"Nadal wracam. Portret Ryszarda Krynickiego" to film dokumentalny poświęcony jednemu z najwybitniejszych polskich poetów naszej współczesności. Twórcy filmu przypominają życiorys Krynickiego: związek z pokoleniem Nowej Fali, przyjaźń ze Stanisławem Barańczakiem, działalność opozycyjną i represje, jakie spotykały pisarza w PRL-u, jego działalność w wolnej Polsce, w roli współzałożyciela Wydawnictwa a5 oraz tłumacza utworów Paula Celana, jego edytorską opiekę nad spuścizną Zbigniewa Herberta. Przede wszystkim jednak starają się uchwycić źródła poetyckiej wrażliwości, zapytać o doświadczenia będące źródłem wiersza. Znany z niechęci do zwierzeń i uporczywego wręcz milczenia, tym razem Ryszard Krynicki zgodził się opowiedzieć o swoim dzieciństwie, dojrzewaniu w samotności, lęku przed śmiercią, miłości, fascynacji ciszą. A także o drodze, którą jest całe jego życie, życie człowieka – jak sam o sobie pisał – "urodzonego w transporcie", który – to cytat z innego wiersza – "nadal wraca", "nadal błądzi"…

Ów dokument - tematyczny, labiryntowy przewodnik po losach Brunona Schulza połączy i zderzy wątki biograficzne z artystycznymi. Poprowadzi nas śladami tajemnic, rękopisów, rysunków, kobiet. Wspomnienia świadków uzupełni obrazami z pogranicza schulzowskiej jawy i snu. Los Brunona Schulza jako artysty i człowieka opowiedziany jest na dwu przeciwstawnych planach, wykorzystuje dwie - pozornie sprzeczne - metody filmowej narracji. Wizyjność sztuki wyobraźni konfrontuje z dokumentem i relacjami uczestników biografii nierozumianego za życia i nieprzystosowanego doń artysty. O Schulzu postrzeganym przez świat - jako nauczycielu rysunku, mężczyźnie, pisarzu, ofierze niemieckiej przemocy - opowiedzą świadkowie tamtych zdarzeń. O Schulzu postrzegającym świat - jako twórcy, autorze "Xięgi bałwochwalczej" i "Sklepy cynamonowe" autorzy filmu opowiadają niejako "z brzucha" jego talentu, wchodząc do wnętrza jego wyobraźni i artystycznego wszechświata. Dokumentalnej relacji towarzyszą animacje, których autorem jest Marcin Podolec.

Historia polskiej pieśniarki żydowskiego pochodzenia, oskarżonej o kolaborację z Niemcami w warszawskim getcie podczas II wojny światowej. Agata Tuszyńska (autorka biografii "Oskarżona: Wiera Gran") wskazuje przyczyny upadku artystki, a także pyta, czy została ona rzeczywiście skrzywdzona pomówieniami, czy też naprawdę zdradziła ojczyznę? Obok prezentowanej dokumentacji z procesów wplecionych zostało także kilka bezpośrednich rozmów ze starszą już Gran w Paryżu. By nie zakończyć jedynie na dokumencie śledczym, reżyserka podejmuje ostatecznie uniwersalne tematy wykluczenia i patriotyzmu.

Dokument przedstawia jednego z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa prymitywnego - Erwina Sówkę.

W 2001 roku ulicami Warszawy zwolennicy lewicy idą w pochodzie pierwszomajowym. Dochodzi do utarczek między demonstrującymi a opozycjonistami. Wśród zwolenników SLD idzie Albin Siwak. Był czas, kiedy stał na trybunie honorowej i machał defilującym. Miał 16 lat, bał się, że zrujnowaną w czasie wojny Warszawę odbudują bez niego. Przekonał ojca i ten zgodził się na wyjazd chłopaka do stolicy. Albin poszedł na MDM. Został budowlańcem. Pół roku później odznaczono go Gwiazdą Przodownika Pracy. Do PZPR wstąpił jednak dopiero w 1969 roku, bo - jak mówi - chciał brać udział w zmianach, w rządzeniu, był przekonany, że nieobecni nie mają racji. Jedenaście lat później zrobił oszałamiającą karierę. Brygadzista, wiceprzewodniczący branżowych związków zawodowych pracowników budownictwa, został zastępcą członka KC PZPR, wszedł do Biura Politycznego. Był to czas, kiedy strajkujący robotnicy domagali się zmian, rodziła się "Solidarność". Siwak zasłynął wówczas jako przedstawiciel skrajnego, antyreformatorskiego skrzydła aparatu partyjnego. Był niechętny negocjacjom z robotnikami, nawoływał do konfrontacji. Stał się w końcu niewygodny dla towarzyszy partyjnych. Zaproponowano mu ambasadorowanie w Mongolii. Odmówił. Ostatecznie został radcą ambasady PRL w Libii. Żegnając się z przyjaciółmi przed odjazdem do Trypolisu, mówił, że ta lawina zejść musi i że wróci, kiedy w Polsce będzie inny ustrój. Miał rację. Teresa Torańska i Maria Zmarz-Koczanowicz tworzą wielowymiarowy portret tytułowego bohatera dokumentu, starając się pokazać jego niecodzienną osobowość, jego przeszłość i teraźniejszość, zarejestrować opowieści o partyjnych rozgrywkach w schyłkowych latach PRL i stosunkach z ZSRR w niezwykle gorącym okresie.