Gdy w prowincjonalnym, mdłym, pełnym brudu środowisku rodzi się niezdarny plan, podszyty desperacją, nieokrzesaną rządzą i degrengoladą…gdy jedyną materią, która go wypełnia jest chaos i deprawacja…gdy każdy kolejny krok pakuje Cię w większe bagno a Ty ślepo wierzysz w powodzenie lub droga powrotna pokryła się nazbyt gęstą mgłą…i wreszcie gdy dorzucić do tego czarny humor, okryty ironią, sarkazmem i odrobiną kpiny rodzi się obiecujący scenariusz na czarną komedie.
W takie składniki William Friedkin aprowizuje swój obraz . Film, który przeszedł bez większego echa. Wartym podkreślenia faktem choć w moim subiektywnym odczuciu jest to, że był to prawdziwy początek przemiany aktorskiego wizerunku dla Matthew a nie jak potocznie uznaje się „Dallas Buyers Club”. Ten film był tylko zwieńczeniem tej zmiany.
„Killer Joe” to wysokiej klasy kino choć z przymrużeniem oka rzecz jasna. W całej tej tragikomicznej historii tytułowa postać grana przez Matthew za pośrednictwem wypowiadanych kwestii niczym Kelvin i prawo ”rozszerzalności cieplnej ciał” podgrzewa umysły pozostałych bohaterów do tego stopnia, że zalewają się marazmem, obojętnością i apatią. Nie tylko więc siła i przemoc fizyczna a siła słów mogą siać spustoszenie w naszych głowach bo są trwalsze i zachodzą głęboko za skórę.
Oprócz bardzo dobrych dialogów, oraz dynamicznej historii zaletą jest również fakt, że nie ma tu źle zagranej postaci. Choć proporcje wnoszą różne nikomu nie można zarzucić efektywności. Film jest naprawdę luźny, jedyną poważną i szczerą emocją jest miłość głównego prowodyra wydarzeń do siostry, ale różnica klas z wieloma mu podobnymi jest widoczna gołym okiem. Kino z klimatu Coen'owskich historii, kino które bawi…