Ona ma prawie 90 lat, on 33. Ona pracowała z Jean-Lukiem Godardem, on tworzy gigantyczne murale w różnych miejscach na całym świecie. Łączy ich zamiłowanie do obrazów, a zwłaszcza kwestionowanie sposobu, w jaki są pokazywane.

Po zaznajomieniu się z cyklem fotografii zatytułowanym "The Living and the Artificial" Agnès Varda poczuła się na tyle zaintrygowana przedstawionym tematem, iż postanowiła odwiedzić ich kolekcjonerkę w jej własnym domu i przeprowadzić z nią wywiad. Spotkanie okazało się sukcesem - przed kamerą reżyserki Ydessa Hendeles opowiedziała m.in. o szczegółach swojej działalności artystycznej oraz o narodzinach konceptu jej ostatniej wystawy, gdzie prezentowane były historyczne portrety rzeczywistych osób w towarzystwie pluszowych misiów. Ydessa nakreśliła także szerszy kontekst dla interpretacji jej intencji poruszając kwestie związane z Holocaustem, który przeżyli jej rodzice.

Dokument ukazuje tradycję zbierania resztek po żniwach, która dziś stała się sposobem życia dla bezdomnych, młodzieży, filantropów i artystów.

Posągi kobiet, ludzkie kolumny - liczba paryskich kariatyd rozmnożyła się, w czasie gdy Baudelaire był niemy.

Emilie (Sabine Mamou) jest scenarzystką. Z powodu realizacji kolejnego projektu musi na pewien czas przeprowadzić się wraz z synem Martinem (Mathieu Demy) do Los Angeles. Wyjazd jednak okazuje się dla niej niezmiernie trudnym doświadczeniem, gdyż kobieta ciężko przeżywa rozłąkę ze swoim ukochanym, który pozostał we Francji.

Dagerotypy są nie tyle filmem o ulicy Daguerre, malowniczej uliczne 14. paryskiej dzielnicy, ale jest to film o małym kawałku tej ulicy pomiędzy numerem 70 a numerem 90. Jest to skromny, lokalny dokument o kilkorgu drobnych sprzedawców, spojrzenie na milczącą większość. Jest to album dzielnicy, stereodagerotypiczne portrety, archiwum dla archeo-socjologów z 2975 roku.

Podczas podróży, jaką Agnès Varda odbyła w 1967 roku wraz ze swoim mężem Jacquesem Demy po Stanach Zjednoczonych, reżyserka poznała awangardowego artystę malarza Jeana Vardę. Ponieważ zbieżność noszonych przez nich nazwisk okazała się nieprzypadkowa, autorka postanowiła pokusić się o nakreślenie filmowego portretu odnalezionego po latach kuzyna.

Cztery lata po objęciu władzy przez Fidela Castro, Agnès Varda przywiozła z Kuby 1800 zdjęć i stworzyła z nich dokument, który ma dydaktyczną wymowę, a zarazem jest zabawny.

La Pointe-Courte to niewielka nadmorska miejscowość, w której toczy się akcja filmu. Pierwszy z dwóch prezentowanych wątków dotyczy kryzysu uczuć. Rozczarowany swoim małżeństwem mężczyzna powraca po latach w rodzinne strony. Wkrótce przyjeżdża do niego żona. Drugi - paralelnie przedstawiany - wątek jest natomiast związany ze środowiskiem rybaków zamieszkujących okolice. Dość silnie zaznaczono konflikt między pracownikami nadbrzeża i urzędnikami służb sanitarnych. Główny akcent tutaj jednak został położony na ukazanie sytuacji pewnego małżeństwa, które stara pogodzić się śmiercią dziecka. Przywołane opowieści długo nie wydają się posiadać wyraźnej, wspólnej płaszczyzny. Rozwiązanie prowokuje zatem pytania odnośnie do samego przesłania filmu, na które odpowiedź zawiera jednakże ostatnia sekwencja pracy.