego filmu HBO Niezłomne, będącego opowieścią o sufrażystkach, ze zdobywczynią Oscara Hilary Swank i zdobywczynią Złotego Globu Anjelicą Huston w rolach głównych. W sierpniu 2004 roku ukończono produkcję filmu New Line Cinema Sposób na teściową, w którym zagrały Jane Fonda i Jennifer Lopez. Film ukazał się w kinach wiosną 2005 roku. W październiku 2005 roku zakończono zdjęcia do filmu The Astronaut Farmer dla Warner Independent Pictures, napisanego i wyreżyserowanego przez Michaela Polisha i Marka Polisha, w którym udział wzięły gwiazdy kina – Billy Bob Thornton i Virginia Madsen. Obecnie przygotowywany jest film Warner Bros. Pictures Blood Diamond, reżyserowany przez Eda Zwicka, którego akcja rozgrywa się w RPA. W jednej z głównych ról wystąpi Leonardo DiCaprio, a zdjęcia rozpoczną się w lutym 2006 roku. Weinstein mieszka w Los Angeles ze swą dwunastoletnią córką, Hannah Mark. BEN COSGROVE (producent) jest prezesem Section Eight, w której obecnie zajmuje się produkcją filmu The Good German, reżyserowanego przez Stevena Soderbergha, w którym wystąpią George Clooney, Cate Blanchett oraz Tobey Maguire. Cosgrove jest producentem wykonawczym filmów Section Eight: Welcome to Collinwood, Criminal – Wielki przekręt, Obłęd, Przez ciemne zwierciadło, Goodnight, and Good Luck oraz Syriana. Współprodukował także film Bezsenność. Spółka Section Eight wyprodukowała także Ocean’s Twelve, Ocean’s Eleven, Daleko od nieba oraz Niebezpieczny umysł. W branży kinowej Cosgrove rozpoczął pracę jako niezależny recenzent w TriStar Pictures, gdzie po pewnym czasie został dyrektorem kreatywnym. W wytwórni TriStar pracował nad wieloma projektami, w tym Jumanji, Maska Zorro oraz W bagnie Los Angeles, zanim dołączył do spółki George’a Clooneya stowarzyszonej z Bros. Pictures – Maysville Pictures Cosgrove ukończył Columbia University, a następnie pracował w Nowym Jorku Frez wydawnictwie The Free Press, wówczas należącym do koncernu wydawniczego MacMillan Publishing. GEORGE CLOONEY (producent wykonawczy) z aktora telewizyjnego stał się aktorem kinowym, a następnie producentem, producentem wykonawczym oraz scenarzystą i reżyserem filmów telewizyjnych i kinowych. Partnerem Clooneya w spółce produkującej na potrzeby filmu i telewizji Section Eight jest Steven Soderbergh. Najnowszą produkcją tej spółki są Syriana oraz Good Night, and Good Luck. Syriana to thriller polityczny, który ukazuje intrygi i korupcję w globalnym przemyśle naftowym. Jej reżyserem i scenarzystą jest Stephen Gaghan, zdobywca Oskara za najlepszy scenariusz do filmu Traffic. W głównych rolach w Syrianie zobaczymy George’a Clooneya, Matta Damona, Jeffreya Wrighta, Chrisa Coopera, Williama Hurta, Tima Blake’a Nelsona, Amandę Peet i Christophera Plummera. W Good Night, and Good Luck Clooney jest współautorem scenariusza, reżyserem i aktorem. Jest to historia legendarnych antenowych konfrontacji szanowanego komentatora, Edwarda R. Murrowa, z senatorem Josephem McCarthym – konfrontacji, które pomogły pokonać niesławnego polityka. Section Eight obecnie zajmuje się postprodukcją filmu The Good German, reżyserowanego przez Stevena Soderbergha, w którym wystąpią George Clooney, Cate Blanchett oraz Tobey Maguire. The Good German, oparty na powieści Josepha Kanona, rozgrywa się w ruinach powojennego Berlina. Kolejnym projektem spółki będzie Michael Clayton, do którego zdjęcia rozpoczną się w styczniu, a wystąpią w nim George Clooney, Sydney Pollack i Tom Wilkinson. Section Eight wyprodukowała także Ocean’s Twelve, Ocean’s Eleven, Daleko od