Nie do końca mogę się zgodzić, że jest tylko "znieczulica" w filmie, bo wiele osób chciało Jej pomóc (ojciec, przyjaciółka, sąsiadka), ale ile można pomogać skoro ofiara dalej pragnie na właśne życzenie pozostać ofiarą? Miała wiele możliwości by uciec i zapewnić dostatnie życie dzieciom, ale nie wybrała tej drogi. Chore wręcz było gdy dzieci bały się i prosiły matkę by nie wracać do ojca a Ona wracała. Na taką głupotę brak mi słów. Jestem w stanie zrozumieć kobiety, które nie mają takiej pomocy udzielonej ale ta tutaj historia przedstawiona jest aż do bólu głupia. Żal mi tylko tych dzieci, że mają matkę ofiarę losu, który najwyraźniej lubi być bita, poniżana i za nic ma los własnych dzieci.

Alexandra bała się pomocy ze strony ojca. Dlaczego? Ojciec kochał ją ze wszystkich sił, chciał jej dobra. Od początku nie był przekonany do tego związku, do tego mężczyzny, którego sobie ona wybrała. Może po prostu wstydziła się przyznać do błędu przed nim?! Że ojciec miał rację?! Po drugie, myślę, że Alexandra bała się również konsekwencji tego, że wyjawi prawdę (co dzieje się tak naprawdę w domu). Jej "małżonek" nie byłby z tego faktu zadowolony, że opowiada swojemu ojcu, to jak ją traktuje (przecież w filmie jednoznacznie było pokazane, że mężczyźni nie przepadają za sobą, ograniczają swoje kontakty do minimum) i mógł ją np. zabić?
Poza tym, wydaje mi się, że kobieta wierzyła naiwnie w poprawę relacji w małżeństwie. Wierzyła, że "mąż" zmieni swoje postępowanie, że zacznie z szacunkiem odnosić się do niej i ich dzieci. Ona nie chciała tak naprawdę rozpadu rodziny.
Chciała, żeby dzieci miały "ojca". Szkoda, ze nie pomyślała wtedy, że taki "ojciec" to dla dzieci przekleństwo. I że lepiej byłoby, żeby go nie było.
Przyjaciółka, wspierała ją. Chciała jej dobra.
Nie wszyscy sąsiedzi byli pomocni, np. pani ukrywająca się za białymi ubraniami powieszonymi na podwórku - dziewczynka woła o pomoc, niestety... Za ubrań nie wyjawia się osoba. Cisza. Głucha cisza.
Nie wspomnę już o działaniu policji (przyjeżdżali do domu, ale nic nie robili), służbach społecznych (zapewnili jej tylko jeden nocleg!, zero perspektyw tak naprawdę na "jutro") czy szkole.
Nie wierzę w to, że nikt nie zauważył zlęknionych, smutnych i nieskoncentrowanych dzieci.
Piszesz o zapewnieniu dostatniego życia dzieciom... Hmm... Kobieta nigdzie nie pracowała. Była gospodynią domu (na życzenie "męża"). Myślę, że nie byłoby jej tak łatwo znaleźć pracę i utrzymać trójkę małych dzieci.
Ten film przedstawia prawdziwe życie... a nie życie widziane przez różowe okulary, gdzie wszystko pięknie się układa: prawdziwa i jedyna miłość, świetnie płatna praca, miły apartament w centrum miasta...

Dostatnie w sensie takie gdzie ma się co jeść, gdzie mieszkać i przede wszystkim ma się spokój i bezpieczeństwo.
Ja bym wolała przyznać rację, że się pomyliłam co do danej osoby i ratować dzieci z tej chorej sytuacji niż w tym tkwić.

Wszystko na własne życzenie - nie skończyła szkoły bo jej psychol zabronił, odtrąciła pomoc ojca, dała się lać po pysku i robić sobie kolejne dzieci. Ten film powinien uczyć tępe laski szacunku do samej siebie. Amen.

Film miał pokazać dlaczego maltretowane kobiety pozostają w tego typu związkach - tak powiedziano na wstępie. Moim zdaniem nie pokazał nic i jedyna refleksja jaką miałam podczas oglądania to że kobieta sama była sobie winna. To nie osoba, która nie ma wsparcia, a postać mająca kochającego ojca, przyjaciół, którzy wielokrotnie chcą jej pomóc. Poza tym sam mąż w ogóle nie jest przekonujący, jego sposoby manipulowania są tanie - groźby samobójstwa, nie pokazano dobrych momentów, żeby kobieta mogła się zastanawiać, czy mu przebaczyć, czy nie. On się nawet nie stara - przepraszać, wynagradzać. Bohaterka nie ma od niego nic, tylko pogarszający się terror.

Gdy kobieta wyjdzie za mąż, urodzi dzieci, nie ma wykształcenia, pracy, od lat jest zastraszana - odejście jest bardziej skomplikowane. Nigdy jednak nie zrozumiem, dlaczego kobiety, których zwykły chłopak bije za zły kolor szminki, decydują się na małżeństwo.

Popieram! Głupotę i pustkę potępiam.