Morderstwo bogatej wdowy, w które wydają się być uwikłani czyhający na jej fortunę młody adorator, jego domniemana kochanka oraz służąca domu, okazuje się kryć w sobie głębszą tajemnicę.

To film wieńczący tzw. kryminalną trylogię Edgara Neville’a, którą oprócz Zbrodni na ulicy Bordadores tworzą Wieża siedmiu garbatych (1944) oraz Niedziela karnawału (1945). Reżyser znów przenosi nas do XIX-wiecznego Madrytu, by pod pretekstem kryminalnej intrygi, ubranej w melodramat z zacięciem wodewilowym i nawiązaniami do amerykańskiego kina noir przyjrzeć się ówczesnej społeczności. Nie szczędzi przy tym krytyki wobec warstw uprzywilejowanych i portretuje z czułością biedotę walczącą o przetrwanie. Tchnące życiem scenki rodzajowe, przeniesiony na ekran gwar madryckich ulic i tawern, wspaniałe kreacje ukochanych przez Neville’a aktorów  drugoplanowych, a także charakterystyczny, podszyty ironią humor budują fascynujący obraz Madrytu tamtej epoki.