nieba, Bezsenność, Niebezpieczny umysł, Obłęd, Wszystko na wierzchu oraz Welcome to Collinwood. Clooney współpracuje także z pionem telewizyjnym spółki Section Eight. Będzie producentem wykonawczym w kolejnym projekcie telewizyjnym Section Eight zatytułowanym Network, kręconym na żywo dla stacji CBS. Clooney był także producentem wykonawczym i reżyserem pięciu odcinków Unscripted, programu typu „reality” dla telewizji HBO, a także producentem wykonawczym i operatorem serialu K-Street, również dla HBO. Debiut reżyserski Clooneya nastąpił w 2002 w filmie Niebezpieczny umysł, za który otrzymał nagrodę filmową za specjalne osiągnięcia od krytyków National Board of Review. Clooney zagrał w hitach kinowych Warner Bros. Pictures Ocean’s Eleven oraz Ocean’s Twelve. Zagrał także w filmie braci Coen Bracie, gdzie jesteś? i otrzymał w 2000 roku nagrodę Złotego Globu w kategorii najlepszego aktora w musicalu lub komedii. Aktor zyskał sobie przychylność krytyków za rolę w nagrodzonym dramacie Złoto pustyni oraz w Co z oczu, to z serca. Wcześniej zagrał w takich filmach, jak Solaris, Peacemaker, Batman i Robin, Szczęśliwy dzień oraz Od zmierzchu do świtu. Zagrał w kilku serialach telewizyjnych, jednak widzowie pamiętają go najbardziej z pięcioletniej roli w hitowym Ostrym dyżurze stacji NBC. Za postać doktora Douglasa Rossa otrzymał nominacje do nagrody Złotego Globu, związku aktorów Screen Actors Guild, People’s Choice oraz Emmy. Clooney był także producentem wykonawczym i odtwórcą jednej z ról w nagrywanym na żywo filmie telewizyjnym Fail Safe, który został zrealizowany przez jego spółkę Maysville Pictures i otrzymał nagrodę Emmy. Fail Safe był nominowany w 2000 roku do Złotego Globu w kategorii najlepszego miniserialu lub filmu telewizyjnego. Film był oparty na powieści z początku lat 60. pod tym samym tytułem. STEVEN SODERBERGH (producent wykonawczy) pracuje nie tylko za szklanym obiektywem jako reżyser, ale także za kulisami, jako producent filmowy w wielu projektach kinowych. W 2000 roku wraz z George’em Clooneyem Soderbergh założył Section Eight, spółkę producencką, stowarzyszoną z wytwórnią Warner Bros. Pictures. Po debiutanckiej produkcji – Ocean’s Eleven, spółka wyprodukowała film Daleko od nieba, którego scenarzystą i reżyserem jest Todd Haynes. W entuzjastycznie przyjętym melodramacie o latach 50. główne role zagrali Julianne Moore i Dennis Quaid. W 2002 roku, Section Eight wypuściła na rynek kinowy trzy kolejne filmy: Niebezpieczny umysł w reżyserii i z udziałem George’a Clooneya, w którym zagrali także Sam Rockwell, Drew Barrymore i Julia Roberts, Bezsenność w reżyserii Christophera Nolana, z udziałem Ala Pacino, Robina Williamsa i Hilary Swank, a także Welcome to Collinwood, który napisali i wyreżyserowali bracia Anthony i Joe Russo. Obsadę tej komedii tworzyli William H. Macy, Isaiah Washington, Luis Guzman, Jennifer Esposito, Sam Rockwell oraz George Clooney. Jesienią 2005 roku, oprócz Z ust do ust Section Eight wprowadziła do kin dwa inne filmy. Na Festiwalu Filmowym w Wenecji odbył się premierowy pokaz Good Night, and Good Luck, w reżyserii i z udziałem George’a Clooneya, na podstawie scenariusza napisanego przez Clooneya i Granta Heslova. W filmie zagrali również David Strathairn, Robert Downey, Jr., Patricia Clarkson, Frank Langella oraz Jeff Daniels. Strathairn otrzymał nagrodę Osella Cup za postać legendarnego spikera telewizji CBS Edwarda R. Murrowa, natomiast Clooney i Haslov zostali nagrodzeni za najlepszy scenariusz. Film wszedł na ekrany amerykańskich kin 7 października. Najnowszą