Jak już pewnie ktoś zobaczył w temacie tego posta śmię twierdzić, że nie jest to film dla każdego i wydaje mi sie, że sam obraz zostanie dobrze (w tym wypadku dobrze nie znaczy "dobrze" ,a prawidłowo) odebrany przez widza jeśli jego samego (powiedzmy inaczej - jego rodzinę) dotknęła tragedia podobna (lub identyczna) jak w filmie...
Muszę przyznać szczerze, że gdyby nie to, że mój dziadek choruje na tę chorobę filmu raczej bym nie obejżał (choć trzeba dodać, że trafiłem na niego przez przypadek)... Hm... Po raz pierwszy (nie licząc przeróżnych komedii romantycznych i serialu w stylu "LOVE STORY" bo wiadomo,że człowiek w różnych stanach uczuciowych się znajduje w tym też miłosnym ,a będąc zakochanym i oglądając film o miłości to raczej zbliża odbiorcę filmu do postaci grającej zakochaną)tak cholernie mocno utożsamiłem się z postacią syna (Daniela) Pani chorej na Alzheimera. Przez cały film, wiedziałem co czuje, czego się boi, o co prosi Boga... Myślę, że jeśli ktoś przejdzie przez to samo, co on i jego brat lepiej zrozumie film i doceni go, ale wracając do filmu... Wydaje mi się, że został on "sprawnie" nakręcony i po pewnym momencie oglądania, nawet wyciska łzy (i tu należałoby wspomnieć, że zwykły wyjadacz chleba nie ma co liczyć na łzy gdyż tragizm tej choroby nie dotyka go i nie wie jak to jest nosić w sercu podobne obawy jak główni bohaterowie filmu).
Aktorzy są dobrani w porządku i wydaje mi się, że grze aktorskiej też za wiele zarzucić nie można.
Ja film oceniłem na 8 (nie będe poraz kolejny wspominał, że w mojej hierarchi oceniania jest to ocena wysoka, bardzo wysoka i ową oceną odznaczam tylko wartościowe produkcje), może dlatego, że mam na codzień styczność z objawami tej choroby i konsekwencjami jej.
Bynajmniej jak już wspominałem, aby film został prawidłowo odebrany i przekazał w 100% to co w sobie zawiera czasem trzeba niestety poznać Alzheimera wcześniej u swoich bliskich... Tyle