Jedno przyziemne i czysto rozrywkowe, drugie zaś bardziej refleksyjne i psychologiczne. Trzymający w napięciu film sci-fi, który fan gatunku z umiarkowanym zadowoleniem pochłonie na jednym wdechu, okazał się jednak niewystarczająco dobrze skonstruowany dla widzów bardziej wymagających. Jestem w stanie dostrzec dylemat moralny, oraz domyślić się co twórcy chcieli przekazać (wszyscy jesteśmy równi; z czyjegoś punktu widzenia to My możemy być odmieńcami), odnoszę jednak wrażenie, że nie do końca to przemyśleli i skutek może być wręcz odwrotny. Pomimo bycia prywatnie osobą tolerancyjną zakończenie filmu sprawiło, że miałam ochotę wejść z ludźmi na statek i wystrzelać wszystkie maszyny co do jednej sztuki. Rozumiem, że to ludzie zaczęli konflikt, że to ludzie nie mogli zaakceptować maszyn (sami je stworzyli!), stąd rozłam i ucieczka ludzi, ale skoro maszyny są takie mądre, dobre oraz pełne empatii i zrozumienia, to chyba próbowałyby znaleźć rozwiązanie, unikając rozlewu krwi i przesiedlenia ludzi z ich własnej planety (sic!). Fakt, że wybrały wojnę oznacza, że 1. ludzie są z natury nietolerancyjni i konstruując androidy na swój wzór stworzyli równie fałszywe, zakłamane i samolubne istoty, 2. brak tolerancji napędza u strony przeciwnej te same reakcje, a my jesteśmy za głupi żeby to dostrzec i zatrzymać się zanim będzie za późno i wszyscy się powybijamy. Podsumowując, film zamiast utwierdzić mnie w mojej tolerancyjności, sprawił, że zaczynam w nią wątpić, bo nie ważne jak bardzo będę się starać, w końcu znajdzie się nieprzekraczalna granica, która przypomni mi o mojej prawdziwej naturze.