premierą była Syriana, wyświetlona po raz pierwszy 9 grudnia, w której zagrali: George Clooney, Matt Damon, Jeffrey Wright, Chris Cooper, William Hurt, Tim Blake Nelson, Amanda Peet oraz Christopher Plummer. Napisany i wyreżyserowany przez Stephena Gaghana film Syriana jest thrillerem politycznym, który ukazuje intrygi i korupcję w globalnym przemyśle naftowym. Oparty jest na książce Roberta Baera Oblicze zła. Prawda o wojnie z terroryzmem we wspomnieniach oficera CIA. Innymi produkcjami Section Eight są: Obłęd w reżyserii Johna Maybury’ego, w którym grają Adrian Brody, Keira Knightley i Jennifer Jason Leigh, Ocean’s Twelve, w którym spotkała się cała obsada z 2001 roku plus Catherine Zeta-Jones i międzynarodowej sławy aktor Vincent Cassel, a także Criminal – Wielki przekręt z Johnem C. Reillym, Diego Luną i Maggie Gyllenhaal. Gregory Jacobs, który współpracował z Soderberghiem przy dziesięciu wcześniejszych filmach, miał w ostatnim z wymienionych wyżej filmów swój debiut reżyserski, a jego obraz został wyświetlony na festiwalach filmowych w Wenecji, Deauville i w Londynie w 2004 roku. Section Eight obecnie zajmuje się postprodukcją filmu The Good German, reżyserowanego przez Stevena Soderbergha, w którym wystąpią George Clooney, Cate Blanchett oraz Tobey Maguire. Soderbergh wyprodukował ponadto takie filmy, jak The Daytrippers Grega Mottoli (1997) oraz Miasteczko Pleasantville Gary’ego Rossa (1998). Był producentem wykonawczym filmu Davida Siegela i Scotta McGhee Szwy (1994), Naqoyqatsi Godfreya Reggio oraz filmu Keane Lodge’a Kerrigana, który ostatnio pokazano na festiwalach filmowych w Telluride, Toronto i Nowym Jorku. W 2003 roku Section Eight i HBO wyprodukowali dramat dokumentalny / polityczny program typu „reality” K Street, w którym udział wzięli prawdziwi doradcy polityczni James Carville i Mary Matalin. W programie udział wzięli aktorzy, w tym John Slattery i Mary McCormack, a także prawdziwi politycy. W styczniu tego roku Section Eight i HBO pokazały pierwsze odcinki serialu Unscripted, opisującego życie niewielkiej grupy młodych ludzi marzących o karierze aktorskiej. JENNIFER FOX (producent wykonawczy) prezes Section Eight, nadzoruje obecnie kilka projektów, w tym debiut reżyserski Tony’ego Gilroya Michael Clayton, w którym gra George Clooney, kolejny debiut, tym razem Scotta Burnsa w filmie PU-239 oraz Przez ciemne zwierciadło Richarda Linklatera (film oparty na powieści Philipa K. Dicka); a także dwa najnowsze filmy Section Eight w reżyserii Stevena Soderbergha: The Good German z George’em Clooneyem oraz The Informant z Mattem Damonem. Ostatnio Fox wyprodukowała Syrianę – thriller polityczny, który ukazuje intrygi i korupcję w globalnym przemyśle naftowym, w reżyserii i na podstawie scenariusza Stephena Gaghana, w którym zagrali: George Clooney, Matt Damon, Jeffrey Wright, Chris Cooper, William Hurt, Tim Blake Nelson, Amanda Peet oraz Christopher Plummer. Ostatnio pełniła także rolę producenta wykonawczego w filmach Criminal – Wielki przekręt Gregory’ego Jacobsa, Obłęd w reżyserii Johna Maybury’ego oraz Good Night, and Good Luck George’a Clooneya. Przed przejściem do Section Eight Fox była wiceprezesem ds. produkcji w wytwórni Universal Pictures, w której pracowała nad kilkoma filmami, w tym nad Erin Brockovich Stevena Soderbergha. Spółka Section Eight wyprodukowała Ocean’s Eleven, Welcome to Collinwood, Daleko od nieba, Bezsenność, Niebezpieczny umysł, Criminal – Wielki przekręt, Ocean’s Twelve, Obłęd oraz Good Night, and Good Luck. MICHAEL RACHMIL (producent wykonawczy) wyprodukował ostatnio filmy Cinderella Story, Torque. Jazda na krawędzi oraz parodię hitów kinowych zatytułowaną To nie jest kolejna komedia dla kretynów. Był także producentem wykonawczym takich filmów, jak: Dom Glassów, Krąg wtajemniczonych, Uniwersalny żołnierz: Powrót, Pierwsza liga III: Powrót do źródeł, Nieuchwytny, Uciec, ale dokąd? oraz Linia życia. Wśród innych filmów wyprodukowanych przez Rachmila znajdują się: Szczeniackie wojsko, Lassie, Historia z Los Angeles, Wszystkie chwyty dozwolone, Puenta, Roxanne, Quicksilver oraz Runaway. LEN AMATO (producent wykonawczy) jest prezesem Spring Creek Productions, w której od dawna współpracuje z producentką Paulą Weinstein. Poza nadzorowaniem projektów kinowych i telewizyjnych spółki, Amato niedawno wyprodukował film The Astronaut Farmer dla Warner Independent Pictures, wyreżyserowany przez Michaela Polisha, według scenariusza Marka Polisha. W znajdującym się obecnie w fazie postprodukcyjnej filmie będzie można zobaczyć Billy’ego Boba Thorntona, Virginię Madsen, Bruce’a Derna oraz Bruce’a Willisa. Amato jest także producentem nadchodzącej premiery Warner Bros. Pictures zatytułowanej Blood Diamond, reżyserowanej przez Eda Zwicka, z Leonardo DiCaprio i Jennifer Connely w rolach głównych. Amato, urodzony i wychowany w Chicago, studiował sztukę filmową w Columbia College oraz aktorstwo w St. Nicholas Theater Davida Mameta. Przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie pracował jako muzyk, występując w różnych śródmiejskich klubach, w tym w CBGB’s oraz LaMaMa Theater. W Nowym Jorku Amato rozpoczął swoją karierę filmową jako analityk scenariuszy dla różnych producentów niezależnych i wytwórni filmowych, w tym dla Warner Bros. Pictures, Universal oraz Paramount. Podjął pracę redaktora w nowo utworzonej firmie Roberta De Niro Tribeca Productions, gdzie pracował ze współzałożycielką Jane Rosenthal nad wieloma filmami, w tym nad Na rozkaz serca, wyreżyserowanym przez Michaela Apteda, oraz Mrokami miasta, w reżyserii Irwina Winklera, według scenariusza Richarda Price’a. Pracując w Tribeca, Amato spotkał dramatopisarza, Kennetha Lonergana, i przeczytał jego pierwszy scenariusz filmowy Depresja gangstera. W połowie lat 90. Amato nawiązał współpracę ze Spring Creek Productions, gdzie zajął stanowisko wiceprezesa ds. rozwoju i prowadził nowojorski oddział firmy w imieniu założycieli, Marka Rosenberga i Pauli Weinstein. W 1997 roku wyprodukował swój pierwszy film, Pierwsze wykroczenie, dla stacji HBO. Był to debiut reżyserski Charlesa Duttona, w którym zagrali Omar Epps, Delroy Lindo, Treach oraz William Forsythe. W 1998 roku Amato przeniósł się do Los Angeles, gdzie otrzymał posadę wiceprezesa wykonawczego, gdy Paula Weinstein wraz z producentem i reżyserem Barrym Levinsonem zajęła się tworzeniem spółki Baltimore Spring Creek Productions. W 1999 roku Amato doczekał się rezultatów swej kilkuletniej pracy, gdy dla Warner Bros. Pictures powstał film Depresja gangstera, wyreżyserowany przez pochodzącego również z Chicago Harolda Ramisa, z Robertem De Niro i Billym Crystalem w rolach głównych. Film okazał się absolutnym hitem i podczas pierwszych tygodni wyświetlania w amerykańskich kinach zarobił ponad sto milionów dolarów. W 2002 roku Amato został producentem wykonawczym filmu Nawrót depresji gangstera, ponownie w reżyserii Ramisa i z tą samą obsadą. W tym samym roku Amato – również jako producent wykonawczy – zrealizował Opętanie, współprodukcję Warner Bros. Pictures i USA films, w reżyserii Neila LaBute’a, z