Film oglądało się bardzo przyjemnie, i mogę go z czystym sercem polecić każdemu, jako
niezobowiązującą rozrywkę. Natomiast przekaz filmu jest żałosny. Właśnie dziś wynosi
się na piedestał taką hołotę, jak Frits i Svale. Między innymi takimi filmami, pokazuje się
młodym, że szkoła, tradycja, czy historia to nudne gówno dla starych ludzi, i nie warto się
tym zajmować. Rzeczy te są demonizowane wręcz.
Natomiast w drugim narożniku mamy wspaniały, rajski świat, reprezentowany przez
pana Svale, lekkoducha, hipisa, który zdołał uwolnić się od zasad moralnych i tradycji i
osiągnął prawdziwą wolność: muzyka, używki, zabawa, dystans do wszystkiego. Takie
były tamte czasy - a skutki przemian wywołanych przez te hołotę odczuwamy do dziś,
kiedy nawet nauczyciel nie może być autorytetem, bo najpierw liczą się prawa ucznia - a
to do frywolnego ubioru, a to do zakładania nauczycielowi śmietnika na głowę, jeśli się
tak uczniowi spodoba. Nauczyciel praw nie ma żadnych.

Nie wiem za bardzo, co autor filmu chciał pokazać, gdyż świat ukazany przez niego jest
czarnobiały. Reprezentujący znienawidzona tradycję dyrektor, jest brutalny i zimny, jest
krwiozerczy. Pieśni patriotyczne to nudne badziewie, siłą narzucane przez fanatyków.
Nawet zwykły ubiór ukazany jest jako ograniczeine wolności. Dobrze, że jest pan Svale -
na dzień dobry wyjmuję koszule ze spodni, uwalniają ją, a potem każe dzieciom cisnąć
na podłogę śpiewniki z muzyką tradycyjną, będącą wytworem wieków - zamiast niej
proponuje prymitywnego rock and rolla po angielsku, bo przecież język duński to też
nudna tradycja.

Chciałbym żywić nadzieję, że film jest po prostu niezobowiązującą opowiastką, i w ten
sposób go potraktowałem - i oglądało się go naprawdę przyjemnie. Natomiast jestem
zniesmaczony politpoprawnymi trendami w filmach, zwłaszcza hiszpańskich i
skandynawskich. Rzygać się chce.