Film symboli. Zankomity obraz zdemoralizowanej Japonii ukazany przez pryzmat kradzierzy pistoletu policjanta Murakami (Mifune) przez złodzieja Yusę. Dla honorowego Murakamiego jest on narzędziem w służbie dobra społecznego, dla Yusy jest narzędziem niezbędnym do prztrwania w świecie zdominowanym przez biedę i gangi. Kurosawa skupia się na aspekcie społecznym przygniecionego potworną klęską i upokorzeniem kraju. Mrok aż zionie z każdego kadru filmu. Przedstawiony obraz Japończyków po wojnie na Pacyfiku jawi się jako obraz zepsucia - spaczonej moralności, co zauważamy podczas postępowania śledztwa, amerykanizacji (fascynacja baseballem, cecha którą Kurosawa piętnuje poświęcając meczowi dużą część filmu, ukazując monotonię tego sportu), niemożności poradzenia sobie z brzemieniem codziennośi (list Yusy). Kurosawa kontrastuje ze sobą dwie Japonie w postaciach pierwszoplanowych - przedwojenną, dobrą i z zasadami jaką uosabia Murakami z terażniejszą, czyli Yusą. Widać to najbardziej w rozmowie Murakamiego z Sato (moment fenomenalny wręcz).

Konstrukcja obrazu jest bardzo przemyślana - panuje duchota i skwar a w
momencie kulminacyjnym (postrzeleniu Sato przez Yusę gdzie napięcie kryminału osiąga szczyt) zaczyna padać deszcz - sprawy nawarstwiały się by w końcu eksplodować. Lecz po deszczu zawsze wychodzi słońce... Ta konstrukcja ma drugie dno - ukazanie sytuacji Japonii, faz jej przemainy jaka niebawem ma nastąpić.

Niektóre sceny wręcz urzekają jak np:
-początkowy styl narracji oraz pogoń Murakamiego za złodziejem, okraszona mistrzowską muzyką Hayasaki
-taniec zdesperowanej Harumi w sukience kupionej przez Yusę (moment piorunujący swoją mocą przekazu, coś czego nie ma dzisiejsze kino)
-odczytanie listu Yusy
-postrzelenie Sato
-rozpacz Murakamiego w szpitalu
-spoglądanie przez okno płaczącej kobiety w momencie strzału Yusy (ukazanie tego jak brakuje poległych na wojnie)
Fumio Hayasaka- "nadworny kompozytor" cesarza kina Nipponu stworzył muzykę doskonałą dla czarnego kryminału i jednocześnie typową dla fimów japońskich, urzekającą dopasowaniem do sytuacji, pełną ekspresji.

"Zbłąkanego psa" od innych filmów Kurosawy odróżnia zakończenie- jesto optymistyczne. Sato mówi Murakamiemu:
-Spójrz, tyle złego wydarzy się dziś pod tymi dachami. Kiedy wyzdrowiejesz będziesz maił dużo roboty. Zapomnisz o Yusie w sposób naturalny.
Porostu arcydzieło. Mój ukochany czarny kryminał Kurosawy.

ocena: 10/10 (a nawet 11/10 za reżyserię, aktorstwo i muzykę)