Gwyneth Paltrow i Aaronem Eckhartem w rolach głównych. W 2003 roku Amato wyprodukował film Wybaw nas od Ewy, którego reżyserem był Gary Hardwick, a w rolach głównych pojawili się LL Cool J oraz Gabrielle Union. Film otrzymał później nominację do nagrody NAACP Image Award. W tym samym roku, w ramach dalszej współpracy z HBO, Amato został producentem wykonawczym dramatu o sufrażystkach Niezłomne, w reżyserii Katji Von Garnier, w którym zagrały zdobywczynie Oscarów – Hilary Swank i Anjelica Huston. Za swą rolę Huston zdobyła Złoty Glob, a nieco później scenariusz do filmu otrzymał nagrodę literacką PEN Literary Award. Amato mieszka obecnie w Los Angeles z żoną Dianą i dwójką dzieci – Johnem i Annabelle. ROBERT KIRBY (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem generalnym spółki Village Roadshow Limited, posiada tytuł licencjata handlu i ma ponad trzydziestoletnie doświadczenie w branży rozrywkowej i medialnej. Poprzez powołanie do życia firmy Roadshow Home Video Kirby stał się motorem australijskiej rewolucji video w latach 80. i 90. Jest pionierem nowych koncepcji kinowych, zarówno w Australii, jak i na arenie międzynarodowej, stał także na czele udanej dywersyfikacji działalności Village Roadshow, która objęła parki tematyczne, przedsięwzięcia radiowe i produkcyjne. Pełnił funkcję dyrektora w Austereo Group Limited oraz w Village Roadshow Corporation Limited. Obecnie jest zastępcą prezesa w fundacji na rzecz chorych na raka Peter MacCallum Cancer Foundation, a także członkiem rady patronów w fundacji na rzecz chorych na epilepsję, Epilepsy Foundation, oraz mecenasem centrum sztuki Victorian Arts Centre. Absolwent Bennington College oraz szkoły filmowej California Institute of the Arts, BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) ukończył w 1975 roku historię na kalifornijskiej uczelni UCLA, otrzymując najwyższe wyróżnienie. W 1978 roku ukończył studia prawnicze w Georgetown Law School i w tym samym roku został przyjęty do kalifornijskiej palestry. Swe pierwsze kroki w branży kinowej Berman stawiał pod opieką Jacka Valentiego w MPAA w Waszyngtonie, gdzie pracował jako jego asystent jeszcze w czasie studiów prawniczych. Po ukończeniu szkoły powrócił do Los Angeles i we wrześniu 1978 roku podjął pracę jako asystent Petera Grubera w Casablanca Filmworks. Następnie, w lipcu 1979 roku, został asystentem Seana Daniela i Joela Silvera w wytwórni Universal Pictures, w której to firmie awansował w 1982 roku na stanowisko wiceprezesa ds. produkcji. W 1984 roku Berman rozpoczął pracę w Warner Bros. Pictures jako wiceprezes ds. produkcji, a w 1988 roku został starszym wiceprezesem ds. produkcji. We wrześniu 1989 roku został powołany na stanowisko prezesa produkcji teatralnej, a w 1991 roku objął posadę prezesa światowej produkcji teatralnej i na tym stanowisku pracował aż do maja 1996 roku. Pod skrzydłami Warner Bros. Pictures Berman wziął udział w produkcji i dystrybucji takich filmów, jak: Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood, Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania oraz Twister. W maju 1996 roku Berman założył Plan B Entertainment, niezależną spółkę produkcyjną, stowarzyszoną z Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 roku Berman został powołany na stanowisko prezesa i dyrektora generalnego Village Roadshow Pictures. W 2007 roku Village Roadshow Pictures, w ramach wspólnego przedsięwzięcia z Warner Bros. Pictures, zrealizuje 60 przedstawień teatralnych. Pierwszymi filmami Bermana były: Totalna magia, z Sandrą Bullock