Większość która oceniała film chyba myślała że będzie to sportowe kino akcji w którym bohater straci wiarę w siebie a następnie na koniec uwierzy i wszystkich pokona.

Tym czasem to dramat. Dramat tak na prawdę zwykłego człowieka choć o niezbyt zwykłej pracy. Człowieka, który prawie wychował się na ringu i nie mając nic poza nim, zmaga sie ze starością. Pogodzenie się ze swoim losem przyjmuje ostatecznie jako naturalną kolej rzeczy i probuje sobie radzić. Niestety, nie mając sie gdzie podziać po godzinach pracy, spotykając się z odrzuceniem i niepewnością, w akcie desperacji, wewnętrznego rozdarcia i smutku, tęsknoty, nie mając zupełnie nic do stracenia powraca do tego co ukochał. I tak na prawdę choć robił to całe życie, to jest dla niego nagrodą. Show must go on.

Film nie jest nakręcony w sposób w jaki do tego nas przyzwyczaił reżyser. Nie ma błyskotliwego zwracania uwagi na szczegóły, nie ma dynamiczengo czy obłędnego budowania napięcia. Film po prostu nie jest tak wypolerowany. Za to swoją prostotą, świetną grą Rouke'a, dobrym doborem scen i aranzacją dialogów czy wreszcie kręceniem "z ręki" staje się obrazem na prawdę autentycznym. Ale dobrze że nie użyto tutaj takiej typowej i modnej "kamery amatorskiej". Rozwiązanie takie tylko męczy oko widza. Jednocześnie udawanie że sceny nie są wyreżyserowane jest zupełnie głupie.

Film jest o tyle ciekawy że może nie jest to jakieś bardzo wybitne dzieło ale jednocześnie nic mu nie brakuje. Zupełnie nic. Właściwie nie ma się do czego przyczepić. Wbrew pozorom wszystko jest dokładnie przemyślane i jeśli z czegoś zrezygnowano to celowo.Ten film po prostu taki ma być i za to go lubię.