Nasz główny bohater, Detektyw Murakami, zostaje okradziony z broni. Mimo to nie traci pracy, zaczyna szukać swojego Colta. Zatrzymuje pewną dziewczynę, której przypuszczalnie przewinął się przez łapy pistolet. Tym czasem pada trup zastrzelony z jego broni. Murakami zostaje przydzielony do det. Sato, z którym razem będą ściągać mordercę.
Obraz usytuowano w powojennej Japonii- kraju pełnego rozbitych przez wojnę rodzin, ludzi o załamanych życiorysach, bez wiary w przyszłość - słowem dzieci wojny. Ukazano też wszechobecną amerykanizację - baseball, tańczące lalunie w rytm big-bandowych trąbek. Jednak Ameryka nie została ukazana tu w złym świetle, raczej w neutralnym. Ponadto, co ciekawe, Kurosawa czerpał z wiele z kina noir - gatunku stworzonego i spopularyzowanego przecież przez okupanta. Mimo to noir przeplata się tu z powojennym neorealizmem i nie brakuje w nim symboliki i komentarzy społecznych. Jako czysty noir "Zbłąkany pies" jest troszkę zbyt ... jasny, brakuje też w nim ukazania wątków męsko-żeńskich. I w sumie dobrze. Wszystko jest tu perfekcyjnie wyważone.
Sato mówi miotanemu przez poczucie winy Murukami: "Gdyby to nie był Colt, to byłby Browning", sugeruje mu, że zło i tak się działo, dzieje i będzie dziać, że nie jego pistolet zabija ludzi, tylko ten kto strzela. Że nie ma co płakać nad tym co było i trzeba naprawić błędy, czynić dobrze. Ja osobiście widzę w tym metaforę pistoletu, jako Japońskich żołnierzy, a strzelającym jest rząd, za sprawą którego Japonia opowiedziała się w trackie wojny po tej , a nie innej stronie. Ale już po wszystkim, nie ma co płakać, trzeba zrobić tak, żeby wyjść na prostą.
Realizatorsko "Zbłąkany pies" jest prawie idealny - świetne zdjęcia, świetna obsada, rewelacyjna muzyka. Jest tylko jeden szkopuł - montaż. Wg mnie ten cały przesuwający się poprzedni kadr wypadł cienko i w ogóle nie pasował mi do tego obrazu. Tak po za tym - świetny film. Polecam.