i Nicole Kidman; Depresja gangstera, z Robertem De Niro i Billym Crystalem; Matrix, z Keanu Reevesem i Laurence’em Fishburne’em; Piekielna głębia, z Samuelem L. Jacksonem; Złoto pustyni, z George’em Clooneyem; Kosmiczni kowboje, z Clintem Eastwoodem i Tommym Lee Jonesem; Miss Agent, z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem; a także Psy i koty. Wśród kolejnych jego filmów znalazły się: Dzień próby, ze zdobywcą Oscara Denzelem Washingtonem i Ethanem Hawke’iem; Ocean’s Eleven z George’em Clooneyem, Bradem Pittem i Julią Roberts; Nawrót depresji gangstera; Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock i Hugh Grantem; Matrix Reaktywacja; Matrix Rewolucje; Rzeka tajemnic z Seanem Pennem i Timem Robbinsem; Ocean’s Twelve; Constantine z Keanu Reevesem; Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza; Dom woskowych ciał; Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona, z Johnnym Deppem; a także Diukowie Hazzardu. W następnej kolejności są: Lucky You Curtisa Hansona, z Erikiem Baną i Drew Barrymore; The Lake House z Keanu Reevesem i Sandrą Bullock; Firewall z Harrisonem Fordem; oraz Happy Feet, animowany musical CGI, będący kolejną produkcją autorów Babe – świnki z klasą. PETER DEMING, A.S.C. (operator obrazu) ostatnio nakręcił dramat Lucky You Curtisa Hansona, z udziałem Erica Bany, Drew Barrymore i Roberta Duvalla, który wkrótce wejdzie na ekrany kin. Wśród innych niedawno nakręconych przez niego filmów znalazły się: thriller psychologiczny Obłęd, z Adrienem Brodym, Keirą Knightley i Jennifer Jason Leigh, w reżyserii Johna Maybury’ego; chwalona przez krytyków komedia egzystencjalna Davida O. Russella I Heart Huckabees, w której obsadzie znaleźli się Jason Schwartzman, Isabelle Huppert, Dustin Hoffman, Lily Tomlin, Jude Law, Mark Wahlberg i Naomi Watts; Ludzie, których znam Daniela Algranta, z Alem Pacino i Kim Basinger; oraz Amnezja, w reżyserii Philipa Kaufmana, z Ashley Judd w roli głównej. Deming współpracował z najbardziej szanowanymi w branży reżyserami, którzy stylistycznie obejmowali zarówno gatunki komediowe, jak i thrillery czy dramaty. Rezultatem jego współpracy z reżyserem Davidem Lynchem jest między innymi Mulholland Drive, który w 2002 roku otrzymał nagrodę Independent Spirit Award za najlepsze zdjęcia, a także Zagubiona autostrada; serial HBO Hotel Room oraz wiele reklam telewizyjnych. Użyczył także swoich talentów operatorskich w produkowanym przez Davida Lyncha serialu Na antenie. Po nakręceniu zdjęć do thrillera Wesa Cravena Krzyk, Deming zajął się także Krzykiem 2 i Krzykiem 3 oraz Koncertem na 50 serc w reżyserii Cravena, z Meryl Streep w roli głównej. Wśród filmów komediowych Deming ma na swym koncie takie filmy, jak: Austin Powers i Złoty Członek, Austin Powers: Agent specjalnej troski, Mój kuzyn Vinny Jonathana Lynna oraz Mystery Alaska. Na ekranach kin zadebiutował zdjęciami do filmu Sama Raimiego Martwe zło 2, a jego dokonania w filmie Reginalda Hudlina House Party zostały uhonorowane nagrodą za najlepsze zdjęcia na Festiwalu Filmowym w Sundance w 1990 roku. Ponadto na koncie Deminga znajduje się wyreżyserowany przez Anne Heche dla HBO Gdyby ściany mogły mówić 2, rozgrywający się w wiktoriańskiej Anglii thriller braci Hughes Z piekła rodem z Johnnym Deppem i Heather Graham, a także Hollywood Shuffle Roberta Townsenda. TOM SANDERS (scenograf), trzykrotny zdobywca nominacji do Oscara, zdobył swą pierwszą nominację za pracę w charakterze dyrektora artystycznego na planie filmu familijnego Hook Stevena Spielberga, który ze