Film piękny, ale i surowy. Trud postaci jest proporcjonalny do dyskomfortu widza. Niesamowita praca kamery dopełnia krajobrazy i zmusza aktorów do wejścia w role aż do bólu. A tu cierpienie fizyczne miesza się z duchowym. Los bohatera wplata się w historię kontynentu. Zemsta jednostki obnaża grzechy całej fali osadników dzikiego zachodu - poczucia wyższości, zachłanności, głupoty.
Montaż i nienachalne efekty specjalne również są niewątpliwymi atutami.
Iñárritu serwuje ucztę dla wybranych, jak się okazuje po ocenach użytkowników, nie każdy potrafi zachować się przy stole. A oceny fachowców to po prostu kpina. Ci ludzie na co dzień chyba serwują sobie American Pie i Szybkich i Wściekłych a jak już wyjdą do restauracji to zamiawają kanapki z pasztetem.
Zjawa w pewnym sensie przypomina pierwsze filmy reżysera: Amores Perros, 21 gramów czy nawet Biutiful. Uwiera, swędzi, niepokoi. Ale w odróżnieniu do wymienionych tytułów Zjawa jest dziełem, które przemawia obrazem i dźwiękiem. Nie trzeba mu wartkich dialogów, przeplatających się wątków i realizmu historii. Tu historia jest prosta, co jest niewątpliwym atutem. Widz wie, że musi się skupić na przeżywaniu i nie dopatrywać się drugiego dna.
To jeden z tych filmów, który można oglądać co pół roku i przeżywać na nowo przygodę jakby wyjętą z książek Jacka Londona o Winnetou.
Serdecznie polecam, bez rozpraszaczy, najlepiej na dużym ekranie.