współczesnego Londynu przenosi widzów do fantastycznej Nibylandii. Drugą nominację do Oscara otrzymał za pierwszy film, nad którym pracował jako scenograf – Draculę. Trzecią nominacją była ta nominacja za Szeregowca Ryana Stevena Spielberga. Ostatnio Sanders odtworzył pole bitwy w Wietnamie na potrzeby filmu Byliśmy żołnierzami, będącego opowieścią reżysera Randalla Wallace’a o pierwszej większej bitwie wojny w Wietnamie, po włączeniu się w nią Stanów Zjednoczonych. W filmie zagrał Mel Gibson, z którym Sanders stworzył trzynastowieczną Szkocję jako kierownik produkcji w nagrodzonym Oscarem dla najlepszego filmu obrazie Waleczne serce. Sanders juz wcześniej współpracował z Melem Gibsonem, gdy w filmie Maverick Richarda Donnera tworzył realia Dzikiego Zachodu. Był także scenografem w Mission Impossible 2, Dniu ojca i Zabójcach. W Linii czasu posłużył jako konsultant wizualny. Wcześniej Sanders był dyrektorem artystycznym w takich filmach, jak Nagie tango, Szybki jak błyskawica i Odwet. ROBERT LEIGHTON (montażysta) współpracował z Robem Reinerem przy każdym z jego reżyserskich przedsięwzięć. Były to takie filmy, jak: Oto Spinal Tap, Pewna sprawa, Stań przy mnie, Narzeczony księżniczki, Kiedy Harry poznał Sally, Misery, Ludzie honoru, Małolat, Miłość w Białym Domu, Duchy Mississippi, Tylko miłość oraz Alex i Emma. Za swoje dokonania w Ludziach honoru otrzymał nominację do Oscara. Obecnie pracuje nad For Your Consideration Christophera Guesta – wcześniej zrealizował dla tego reżysera komedie Mighty Wind oraz Medal dla miss. Niedawno Leighton montował Zatańcz ze mną Petera Chelsoma. Pracował nad dwoma filmami Rona Sheltona Bull Durham oraz Blaze, a także nad Life with Mikey, Szaloną odwagą, Wavelength oraz Delusion. Leighton urodził się w Londynie, gdzie studiował montaż w Londyńskiej Szkole Filmowej. Pracę podjął początkowo w stacji BBC jako asystent montażysty, po czym w 1975 roku wyemigrował do USA. FRANK CAPRA III (współproducent), wnuk legendarnego reżysera Franka Capry, ma bardzo bogate doświadczenie filmowe jako producent i asystent reżysera. Był producentem wykonawczym Głębi oceanu z Michele Pfeiffer, współproducentem filmu Warrena Beatty Senator Bulworth oraz Śmiertelnej wyliczanki z Sandrą Bullock, a także asystentem reżysera w komedii romantycznej z Willem Smithem Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta. Od dawna współpracuje z Robem Reinerem, w którego filmie Tylko miłość był producentem wykonawczym, współproducentem Duchów Mississippi i asystentem reżysera w Miłości w Białym Domu, Ludziach honoru, Aleksie i Emmie oraz Małolacie. Jako asystent reżysera brał udział w realizacji także takich filmów, jak: Diukowie Hazzardu, Empire Falls, Adwokat diabła, Wielki Joe, Egzekutor oraz Mój kuzyn Vinny. Ostatnio Capra był współproducentem The Darwin Awards, z Josephem Fiennesem i Winoną Ryder – film ukaże się w kinach w 2006 roku. MARC SHAIMAN (kompozytor) zdobył nagrody Tony i Grammy za ścieżkę dźwiękową do przebojowego broadwayowskiego musicalu Hairspray (Lakier do włosów). Był nominowany pięć razy do Oscara za filmy: Bezsenność w Seattle, Miłość w Białym Domu, Zmowa pierwszych żon, Patch Adams oraz Miasteczko South Park. Za każdym razem przegrał! W 2002 roku Shaiman został uhonorowany nagrodą za wybitne osiągnięcia na polu muzyki filmowej na 69. dorocznym Festiwalu Filmowym w Hollywood. Nie wysłali samochodu. Shaiman skomponował, zaadaptował i zaaranżował muzykę, był konsultantem muzycznym i autorem słów w ponad 40 innych filmach, w tym w Kiedy Harry poznał Sally, Wariatkach, Zakonnicy w przebraniu, Złocie dla naiwnych, Rodzinie Addamsów, Ludziach honoru, Przodem do tyłu oraz George’u prosto z drzewa.. Swą karierę rozpoczął jako aranżer partii wokalnych dla Bette Midler, w końcu zajmując stanowisko jej dyrektora muzycznego i współproducenta. Jego instynkt, słuch i fakt, że nadal jest gorliwym fanem Bette Midler umożliwiły mu zdobycie dla niej nagród Grammy za piosenki „Wind Beneath My Wings” oraz „From a Distance”. W pamięci fanów pozostanie jednak ich współpraca nad występem, który doczekał się nagrody Emmy, w przedostatnim programie Tonight Show z Johnnym Carsonem. Wziął także udział w przesłuchaniach do roli samego siebie w sitcomie z udziałem Midler. Nie dostał tej roli. (Naprawdę, nie zmyślam!) Był dwukrotnie nominowany do nagrody Emmy i doczekał się takowej za współautorstwo składanki dla Billy’ego Crystala na galę Oscarową. Innymi realizacjami telewizyjnymi Shaimana, obok Rozdania nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej są: Saturday Night Live (nominacja do nagrody Emmy za oprawę muzyczną) oraz programy dla stacji HBO From the Earth to the Moon oraz 61*. Gościnnie pojawił się także w takich programach telewizyjnych, jak: The Rosie O’Donnell Show, The Tonight Show With Jay Leno, Late Night With Conan O’Brien oraz The Martin Short Show. Oprócz nagrody dla musicalu Hairspray, Shaiman był nominowany dwukrotnie do nagród Grammy za dzieła stworzone we współpracy z Harrym Connickiem Jr. Wśród jego albumów, które doczekały się statusu złotych, platynowych i multiplatynowych płyt oraz nagród Grammy są: Miasteczko South Park, Wariatki z Bette Midler, Some People’s Lives, Dla naszych chłopców, Bathouse Betty, Kiedy Harry poznał Sally Harry’ego Connicka Jr. oraz We Are in Love. Jako dyrektor muzyczny, producent i aranżer Shaiman współpracował z wybitnie różnorodnymi artystami, w tym z: Peterem Allenem, Erikiem Claptonem, Rosemary Clooney, Harrym Connickiem Jr., Billym Crystalem, The Harlettes, Lauryn Hill, Jennifer Holliday, Nathanem Lane’em, Jenifer Lewis, Darlene Love, Patti LuPone, Andreą Martin, Lonette McKee, Bette Midler, Catherine O’Harą, Martinem Shortem, Barbrą Streisand, Donaldem Trumpem, Lutherem Vandrossem, Robinem Williamsem i Raquel Welch. (Choć nie jednocześnie!) Shaiman pojawił się w wielu filmach, nad którymi pracował, w tym w scenach z miasteczka South Park, Wariatkach, Hot Shots oraz w Telepasji Jamesa L. Brooksa. Mieszka zarówno w Nowym Jorku, jak i Los Angeles ze swoim partnerem i współpracownikiem Scottem Wittmanem. KYM BARRETT (projektantka kostiumów) ostatnio projektowała kostiumy do filmu Sposób na teściową, produkowanego przez Paulę Weinstein, a wyreżyserowanego przez Roberta Luketica, w którym główne role zagrały Jennifer Lopez i Jane Fonda. Barrett była nominowana do nagrody CDG Award w kategorii kostiumów do filmu kinowego – kostiumowego/fantasy za dokonania na planie Matrixa. Zaprojektowała także ubiory dla aktorów w kolejnych częściach filmu: Matrix Reaktywacja oraz Matrix Rewolucje. Ostatnio Barrett pracowała nad kostiumami do Gothiki z Halle Berry oraz Z piekła rodem w reżyserii braci Hughes, w którym zagrali Johnny Depp oraz Heather Graham. Pierwszym filmem, w którym Barrett pokazała swe umiejętności był Romeo i Julia Baza Luhrmanna. Pozostałe filmy, w których „ubierała” aktorów, to: Złoto pustyni w reżyserii Davida O. Russella, Czerwona planeta z Valem Kilmerem, animowany Titan – Nowa Ziemia oraz Efekt Zero w reżyserii Jake’a Kasdana.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.